Του Νίκου Φυλάγγελου
Δεν χρειαζόταν φυσικά κανείς τα σχετικά ευρήματα δημοσκοπήσεων, για να επιβεβαιώσει το συμπέρασμα. Ο τρόμος για την υγειονομική απειλή του κορονοϊού έχει υποχωρήσει, μπροστά στον τρόμο για τα χειρότερα που έρχονται στην ελληνική οικονομία.
Ήταν περίπου αναμενόμενο. Από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία παρέκαμψε τον φόβο για τη ζωή της, η σκέψη όλων πήγε στο “πώς ζουν”. Από το ζειν, στο ευ ζειν. Και οι ενδείξεις είναι τραγικά μελαγχολικές.
Η χώρα μας άλλωστε έχει την ατυχή συγκυρία, να τη βρήκε η κρίση του κορονοϊού σε συνέχεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης. Δεν ξεκινάμε, σε αντίθεση με άλλες χώρες, από το σημείο μηδέν. Αλλά από την απόλυτη καταστροφή που συνόδευσε τα μοιραία Μνημόνια, οδηγώντας σε κοινωνική φτωχοποίηση και μιζέρια. Όσα συμβαίνουν από εδώ και πέρα λοιπόν, λειτουργούν σωρευτικά.
Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του, και να αντιμετωπίσει όσα έρχονται, με τρόπο συντεταγμένο. Συσπειρωμένο. Με ένα μίνιμουμ πολιτικής συνεννόησης.
Εδώ… γελάμε άφοβα, βλέποντας το κλίμα εθνικού διχασμού που για άλλη μια φορά έχει διαμορφωθεί. Μια χώρα παραδομένη στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
