Μίλησαν έξω από τα δόντια. Μιμή Ντενίση - Νικήτας Τσακίρογλου έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους σχετικά με τις «πειραματικές» παραστάσεις που ανεβαίνουν στην Επίδαυρο, με αφορμή τη «Μήδεια» του Γερμανού σκηνοθέτη Φρανκ Καστόρφ και τους «Σφήκες» που, όπως η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου, η δημιουργός τους, είπε, δεν ήταν… «Σφήκες», αλλά κάτι δικό της.
«Οι μέρες είναι βαριές. Ο θάνατος των δύο παιδιών που
πέθαναν για να σώσουν ανθρώπους, ο κόσμος που χάνει σπίτια... Κι όμως η
μάχη γίνεται για την Επίδαυρο», έγραψε η Ντενίση και εξήγησε: «Είμαι
εναντίον του κανιβαλισμού, της μείωσης της ελευθερίας, αλλά το βασικό
είναι να πάρουμε απόφαση: κρατούντες, καλλιτέχνες, κοινό.
Θέλουμε την Επίδαυρο να παραμείνει ιερός χώρος που παρουσιάζει στη
διεθνή κοινότητα την αρχαία γραμματεία; Θέλουμε να διατηρήσουμε
παραδόσεις; Γιατί τότε τις έχουμε καταργήσει; Δεν είμαι υπέρ των
μουσειακών παραστάσεων. Αλλά “εκσυγχρονίζω τους μεγάλους τραγικούς”
σημαίνει πως έχω το ταλέντο να πάρω τα σπουδαία αιώνια κείμενά τους, να
τα ανεβάσω με καινούργια αισθητική, μουσική, ερμηνευτικό τρόπο. Όχι να
τα πειράξω, αλλάξω, προσθέσω κείμενα άλλων και να πειραματιστώ. Οπότε; Έχουμε άπειρους χώρους για πειράματα. Όσο ακραία και να είναι, για μένα κάτι προσφέρουν. Όχι όμως στην Επίδαυρο! Εκτός αν αποφασίσουμε πως θα είναι χώρος ακραίου πειραματισμού! Αλλά τότε δεν υπάρχει τέλος.
Γιατί άλλοι θεωρούν κιτς τα ακραία μοντερνιστικά ανεβάσματα που
γίνονται, άλλοι θεωρούν κιτς τα ακραία τηλεοπτικο-επιθεωρησιακά. Αν δω
ηθοποιούς μέσω οθόνης, γιατί όχι και ένα ροκ συγκρότημα που διασκευάζει
την Αντιγόνη; Άρα, το ερώτημα είναι: Τι θέλουμε να αντιπροσωπεύει η
Επίδαυρος; Είμαστε στα μάτια της υφηλίου σημαντικοί για τους
νεωτερισμούς μας; Οι μοναδικοί για τους αρχαίους ποιητές μας, οι οποίοι
τους εμπνέουν για να κάνουν εκείνοι νεωτερισμούς;» κατέληξε.
Με τον Νικήτα Τσακίρογλου να σημειώνει: «Απέχω
από την Επίδαυρο εδώ και χρόνια γιατί λυπάμαι και πονάω. Είναι κατάντια
αυτό που συμβαίνει. Πονάει η ψυχή μου με όσα συμβαίνουν. Είχαν πάει δικοί μου άνθρωποι στην παράσταση του Καστόρφ κι έφυγαν εκνευρισμένοι, πολύ πριν τελειώσει το έργο. Οι παραστάσεις πλέον είναι από το κακό στο χειρότερο. Δεν ξέρει κανείς τι θα αντικρίσει.
Κάποτε καλούσαμε προσωπικότητες, όπως ο Πίτερ Στάιν, για να μας
φωτίσουν με την εμπειρία τους, αλλά εδώ πρόκειται για πειραματισμούς. Είναι κρίμα γιατί ο τόπος της Επιδαύρου ζει από τον θεσμό του αρχαίου θεάτρου. Φαίνεται θα σταματήσει ο θεσμός να υπάρχει. Και μιλάμε για το κατεξοχήν ιερότερο μνημείο του ελληνικού πολιτισμού».
