«Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης» Dan Brown

«Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην κόλαση είναι φυλαγμένες  για εκείνους διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής  κρίσης»

Dan Brown

Της Γιώτας Μπάγκα

Ακούγοντας τον κ. Φίλη, πρώην υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης Σύριζα να λέει:   «Η Ελληνική Μακεδονία, είναι Ελληνική ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι έγινε Ελληνική» δεν μπορεί

παρά να νιώθει ανατριχίλα. Ακούγοντας την κ. Αναγνωστοπούλου να λέει από βήματος της Βουλής «εντάσσει την συμφωνία των Πρεσπών» στην ιστορία του ΕΑΜ που συνεχίζει ο Σύριζα νιώθει «σοκ και δέος». Ακούγοντας την κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου να αποκαλεί τους Νεοδημοκράτες «σύγχρονους κουκουλοφόρους» αισθάνεται αηδία. Σε καμία περίπτωση όμως κανείς μας,  ούτε η σημερινή αντιπολίτευση, ούτε οι ψηφοφόροι της, και κυρίως ούτε και όσοι ψήφισαν τον Αλέξη Τσίπρα στις προηγούμενες εκλογές ένιωσαν καμιά έκπληξη. Και δεν εξεπλάγησαν, γιατί γνώριζαν πως οι Συριζαίοι ονομάζουν τα Σκόπια Μακεδονία, άρα γι αυτούς ακόμα και το «Βόρεια Μακεδονία» που καταργήθηκε από τον κ. Ζάεφ πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών, ήταν μεγάλη νίκη για τους ίδιους και υποχώρηση για τους Σλάβους γείτονές μας. Γι αυτό κανείς δεν δικαιούται να λέει δεν γνώριζα… δεν ήξερα…

Ο σοφός όμως λαός μερίμνησε και δεν έδωσε την απόλυτη πλειοψηφία στον κ. Τσίπρα. Γι αυτό και δεν είχε ηθικά το δικαίωμα να προχωρήσει με 145 βουλευτές σ΄ αυτή τη συμφωνία. Επειδή όμως έπρεπε πάση θυσία η συμφωνία να περάσει, κι επειδή ήταν η μόνη ευκαιρία να γίνει αυτό βρήκε άλλους οκτώ.

Οι τρεις ψαρεύτηκαν στα θολά νερά ενός παραπόταμου που ούτως ή άλλως κανείς δεν είχε καταλάβει ποιες οι πηγές και ποιες οι εκβολές του, ποια ήταν η θέση του στο ζήτημα, αλλά και γενικώς ποιος ήταν υποτίθεται ο λόγος ύπαρξής του… Η μία ως πολιτικό λείψανο ενός μεγάλου κόμματος που την είχε διαγράψει… κι οι υπόλοιποι από τους ψεκασμένους που έστειλε ο λαός μας στο κοινοβούλιο ως μια μορφή διαμαρτυρίας, ως τιμωρητική ψήφο ( τιμωρία ποίου, αν όχι του ίδιου του  εαυτού;), ως μια προσπάθεια να δούμε το καινούριο, το δήθεν ηθικό. 

Σίγουρα έχουμε ευθύνη ως ψηφοφόροι. Η πλάνη είναι ευθύνη μας,  γιατί όπως λέει και ο Nietzsche «η πλάνη δεν είναι τύφλωση ,η πλάνη  είναι ανανδρία», είναι ο φόβος να αντικρύσουμε την ευθύνη μας για ό, τι συμβαίνει ή για ό, τι πρόκειται να συμβεί. Η απλοϊκότητα μας όταν εύκολα πειθόμαστε μπροστά στα κάλλη μιας καλλίπυγου υποψηφίας ή στο μεγαλείο ή τα πλούτη κάποιου άλλου ή στην καταγωγή ή στην υπόγεια διεσπαρμένη  φημολογία  πως είναι ο εκλεκτός του κόμματος…

Ευθύνη έχουν και τα κόμματα.  Πως δικαιολογείται πως  κάποια άτομα βρέθηκαν στην Βουλή να μας εκπροσωπούν; Ποια κομματικά στελέχη τα επέλεξαν και με ποια κριτήρια; Ποια σχέση έχουν αυτά τα άτομα με τις τοπικές κοινωνίες και τα προβλήματά τους; Που πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά τους; Που ψωνίζουν οι ίδιοι που εργάζονται; Εργάζονται; Που βάζουν βενζίνη;  Ή μήπως εμφανίζονται άνωθεν ως άλλοι μεσίες; Ποιο ρόλο παίζουν οι κάθε λογής κλίκες; Πόση ισχύ έχει πραγματικά η λέξη αξιοκρατία;

Ευθύνη όμως έχει και ο πολίτης που δεν αποφασίζει να δοκιμαστεί στην πολιτική κονίστρα. Που δέχεται να τον εκπροσωπούν κάθε λογής περιφερόμενοι τσαρλατάνοι… Ευθύνη έχει και ο νέος, να βγει μπροστά, να παλέψει για τον εαυτό του και τον κόσμο του, να μην περιμένει να «βολευτεί»  με μια θεσούλα στο δημόσιο.

Ναι είναι κατανοητό πως σε περίοδο κρίσης κόμματα δημιουργούνται και εξαϋλώνονται με απίστευτη ταχύτητα. Πολιτικοί εμφανίζονται ως αστέρες, λάμπουν για λίγο με τα «ΝΑΙ» ή τα «ΟΧΙ» τους και εξαφανίζονται στη λήθη της Ιστορίας.

Για να μην ξαναέχουμε οκτώ ή εννιά ή έστω κι έναν που θα ρυθμίσει με την ψήφο του την πατρίδα ή την ιστορία μας και το μέλλον μας ας προσέχουμε τι, ποιον και γιατί ψηφίζουμε…