Της Λέττας Καλαμαρά
Κάθε καθεστώς χρειάζεται μια δημοκρατική νομιμοποίηση για να μη θεωρείται αυταρχικό. Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει το συνεταίρο του στην παράδοση της Μακεδονίας Πάνο Καμμένο, με τελευταίο δώρο αποχαιρετισμού την ψήφο Παπαχριστόπουλου και αναζητεί το επόμενο πολιτικό του θύμα. Ό,τι άγγιξε πολιτικά ο Αλέξης το έκαψε, από την Αριστερά και το Λαφαζάνη μέχρι τη Δεξιά και τον Καμμένο. Μέσα από την πολιτική τους στάχτη αναγεννιέται ο Αλέξης και έχει βγει σεργιάνι για να ρουφήξει την πολιτική ιδεολογία του επόμενου θύματος.
Κάθε καθεστώς χρειάζεται μια δημοκρατική νομιμοποίηση για να μη θεωρείται αυταρχικό. Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει το συνεταίρο του στην παράδοση της Μακεδονίας Πάνο Καμμένο, με τελευταίο δώρο αποχαιρετισμού την ψήφο Παπαχριστόπουλου και αναζητεί το επόμενο πολιτικό του θύμα. Ό,τι άγγιξε πολιτικά ο Αλέξης το έκαψε, από την Αριστερά και το Λαφαζάνη μέχρι τη Δεξιά και τον Καμμένο. Μέσα από την πολιτική τους στάχτη αναγεννιέται ο Αλέξης και έχει βγει σεργιάνι για να ρουφήξει την πολιτική ιδεολογία του επόμενου θύματος.
Τρία κόμματα εξευτέλισε
ιδεολογικά και καταπόντισε προεκλογικά
ο Αλέξης μέχρι τώρα σύμφωνα με τις μετρήσεις. Το Ποτάμι, την Ένωση
Κεντρώων και τους Ανεξάρτητους Έλληνες ενώ τη Χρυσή Αυγή έχει φιμώσει
δικαστικά ώστε να μην μπορεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο. Το επόμενο
απροστάτευτο
θύμα στο λαιμό του οποίου ετοιμάζεται να χώσει τα δόντια του ο Αλέξης
είναι το Κίνημα Αλλαγής για
να διατηρήσει την εξουσία του με ένα προσωπείο αυταρχικής δημοκρατίας.
Χωρίς αυτό οι δανειστές που ρουφούν κάθε ικμάδα των Ελλήνων δεν μπορούν
να
επικαλούνται τη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε και να συνεχίζουν
ανενόχλητοι το ξέσκιμα της ελληνικής σάρκας και ψυχής, του ελληνικού
εδάφους.
Στο σπίτι του Αντώνη Λιβάνη
αντάλλαξαν πολιτικές ματιές ο Αλέξης
και η Φώφη τυχαία. Ο δολοφόνος της δημοκρατίας επέστρεψε στο σπίτι του
εγκλήματος εκεί που η Αλλαγή της Ελλάδας ξεκίνησε 40
χρόνια πριν να τρώει τα σωθικά μας για να καταλήξουνμε στο σημερινό
ζόμπι της δημοκρατίας,
όπου 150 προσκεκλημένοι στη Βουλή συνωστίζονται καθημερινά για να
συμμετέχουν
στο πάρτυ του Αλέξη, στο βιασμό της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Αν δεν ψηφίσει η Κουντουρά από την Κίνα θα
ψηφίσει ο Λυκούδης από το Ποτάμι και αν δεν ψηφίσει η Παπακώστα με Ορμή θα ψηφίσει ο ΓΑΠ για
να φέρει το κίνημα της αλλαγής στην αγκαλιά του, μαζί με το Καστελόριζο. Το προσωπείο της Μεταπολιτευτικής
και ευρωπαϊκής μας δημοκρατίας χρειάζεται πολιτικά κόμματα για λίγο ακόμα καθώς μεταλλάσσεται γρήγορα σε αυταρχική
δημοκρατία. Χωρίς το ΚΙΝΑΛ δεν υπάρχει προσωπείο και
οδηγούμαστε σε εθνικές εκλογές την επαύριο της παράδοσης της Μακεδονίας.
Χρειάζονται όμως στον Αλέξη Τσίπρα δύο μήνες για να ολοκληρώσει το εθνικό του
έγκλημα και να προκηρύξει πολλαπλές εκλογές για να γεννηθεί και επίσημα το νέο νόθο
καθεστώς του.
Στο εσωτερικό ένα πολιτικό
κόμμα «ρεπατζή» που λέει έξοχα και ο βουλευτής Ψαριανός και στο εξωτερικό μία νέα παράδοση για αντάλλαγμα της πολιτικής του επιβίωσης. Η Τουρκία περιμένει
στη σειρά της για την ηδονή παράδοσης της Ελλάδας. Τα θέλει όλα και ας πάρει
τα μισά. Αυτό ήταν πάντα το ανατολίτικο παζάρι και ο Αλέξηι και το καθεστώς του
ξέρουν καλά να πουλάνε με τον ορθό τρόπο και χαρά. Θράκη, Αιγαίο, Καστελόριζο στη
φαρέτρα του Ερντογάν και το παιχνίδι ξεκινά αμέσως με την κάπλικη ψηφοφορία
παράδοσης της Μακεδονίας.
Σε όλα βέβαια ο Στρατός είναι κλειδί για τον Αλέξη και το τελευταίο οχυρό άλωσης. Έλληνες και ραγιάδες σφάζονται
στη Μεσογείων με πάθος. Το τέλος δεδομένο αλλά τη σημασία θα είχε ο πόλεμος, τι
σημασία θα είχε η ζωή χωρίς πάθος για την Ελλάδα.
Φώφη και Γιώργος πέφτουν στη
γοητεία του Αλέξη με τον Ευάγγελο να κρατάει το φανάρι της αμαρτίας. Τα φάρμακα
ήταν πολλά και παραισθησιογόνα. Όλα τα πήραν με χαρά χωρίς να ξέρουν ότι
ήταν η συνταγή ευθανασίας για τη Μακεδονία και το Αιγαίο, για τη Δημοκρατία, για την
Ελλάδα. Πολιτικά ζόμπι…
thedayaftergr
