Δεκαπενταύγουστος: Η Ορθοδοξία γιορτάζει την κοίμηση της Θεοτόκου

  

«Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μΧ αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ' η σημερινή εορτή είναι η κατ' εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν αυτής υπόθεσιν έχουσα», σύμφωνα με δημοσίευμα του διηγηματογράφου και ποιητή Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στην εφημερίδα «Εφημερίς» στις 15 Αυγούστου 1887.

Με την Κοίμησή Της, η οποία συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοση, τη 15 Αυγούστου, ολοκληρώνεται η ζεύξη μεταξύ φθοράς (επίγειας ζωής) και αφθαρσίας (επουράνια ζωής).

Το χριστεπώνυμο πλήρωμα την τιμά με πανηγυρικές εκδηλώσεις και τελετές λατρείας.

Στις εκκλησίες της θάλασσας και του βουνού, όπου τιμάται η χάρη Της, τα άσματα και οι ύμνοι είναι ό,τι ωραιότερο εγράφη από τον υμνογράφο Κοσμά και τον Ιωάννη Δαμασκηνό. Μάλιστα, ως λέγεται, η Ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου συναγωνίζεται εκείνες των ξεχωριστών εορτών της Χριστιανοσύνης, της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων.

Οι πιο γνωστές εκδηλώσεις του Δεκαπενταύγουστου, σε Τήνο - Πάρο και Παναγία Σουμελά 

Ο Δεκαπενταύγουστος συνδέεται συνειρμικά με την Τήνο, όπου ο εορτασμός είναι διπλός, της Κοίμησης της Θεοτόκου και της επετείου του τορπιλισμού της «Έλλης», και πραγματοποιείται στο νησί με όλες τις τιμές.

Ανήμερα της γιορτής τελείται η Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. της Ευαγγελίστριας και κατά τη διάρκειά της, ως είθισται, ο αρχηγός του Ναυτικού και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης επιβαίνουν σε τορπιλάκατο και ρίχνουν στεφάνι στο σημείο όπου βυθίστηκε η φρεγάτα «Έλλη» κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στις 15 Αυγούστου 1940 από τους Ιταλούς. Οι τιμητικοί κανονιοβολισμοί, που ακούγονται εκείνη την ώρα στο λιμάνι, προέρχονται από το «Κανονάκι της Έλλης» που σώθηκε από το κουφάρι του καραβιού και συντηρήθηκε.

Ακολουθεί η λιτάνευση της ιερής εικόνας, που μεταφέρεται από άντρες του Πολεμικού Ναυτικού και την ακολουθούν οι μπάντες του Πολεμικού Ναυτικού και του Δήμου Τήνου οι οποίες παιανίζουν πένθιμα εμβατήρια, τιμητικά αγήματα, αρχιερείς και πλήθος κόσμου.

Η πομπή καταλήγει, στη μαρμάρινη εξέδρα, στην Πλατεία Παντανάσσης, όπου τελείται Δέηση και εκφωνούνται Πανηγυρικοί. Μετά τη λήξη τους, η πομπή συνοδεύει την ιερή εικόνα στην επάνοδό της στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας.

Ο ναός χτίστηκε στο σημείο όπου στις 30 Ιανουαρίου 1823 βρέθηκε η εικόνα του Ευαγγελισμού μετά το όραμα της μοναχής Πελαγίας. Η Παναγία της Τήνου είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις θυσίες της πατρίδας μας για ελευθερία, ενώ η εύρεση της εικόνας θεωρήθηκε από τους Έλληνες οπλαρχηγούς του 1821 συμβολική για την πορεία του αγώνα.

Η θρησκευτική κατάνυξη του Δεκαπενταύγουστου βιώνεται και στην Πάρο, σημαντικό πόλο έλξης χιλιάδων προσκυνητών, που ξεχωρίζει χάρη στην εντυπωσιακή εκκλησία της Παναγίας Εκατονταπυλιανής στο λιμάνι της Παροικιάς.

