Σεβασμιότατε, κύριε Δήμαρχε Αθηναίων, κύριε Δήμαρχε Καρπενησίου, κύριε ευρωβουλευτά κ. Κόκκαλη, αγαπητοί συνάδελφοι βουλευτές, κύριοι δήμαρχοι της περιοχής, κύρια και κύριε περιφερειάρχη, αγαπητοί εκπρόσωποι των Σωμάτων Ασφαλείας, κυρίες και κύριοι ξεκινάω την ομιλία μου για να καταπραΰνω κάποιες ανησυχίες: δεν είμαι εδώ για να
Όλη αυτή η μνήμη και η τιμή στην Εθνική Αντίσταση μας επιτρέπει να καταλάβουμε ακόμη περισσότερο κάτω από ποιες δυσκολίες και ποιες αντιξοότητες της τριπλής κατοχής, γερμανικής ιταλικής και βουλγαρικής πραγματοποιήθηκε η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Και αν είχα να διαλέξω μία σελίδα από τον κατάλογο της εκθέσεως, που όλοι έχετε πάρει, θα στεκόμουν περισσότερο στη σελίδα 53, όπου λίγο πριν την ανατίναξη του Γοργοπόταμου, ο Ναπολέων Ζέρβας, ο Άρης Βελουχιώτης ο Κρις Γουντχάουζ χορεύουν ενωμένοι μπροστά στο κατόρθωμα, που λίγες μέρες μετά, στα τέλη Νοέμβρη του 1942 επιτέλεσε η Ενωμένη τότε Εθνική Αντίσταση. Αλλά όπως υπάρχει άνοιξη, έτσι υπάρχει και η βαρυχειμωνιά. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι τα γεγονότα εκείνης της εποχής, τα ιστορικά γεγονότα εκείνα του Μαΐου δεν αφορούσαν μόνο τους Κορυσχάδες, δεν αφορούσαν μόνο την Ευρυτανία δεν αφορούσαν μόνο τη Στερεά Ελλάδα, δεν αφορούσαν καν μόνο την Ελλάδα. Την ίδια εποχή ο κόσμος, οι ηγεσίες που αγωνίζονταν για να καταβάλουν τον εθνικοσοσιαλισμό, για καταβάλουν τον ναζισμό, οι ίδιες ηγεσίες προετοιμάζονταν και για το μεταπολεμικό κόσμο. Και αυτή η προετοιμασία του μεταπολεμικού κόσμου είναι η μεγάλη εικόνα πάνω από τους Κορυσχάδες, πάνω από την Στερεά Ελλάδα, πάνω από την Ελλάδα πάνω από τα Βαλκάνια. Το Μάϊο του 1944 όταν εδώ προσέρχονταν οι εθνοσύμβουλοι, μέσα Μαΐου, του 1944 στο Λονδίνο, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και μετέπειτα πρωθυπουργός Άντονι ΄Ηντεν, συναντούσε τον πρέσβη της Σοβιετικής Ένωσης τον Φιοντόρ Γκούσεφ και εκεί έγινε η πρώτη συζήτηση για την μεταπολεμική τύχη των Βαλκανίων και ιδιαίτερα της Ρουμανίας και της Ελλάδος. Και λίγους μήνες μετά, ενώ είχε ολοκληρωθεί το εθνοσυμβούλιο εδώ μέσα, ενώ είχε ολοκληρωθεί η Συνδιάσκεψη του Λιβάνου και τον ίδιο μήνα ενώ είχε σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, λίγο αργότερα στις 9 Οκτωβρίου του 1944 στη Μόσχα υπεγράφησαν πάνω σε μικρά χαρτάκια, οι κατανομές του μεταπολεμικού κόσμου η Ρουμανία κατά 90% στη Σοβιετική Ένωση, η Ελλάδα 90% στη Δύση. Βλέπετε ότι και αυτά τα γεγονότα, η μεγάλη εικόνα δηλαδή τελικά έπαιξε και αυτή το ρόλο της, όπως τον έπαιξε και στην περίοδο της απελευθερώσεως από τον τουρκικό ζυγό ο ναύαρχος της Μεγάλης Βρετανίας ο αρχηγός του αγγλικού στόλου στην Μεσόγειο, που έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην ναυμαχία του Ναβαρίνου, ο Έντουαρντ Κόδριγκτον. Η σημασία της Ελλάδος στη Μεσόγειο, αυτό έπαιξε βαρύνοντα ρόλο. Εμείς εδώ μετά τα γεγονότα της Αντίστασης και της ενότητας, μπήκαμε στη βαρυχειμωνιά αγνοώντας τη μεγάλη εικόνα, η οποία βαρυχειμωνιά δεν έληξε τα τέλη Αυγούστου του 1949, αλλά συνεχίστηκε γιατί είχαμε μετά νέο διχασμό, ένταση, είχαμε δυσάρεστα γεγονότα στην πατρίδα μας είχαμε και μία δικτατορία. Και βλέπετε ότι ακόμη και σήμερα που ερχόμαστε εδώ για να χειροκροτήσουμε την ενότητα, να χειροκροτήσουμε την αντίσταση και σήμερα θα υπάρξουν κάποιοι που θα πουν τι κάνουν εκεί τι κάνει εκεί ο Πρόεδρος της Βουλής, αναγνωρίζει την μία πλευρά του Εμφυλίου; Μα εδώ δεν είμαστε για αυτά, εδώ είμαστε για να αναγνωρίσουμε αυτά που μας ενώνουν, εδώ είμαστε για να αναγνωρίσουμε την άνοιξη εδώ είμαστε για να αναγνωρίσουμε τη Διακήρυξη που σας διάβασα. Εδώ είμαστε για να τιμήσουμε ένα σχολείο που το 1983 η υπουργός Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη κήρυξε διατηρητέο μνημείο, για τους ίδιους λόγους που σήμερα είμαστε και εμείς εδώ είμαστε εδώ για να τιμήσουμε ένα μουσείο το οποίο το 1997 η πολιτεία το έκανε νομικό πρόσωπο. Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε ένα χωριό που το 1998 ο υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος το κήρυξε ιστορικό τόπο και είμαστε εδώ για να τιμήσουμε επίσης μία περιοχή που πάλι το 1998 αποφασίστηκε να γιορτάζει κάθε χρόνο σε όλο το νομό τη γιορτή του Εθνικού Συμβουλίου του 1944, ως τοπική γιορτή για όλη την Ευρυτανία. Για αυτό είμαστε εδώ.
Πριν έρθω εδώ, κυρίες και κύριοι, έκανα μια μικρή βόλτα στην πλατεία του Καρπενησίου και ανάμεσα στα μνημεία είδα και μια μία κρήνη που βγάζει νερό η οποία είναι κατασκευασμένη από ομογενείς της Αμερικής, οι οποίοι εκφράζουν με αυτήν τη κρήνη, τη νοσταλγία που έχουν για την πατρίδα τους. Αυτό μας ενώνει, η νοσταλγία για την ιδαίτερη πατρίδα και η αγάπη για την πατρίδα και η αγάπη για την απελευθέρωση της πατρίδας που ακούστηκε εδώ μέσα από τις 14 έως τις 27 Μαΐου 1944. Και σήμερα σας καλώ να το ακούσουμε όλοι εμείς. Και αν σας μίλησα για την μεγάλη εικόνα και αν σας μίλησα για το παρελθόν και αν σας μίλησα για τη φωτογραφία των ηγετών της εθνικής αντίστασης που χορεύουν δεν το έκανα επειδή είμαι ρομαντικός και εκτός πραγματικότητας. Το έκανα γιατί πιστεύω ότι αυτά που γίνονται εδώ σήμερα από τη Βουλή, από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος κύριε Κώστα Μπακογιάννη, που ξεκίνησαν όταν εσείς είσαστε περιφερειάρχης, από τον δήμο Καρπενησίου κύριε Σουλιώτη που ξεκίνησαν όταν είσασταν εσείς δήμαρχος, από το υπουργείο Πολιτισμού και από το ίδρυμα Κόκκαλη, που έχει δώσει πολλά από τα τεκμήρια και τα εκθέματα, αν όλα αυτά που ξεκίνησαν τότε έχουν νόημα είναι όχι για να ξαναρχίσουμε να παίρνουμε θέσεις στα διαφορετικά ταμπούρια, αλλά για να ξαναγνωρίσουμε την ιστορία απαλλαγμένη από ωραιοποιήσεις ή εύκολες καταδίκες και να την τιμήσουμε. Η ιστορία είναι για ορισμένους ακόμη λάβα που καίει, ας προσπαθήσουμε να γίνει κρύα λάβα, γόνιμη δηλαδή και δημιουργική.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και συγχαίρω όλες και όλους όσοι συνέβαλλαν στην αναμόρφωση του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης.
