Λοιπόν φίλοι μου, ήρθε η ώρα να σας πω μια ιστορία.
Εκεί λίγο πριν το 2010 όλοι στην Ελλάδα ζούσαν το όνειρο. Το χρήμα δεν είχε αξία γιατί υπήρχε άφθονο. Η ηθική δεν είχε αξία γιατί όλα ήσαν εύκολα. Οι δουλειές έρχονταν, δεν τις διεκδικούσε κανένας.
Οι αγρότες δεν πωλούσαν τα προϊόντα τους, τους τα αγόραζαν. Τα μαγαζιά μπορούσαν να βρουν αγοραστές να πουλήσουν υπερπολλαπλάσια τα προϊόντα τους και το κέρδος ήταν εύκολο. Και όλα γενικά ήταν εύκολα.
Εκεί λοιπόν, μέσα σε αυτή την εποχή, μέσα σε αυτή την κοινωνία, η οικογένεια Ραψωματιώτη είχε μπει στον δρόμο του Γολγοθά. Το τέλος του 2006 πήρε τη μεγάλη απόφαση να σταματήσει τη λειτουργία του συσκευαστηρίου.
Όχι φυσικά γιατί δεν ήξερε τι να κάνει τα χρήματα από τα κέρδη που έβγαζε, αλλά γιατί τα προηγούμενα χρόνια για να μπορέσει να καλύψει τις υποχρεώσεις της η εταιρεία, πέρα από τα χρήματα που ήταν για την πληρωμή της οικογενειακής παραγωγής, έπρεπε να παίρνει και δάνεια για να εξοφλεί τις υποχρεώσεις.
Τότε είδε και την αξία φίλων, συνεργατών, συγγενών.
Είδε ποιοι ήρθαν και έσπρωξαν περισσότερο προς την καταστροφή και αυτοί φυσικά ήσαν οι περισσότερο ευεργετημένοι. Είδε και κάποιους που έδειξαν υπομονή και κατανόηση και που περίμεναν.
Μετά από το πρώτο σοκ, τα δυο αδέλφια Παναγιώτης και Δημήτρης, έχοντας τη στήριξη όλης της οικογένειας, άρχισαν και πάλι την προσπάθεια. Όταν ξεκίνησαν ήσαν στον μηδέν και κατάφεραν να ανέβουν ψηλά. Εκείνη την στιγμή ήταν στο μείον, άρα η προσπάθεια που χρειαζόταν έπρεπε να ήταν μεγαλύτερη.
Φαίνεται όμως ότι το στίγμα που είχαν δώσει στην κοινωνία και στον επιχειρηματικό κόσμο, τότε που ήταν στα καλύτερά τους, ήταν τέτοιο που κατά πλειοψηφία, τους κράτησε την αξιοπρέπεια στα δύσκολα.
Η νέα προσπάθεια ήρθε. Και πάλι κάποιοι στεναχωρήθηκαν. «Για κοίτα, αυτοί χρεοκόπησαν και τώρα πάνε να ξαναζωντανέψουν» ακούστηκε από κάποιους στο καφενείο, στο Μπολάτι.
Τα δύσκολα συνεχίστηκαν, τα καλύτερα χρόνια έφθασαν με πολλή δουλειά όλης της οικογένειας, το πείσμα των αδελφών μεγάλωνε, η ζωή συνεχίστηκε.
Εκεί λοιπόν, σε αυτή την εποχή, εγώ προσπαθούσα να πάρω δύναμη από τις σκέψεις μου. Οι γονείς μου, τα παιδιά μου, η γυναίκα μου ήταν δίπλα μου και φυσικά με τον αδελφό μου ήμασταν ένα. Έπαιρνα δύναμη αλλά έπρεπε και να τους δώσω δύναμη.
Έτσι ασυναίσθητα άρχισα να μαζεύω, να καταγράφω και να κρατώ διάφορες φράσεις που έβρισκα εκεί που διάβαζα. Άρχισα να γράφω και κάποιες δικές μου.
Ήρθαν λοιπόν και δημιουργήθηκαν δυο βιβλία που καθρέφτιζαν τη ζωή μου. Δημιούργησα “Το Λευκό βιβλίο, με Αγνότητα και Αλήθεια” και “Το μπλε βιβλίο, με Ηρεμία και Ορθότητα Σκέψης”.
Αρχές και αξίες περιέχονται σε αυτά, φράσεις που μου έδιναν δύναμη και ψυχική ανάταση.
Πέρασαν περίπου 10 χρόνια.
Στην προσπάθεια μου να επικαιροποιήσω το βιογραφικό μου άνοιξα ξανά αυτά τα δυο βιβλία.
Τώρα είναι εποχή που περισσότερος κόσμος βρίσκεται στα δύσκολα.
Σκέφτηκα ότι ίσως παρακινήσω κάποιους, δημοσιεύοντας αυτές τις φράσεις.
Ίσως κάποιους τους βοηθήσω. Ίσως κάποιοι πάρουν δύναμη, όπως και εγώ τότε.
Ίσως το παράδειγμά μου, το παράδειγμα της οικογένειας Ραψωματιώτη γίνει σταθμός στη ζωή κάποιων, να αποφασίσουν να μην τα παρατήσουν, να συνεχίσουν να αγωνίζονται.
15/2/2021
Ραψωματιώτης Δημήτρης
(Σταδιακά μέσα από το προφίλ μου στο Facebook θα τα παρουσιάζω)