Κατά το έθιμο, μετά την περιφορά του Επιταφίου της Παναγίας, ακολουθεί παραδοσιακό πανηγύρι με μουσική, χορό και άφθονο ντόπιο κρασί. Στο γραφικό λιμανάκι της Νάουσας, δεκάδες καΐκια με αναμμένες δάδες φωτίζουν τη νύχτα και προσεγγίζουν την προβλήτα δίνοντας το σύνθημα για την έναρξη της γιορτής. Ακολουθεί δυνατό γλέντι με παραδοσιακά τραγούδια και χορό, με πρώτο και καλύτερο τον μπάλο.

Ένα από τα πιο ιστορικά παλαιοχριστιανικά αξιοθέατα, η Παναγιά Εκατονταπυλιανή, χτίστηκε το 326 από την Αγία Ελένη και ολοκληρώθηκε τον 6ο αι. από τον Ιουστινιανό. Κατά την παράδοση, η εκκλησία έχει 91 γνωστές πύλες, ενώ η εκατοστή θα αποκαλυφθεί από άγγελο όταν «θα πάρουμε την Πόλη».

Στα υψώματα του Βερμίου όρους, κοντά στο χωριό Καστανιά, η Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά αποτελεί το θρησκευτικό έμβλημα του Ποντιακού Ελληνισμού και εορτάζεται με λαμπρότητα κάθε Δεκαπενταύγουστο. H θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Σουμελά εικονογραφήθηκε σύμφωνα με την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τον Ευαγγελιστή Λουκά και έχει μεταφερθεί από τα ιερά χώματα του Πόντου. Χιλιάδες πιστοί από όλη την Ελλάδα σπεύδουν για να παρακολουθήσουν με ευλάβεια τη Θεία Λειτουργία και τον Μεγάλο Εσπερινό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Και μετά… αρχίζει το μεγάλο γλέντι, με παραδοσιακά τραγούδια από ποντιακά συγκροτήματα και χορούς ως τα ξημερώματα.

Σε κάθε Περιφερειακή Ενότητα της Πελοποννήσου, υπάρχουν πλήθος ναών και μοναστηριών, που πανηγυρίζουν το 15Αύγουστο, συγκεντρώνοντας πλήθος πιστών.

Μεταξύ αυτών:

-Στην Αργολίδα, οι ναοί της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Αργος, στο Κιβέρι, στην Αρια, στα Ιρια, στην Αγία Τριάδα, η Παναγία του Καλαμίου κοντά στην Αρχαία Επίδαυρο, η Κοίμηση της Θεοτόκου στην Σκοτεινή, στον Πλατανίτη και στα Χώνικα (Νέο Ηραίο)

-Στην Αρκαδία, ο ναός στην Επισκοπή Τεγέας, η Μονή Επάνω Χρέπας και η Μονή της Παναγίας Ελωνας.

-Στην Κορινθία, ο ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Συνοικισμό Κορίνθου, η Παναγία Περαχώρας, η Παναγία στο Δερβένι, η Μονή Παναγίας “Πάντων Χαρά” στο Καλέντζι, η Παναγία Φανερωμένη στο Ξυλόκαστρο, οι ναοί της Παναγίας στο Ορεινό Χελυδόρι, στην Ξυλοκέριζα, στο Ρητό, στο Κοντόσταβλο, στο Αγιονόρι, στο Κιάτο, στο Ψάρι, στο Κρυονέρι, στην Συκιά, στον Ασσο, στο Σοφικό και στο Μούλκι

-Στη Λακωνία, η μονή της Παναγίας Γιάτρισσας στη Μάνη (στον Ταΰγετο, στα όρια με τη Μεσσηνία), ο ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Απιδιά, η Παναγία η Κατωνησιώτισσα στην Ελαφόνησο, η Παναγία η Βρεσθενίτισσα, ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Παραδείσι Βατίκων, καθώς και οι ναοί στο Κυπαρίσσι, στον Γέρακα, στα Κονάκια της Μάνης, στη Βαρβίτσα, στη Λογγάστρα.

