Της Λέττας Καλαμαρά
Νύχτες ένδοξης ελευθερίας του Τύπου ζούμε στην Ελλάδα που βρίσκεται στην 74η θέση μεταξύ 108 χωρών παγκοσμίως στην ελεύθερη έκφραση της άποψης των δημοσιογράφων. Μία θέση πίσω μας η Αλβανία του Πρωθυπουργού Ράμα δείχνει έτοιμη να μας υπερπηδήσει. Να αφήσει πίσω στον 21ο αιώνα την πατρίδα της δημοκρατίας και της ελεύθερης σκέψης.
Ποιος θα το φανταζόταν από τη
γενιά του Πολυτεχνείου μέχρι
τον νεαρό καταληψία Αλέξη Τσίπρα ότι η Αλβανία του
Χότζα με τις ουρές για ένα κομμάτι κρέας θα έφθανε μέσα στις δεκαετίες
διακυβέρνησης της Ελλάδας από τον Κ.Σημίτη και τον Κ.Καραμανλή μέχρι τον
ΓΑΠ
και τον ανεπανάληπτο όλων Αλέξη Τσίπρα και την απάτη της περίφημης
σύγκλισής μας με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, στη σκλαβιά του Τύπου.
Πολλοί οι ταγοί της ενημέρωσης
αναμφίβολα μπήκαν στον πειρασμό
της εύκολης δουλειάς της αποπληρωμής της σιωπής τους και της
κατευθυνόμενης ενημέρωσης επ'αμοιβή ή με δώρα και προβολή. Η αξία τού τι
δεν γράφεις έγινε
πολλαπλάσια από αυτή τού τι γράφεις. Τα πολυτελή καφενεία και τα
τηλεπαράθυρα γέμισαν
από αναλύσεις αλλά ο γραπτός λόγος άρχισε να γίνεται ολοένα πιο γραφικός
αν όχι ανιαρός. Όπως
πάντα βέβαια σ’αυτό το Έθνος υπήρξαν και συνεχίζουν αγκομαχώντας λαμπρές
εξαιρέσεις
για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το γενονός ότι κατά μία
διαβολική σύμπτωση πολλοί ιδιοκτήτες Τύπου ενεπλάκησαν σε υποθέσεις κυκλώματων λαθρεμπόρων
πάσης φύσεως και πολλές φορές τα επιδοτούμενα κονδύλια έγιναν τροφή για μάσημα ειδήσεων
δεν μας ξενίζει. Πώς αλλιώς να κάνεις μπίζνες στην Ελλάδα χωρίς ευρωπαϊκό και κρατικό
χρήμα λιπαντικό για όλη την κοινωνία.
Μ’αυτά και τα άλλα, είναι ζήτημα
χρόνου να παρατηρούμε την ελευθερία του Τύπου στην Αλβανία να μας ξεπερνάει και
να απομακρύνεται και εμείς να καταφεύγουμε στη Δικαιοσύνη γιατί οι κρατικές κάνουλες
είναι κλειστές και η μπίζνα δεν προχωρά πριν φιμωθεί όλος ο Τύπος. Ακόμα και η
τελευταία βραχονησίδα ελεύθερης σκέψης και άποψης.
Σε αντίθεση με τις αρχές της
παγκόσμιας υπερδύναμης περί ελευθερίας Τύπου και θυμίζοντας άλλες εποχές της ρήσης του πάλαι ποτέ δόγματος Τρούμαν για τον δικτάτορα Σομόζα της Νικαράγουα, το περίφημο: “He's a bastard, but he's our bastard”.
