Της Λέττας Καλαμαρά
Μέσα
στον κακό μας τον καιρό οι πάσες των πολιτικών Αρχηγών στο μείζον
εθνικό θέμα, την ανακήρυξη της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης
και τη διέλευση του αγωγού ενέργειας και ασφάλειας East Med, για την
ενεργειακή και πολιτική προφανώς απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία του
Πούτιν, ανταλλάσσονται με γρήγορο ρυθμό. Μπορεί Μητσοτάκης και
Γεννηματά να μην τα βρίσκουν στον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας,
υπηρετώντας κομματικές και άλλες σκοπιμότητες, στη Χάγη όμως οδεύουν
χέρι-χέρι για την εκδίκαση και την παραχώρηση, σε περίπτωση αρνητικής
απόφασης για τα ελληνικά κατά την εθνική πεποίθησή μας, εδάφους, βυθού
και αέρος.
Στην
πολιτική και όχι μόνο υπάρχουν δύο τρόποι να διεκδικήσεις το δίκιο σου.
Ο ένας φυσικά είναι ο διάλογος και η διπλωματία που δεν αποκλείται να
καταλήξει και στα δικαστήρια για την απονομή της Δικαιοσύνης, σύμφωνα με
τους υπάρχοντες ή μη Νόμους. Ο άλλος είναι η συνέχιση της πολιτικής με
άλλα μέσα που εφαρμόζει τόσο γλυκά η Τουρκία ήδη απειλώντας
και διεξάγοντας με το κύμα των μεταναστών σύγχρονες στρατιωτικές
επιχειρήσεις εντός της Ελλάδας αξιοποιώντας την αναποτελεσματική
πολιτική της Ελλάδας. Δυστυχώς, η χώρα μας παρουσιάζει πλήρη άγνοια των
μεθόδων της γείτονος που κυριαρχεί και επικοινωνιακά εντός της Ελλάδας.
Ασφαλώς
ο κάθε διεκδικητής του εαυτού σου δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από
αυτό που του επιτρέπεις. Στην περίπτωση των Τουρκικών συμμαχικών
διεκδικήσεων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσογείο η ελληνική ενδοτικότητα
είναι παροιμιώδης αν όχι περίεργη. Παρά τις αξιόλογες διπλωματικές
προσπάθεις του κ.Δένδια και των Ελλήνων διπλωματών να αντιστρέψουν την
πρωτοβουλία των τουρκικών κινήσεων, οι Έλληνες πολιτικοί Αρχηγοί
καταφεύγουν σε τρίτα μέρη, τη Χάγη, άμεσα για την αναζήτηση και απονομή
των εθνικών δικαίων. Σανίδα σωτηρίας στον κ.Ερντογάν που μάλλον απέτυχε
με το διπλωματικό τραμπουκισμό του και αναζητεί έξοδο διαφυγής.
Το
ρίσκο είναι τεράστιο καθώς στο τραπέζι πέρα από το πάγιο ζήτημα της
υφαλοκρηπίδας τοποθετείται ξαφνικά και η Ελληνική ΑΟΖ σε Αιγαίο και
Ανατ.Μεσόγειο οπότε σε περίπτωση μίας δικαστικής απόφασης που δεν θα
ταυτίζεται με τα εθνικά δίκαια κατά 100%, το πιθανότερο, η Ελλάδα μετά
τη Μακεδονική ταυτότητά της θα χάσει και τη θαλάσσια ταυτότητά της. Μία
πλήρη εθνική "επιτυχία" του διδύμου Τσίπρα-Μητσοτάκη που θα μείνει στην
ιστορία μετά την εθνική χρεοκοπία των Σημίτη-Καραμανλή και την τραγική
διαχείριση των Παπανδρέου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Τουρκία δε θα
χάσει σε καμία περίπτωση. Ακόμη και εάν συμβεί αυτό δικαστικά πάντα θα υπάρχει και η άλλη λύση που τόσο γλυκά η Τουρκία προωθεί, απειλώντας
και διεξάγοντας σύγχρονες επιχειρήσεις εντός της Ελλάδας, με την
αναποτελεσματική πολιτική των ιθυνόντων. Ευτυχώς, η Ελλάδα κατ' άλλα
είναι πρόθυμη για αμυντικούς εξοπλισμούς, χωρίς χρήση φυσικά. Έτσι ώστε
και η οικονομία να εξαντλείται και να μπορούμε να κάνουμε ακόμα και
σήμερα αγορές σε συνέχεια της ένδοξης εποχής των άσκοπων προμηθειών του
παρελθόντος.