Το ίδιο ισχύει και στη Μεσσηνία. όπου τα Θεομητορικά Προσκυνήματα της Ιεράς  Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Δημιόβης και της πανηγυρίζουσας Ιεράς Μονής Βουλκάνου.

 

Στην Αχαΐα, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, γιορτάζει η ιστορική μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Η μονή, η οποία κτίστηκε το 362, βρίσκεται στο δρόμο που ενώνει την εθνική οδό Πατρών – Αθηνών με τα Καλάβρυτα και συγκεκριμένα στο άνοιγμα ενός μεγάλου φυσικού σπηλαίου της οροσειράς του Χελμού, επάνω από την απότομη χαράδρα του Βουραϊκού ποταμού. Κάθε χρόνο, πλήθος πιστών φθάνει στην μονή για να προσκυνήσει την ιερή εικόνα της Παναγίας της Μεγαλοσπηλαιώτισσας, που είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.

Στην Πάτρα, επίκεντρο του εορτασμού είναι η ιερά μονή της Παναγίας της Γηροκομίτισσας, η οποία ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα και είναι κτισμένη σε λόφο, κοντά στην πόλη.

Αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου είναι η ιερά μονή Μακελλαριάς, που βρίσκεται κοντά στην κοινότητα Λαπαναγοί και σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πόλη των Καλαβρύτων. Η μονή κτίστηκε το 532 πάνω σε ένα γυμνό και απότομο βράχο.

Στην Αιτωλοακαρνανία, στη Σφήνα Αγρινίου, ή Κυψέλη όπως είναι το σημερινό όνομα της κοινότητας, κάτοικοι και επισκέπτες τιμούν την εορτή της Παναγίας. Πριν από περίπου οκτώ χρόνια, έφθασε στην κοινότητα ακριβές αντίγραφο της ιερής εικόνας της Παναγίας Σουμελά, όπου την υποδέχθηκε πλήθος πιστών. Από τότε κάθε Δεκαπενταύγουστο τιμάται η Παναγία Σουμελά με πανηγυρικό εσπερινό την παραμονή και θεία λειτουργία ανήμερα της εορτής.

Στην Ηλεία οι πιστών τιμούν την Παναγία στα μοναστήρια που είναι αφιερωμένα στο πρόσωπό της. Συγκεκριμένα, ένα από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της Ηλείας, είναι η ιερά μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στην Λαμπεία, η οποία χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, ενώ το μοναστήρι της Παναγίας στη Σκαφιδιά, χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Η ιερά μονή Καθολικής στη Γαστούνη ανεγέρθηκε το 920 προς τιμή της Παναγίας και θεωρείται σημαντικό βυζαντινό μνημείο, που προσελκύει πολλούς πιστούς κάθε χρόνο. Η ιερά μονή της Κρεμαστής, η οποία είναι κτισμένη πάνω σε βράχο, χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, ενώ σημαντικής ιστορικής αξίας είναι και η ιερά μονή της Παναγίας στη Φραγκαβίλα Αμαλιάδας.

Στη Σκιάθο, οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την περιφορά του Επιταφίου της Θεοτόκου, ένα έθιμο που καθιερώθηκε το 1809, χρονιά που ιδρύθηκε η Μονή της Παναγίας της Ευαγγελίστριας από τους Αγιορείτες μοναχούς. Στην Ευαγγελίστρια το 1807 σχεδιάστηκε, υφάνθηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε η πρώτη Ελληνική Σημαία με το λευκό Σταυρό στη μέση επί γαλανού φόντου.

Στο Καρπενήσι, η Παναγία η Προυσού και η Παναγία Τατάρνας, στη Θήβα η Μεγάλη Παναγιά και στον Ορχομενό η Παναγία η Σκριπού, οι Μονές Αγάθωνος και Δαμάστας στη Φθιώτιδα, η Παναγία της Βαρνάκοβας στη Φωκίδα, της Παναγίας της Φανερωμένης Αρτάκης, της Χιλιαδούς, της Ντινιούς στην Ιστιαία, και της Κοιμήσεως Θεοτόκου Μάτζαρη Οξυλίθου είναι ορισμένα από τα θρησκευτικά μνημεία αφιερωμένα στην Μεγαλόχαρη σε όλη τη Στερεά Ελλάδα.
 Καβαλάρηδες κάνουν παρέλαση στους κεντρικούς δρόμους της Σιάτιστας. Οι παρέες καβαλάρηδων συγκεντρώνονται στην πλατεία της Γεράνειας και με τη συνοδεία παραδοσιακής μουσικής (χάλκινα) με τα στολισμένα άλογα διασχίζουν τη γραφική κωμόπολη, και πηγαίνουν στο μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο, ακολουθώντας το παλιό λιθόστρωτο μονοπάτι. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Το δικό της μοναδικό χρώμα στον εορτασμό του Δεκαπενταύγουστου δίνει και η Κάρπαθος με κορυφαία στιγμή το χορό που γίνεται στην Όλυμπο, στην κεντρική εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Πλατύ (πλατεία του οικισμού). Πρόκειται για ένα ναό του 17ου αιώνα, βυζαντινού ρυθμού, με τοιχογραφίες από την εποχή της Τουρκοκρατίας και με ξυλόγλυπτο τέμπλο εξαιρετικής τέχνης.

Τα «φιδάκια της Παναγιάς» στην Κεφαλονιά είναι κάθε Δεκαπενταύγουστο πόλος έλξης, καθώς χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνεται στο ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στα χωριά Mαρκόπουλο και Αργίνια στη νότια Κεφαλονιά. Η παράδοση θέλει τα φιδάκια να φέρνουν καλή τύχη στο νησί.

Στην γραφική κωμόπολη της Αγιάσου στη Λέσβο ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου γίνεται με μοναδικό τρόπο. Με επίκεντρο την ξακουστή εκκλησία της Παναγίας της Αγιάσου, οι πιστοί απολαμβάνουν ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια του ανατολικού Αιγαίου. Η ομώνυμη εικόνα είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά, πλασμένη με κερί και μαστίχα.
Στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το ιστορικό μοναστήρι, οι μοναχοί τηρούν το έθιμο του επιταφίου της Παναγίας, ένα έθιμο με βυζαντινές καταβολές. Ο χρυσοποίκιλτος επιτάφιος της Παναγίας περιφέρεται στα σοκάκια του νησιού σε μεγαλοπρεπή πομπή. Οι ψαράδες βγάζουν τα καΐκια τους στη θάλασσα και με τη συνοδεία της εικόνας από την περιοχή «Κονσολάτο» του λιμένα Σκάλας Πάτμου κατευθύνονται στον όρμο της Παναγίας του Γερανού.

Όχι με μια, αλλά με δυο τελετουργίες γιορτάζουν στη Νίσυρο κάθε Δεκαπενταύγουστο. Η μια γίνεται στην Παναγιά Σπηλιανή κι είναι η επίσημη εκκλησιαστική από τους ιερείς, οι οποίοι λιτανεύουν την εικόνα της Παναγίας έως το χωριό, για να ευλογήσει το πανηγύρι, ενώ η δεύτερη είναι παραδοσιακή τελετουργία και γίνεται από τις μαυροντυμένες Eννιαμερίτισσες, όπως λέγονται οι γυναίκες που έχουν ταχθεί στη Θεοτόκο.

Η εορτή της Παναγιάς στο νησί της Ψερίμου όπου δεσπόζει η εκκλησία της Παναγιάς της «Μελαχρινής», όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι λόγω του σκούρου χρώματος της ρωσικής τεχνοτροπίας εικόνας, είναι ιδιαίτερη. Με πλοιάρια κάτοικοι από την Κάλυμνο, την Κω και τη Νίσυρο καταφθάνουν για να ζητήσουν τη χάρη της Παναγίας.