Η
ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς αγνώστου εθνικής προέλευσης οπότε το
κομματικό συμφέρον των κ.κ.Μητσοτάκη, Τσίπρα και της κας Γενημματά είναι
η διατήρησή τους στην πολιτική πρωτοκαθεδρία μέσω της αποδοχής
παραπομπής των τουρκικών διεκδικήσεων σε τρίτους και την μη ανάληψη των
ευθυνών τους. Οι λαγοί είναι πολλοί και θα πληθύνουν να εμφανίζονται
κατατρομαγμένοι, όσο ο κυνηγός πυροβολάει στον αέρα. Το ζητούμενο είναι
ποιος θα αντιμετωπίσει τον κυνηγό αλλά οι γενναίοι είναι είδος προς
εξαφάνιση στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Ένας
Κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Οι στρατιωτικές κρίσεις ξεκινούν με το
Νέο Έτος. Τη χρονιά που φεύγει είχαν ως κεντρικό ζήτημα τους την
αποστρατεία Στεφανή, η οποία και επετεύχθη. Τη χρονιά που έρχεται έχουν
ως κεντρικό ζητήμά τους την αποστρατεία όποιου δεν φοβάται τα σκυλιά τη
νύχτα. Εξάλλου όπως είπε και ο αντιπρόσωπος του Θεού μας, ο
Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, ίσως θα πρέπει να δούμε ξανά το Αμυντικό δόγμα
Κύπρου-Ελλάδας, ξεφορτώνοντας ίσως στο νησί τους ενοχλητικούς των Αθηνών
που δεν σκιάζονται τα σκυλιά που αλυχτούν και είναι απρόβλεπτοι για την
εθνική νομενκλατούρα της χρεοκοπίας και της καταφυγής στη Χάγη
ανυπερθέτως.
Ίσως
από τις πιο τραγικές σελίδες της ιστορίας μας θα είναι όταν θα
αρμενίζει ο Τουρκικός στόλος στα γαλάζια νερά του Αιγαίου και της
Μεσογείου, για πρώτη φορά από το 1923 που οι ορεσίβιοι Τούρκοι
δημιούργησαν το νέος Κράτος τους και ο Ελληνικός στόλος θα σφυρίζει
αδιάφορα, σύμφωνα πάντα με το δίκαιο της Χάγης, που τόσο λατρεύουν
Μητσοτάκης, Γεννηματά και Τσίπρας.
Κάτι
η Χάγη, κάτι ο ανύπαρκτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που δεν βρίσκεται να
μας ενώσει, κάτι η φτώχεια, κάτι ο γκρίζος ουρανός της ενημέρωσης, κάτι
ο κακός καιρός της Ζηνοβίας που μονοπωλεί την ενημέρωση, το μόνο
σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε το 2020. Μέχρι να ανθίσουν οι
Αμυγδαλιές και να φωτίσει ο ήλιος ο Ελληνικός την Οικογένεια που
δυνάστευσε την Ελλάδα από το 1953 μέχρι το 2018 και τους ντόπιους
συνεργάτες της που προσεύχονται κάθε πρωϊνό για τη διατήρηση της
Ελληνικής Αποικίας και των κληρονομικών τους οφιτσίων.
Για
μία Ελλάδα υπανάπτυκτη, εκεί γύρω στο 2% και κάτι, για έναν αιώνα
ακόμα. Να χαίρονται οι κάτοικοι της Χάγης και των γύρω περιοχών...