Ξεχωριστή στη Ρόδο είναι η Παναγιά η Καλόπετρα που βρίσκεται στην κορυφή της κοιλάδας των Πεταλούδων και που φέρεται να κτίστηκε το 1782 από τον ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Αλ. Υψηλάντη.

Την ίδια στιγμή το «Πάσχα του καλοκαιριού» είναι σημείο ορόσημο για το μεγαλύτερο μέρος των ορεινών χωριών στη Δυτική Φθιώτιδα, την Ευρυτανία και την ορεινή Φωκίδα αφού αυτή την περίοδο έχουν προσδιοριστεί χρονικά τα ανταμώματα των ξενιτεμένων στα πανηγύρια που οργανώνονται.

Ο Δεκαπενταύγουστος έχει αναμφισβήτητα γεύση καλοκαιριού και θαλασσινού αέρα. Κάθε τόπος στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα έχει ξεχωριστά γαστρονομικά έθιμα και παραδόσεις γι αυτή τη μοναδική μέρα γιορτής. Η Κρήτη στρώνει το τραπέζι προσφέροντας κατά κύριο λόγο, κόκκινο κρέας. Στα Χανιά προσθέτουν στην κατσαρόλα και κόκορα ή κοτόπουλο συνοδεύοντάς το πάντοτε με πιλάφι, ενώ καταναλώνεται και κρέας ψημένο είτε σε φούρνο με κληματόβεργες, είτε στη θράκα, ενώ σε κάποια χωριά συναντάμε και το αντικριστό. Στο Ρέθυμνο, τα πιάτα γεμίζουν με μπουρέκια, αντικριστό στη φωτιά, αρνίσιο κρέας, πιλάφι, μυρωδάτα χειροποίητα λουκάνικα, μακαρόνια με τριμμένο ξερό ανθότυρο, ντολμαδάκια με γιαούρτι, κολοκυθοανθούς γεμιστούς, ψητό στις κληματόβεργες στο φούρνο με πατάτες οφτές. Φυσικά από το τραπέζι δεν λείπουν ποτέ το κρασί, η τσικουδιά και το ρακόμελο, ενώ το επιδόρπιο, περιλαμβάνει ψητό μήλο, γαλακτομπούρεκο, καλτσούνια με τυρί και μέλι.

Στην Κεντρική Εύβοια τον πρώτο λόγο στο τραπέζι έχει το παραδοσιακό στιφάδο που «πρωταγωνιστεί» στο ξεχωριστό πανηγύρι στο χωριό Οξύλιθος, κατά τον εορτασμό της Παναγίας Πετριώτισσας ή Παναγίας Χατηριάνισσας.

Σο νησί των Φαιάκων κάθε Δεκαπενταύγουστο βάζει κατσαρόλα και μαγειρεύει την φημισμένη παστιτσάδα με κόκορα, που έχει ρίζες στην βενετσιάνικη κουζίνα και συνδυάζει σήμερα τα μακαρόνια με τον κόκορα, ενώ κατά τα βενετικά έτη συνδύαζε τα μακαρόνια με το «κυνήγι» του βασιλιά.

Στα κυκλαδίτικα νησιά, όπως η Πάρος, Σαντορίνη, Ίος και Σίφνος ανήμερα της Παναγίας ένα πιάτο δίνει γεύση στην γιορτή, το «κυκλαδίτικο ρόστο». Το ρόστο έχει ιταλική καταγωγή και περιλαμβάνει κρέας με πατάτες, καρότα και μανιτάρια, σερβιρισμένο με χοντρά μακαρόνια. Χοιρινό ρόστο με δεντρολίβανο και μπύρα, συναντάται και στην Κεφαλονιά, καθώς και στην Κύπρο το οποίο παρασκευάζεται με πολλά είδη κρέατος, κυρίως με κυνήγι.

Πάντων, ωστόσο, δεσπόζει η προσευχή «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς».