Λατρεύω την ελληνική τηλεόραση. Κάθε φορά που λες ότι τα έχουμε δει όλα, ότι τίποτα δεν μπορεί να μας εντυπωσιάσει πια, διαβάζεις κάτι που σε διαψεύδει. Κυρίες και κύριοι, το φθινόπωρο του 2019, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Χάρη Ρώμα τουλάχιστον, θα επιστρέψει στους δέκτες μας, 16 χρόνια μετά την πρεμιέρα του, το 'Καφέ της Χαράς'.
Δηλαδή έγινε μια σύσκεψη, προτάθηκαν λύσεις, έπεσαν ιδέες και προκρίθηκε η επιστροφή μιας σειράς που τελείωσε πριν από 12 ολόκληρα χρόνια. Μάλιστα, δημιουργικότητα και φαντασία πάνω απ' όλα παιδιά, ο κόσμος δεν είχε χορτάσει αρκετό Κολοκοτρωνίτσι και ουδεΠώποτα, θέλει να δει πως προχώρησαν με τις ζωές τους ο Φατσέας κι ο Τρελαντώνης.
Αν μη τι άλλο, αν είναι να θεωρήσουμε πως τα έχουμε εξαντλήσει όλα και ότι η μοναδική λύση είναι η επιστροφή σε παλιές επιτυχίες, μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 30 σειρές που θα προτιμούσα να γυρίσουν, μία για κάθε νέο επεισόδιο του 'Καφέ της Χαράς', το οποίο θα γιορτάσει με αυτόν τον τρόπο και τα 30 χρόνια του ΑΝΤ1. Γιορτή πραγματική, τι να λέμε τώρα.
Για να τιμήσω το ιστορικό αυτό γεγονός, αποφάσισα να δω το πρώτο επεισόδιο της σειράς, χωρίς να είμαι απολύτως βέβαιος αν το έχω ξαναδεί. Σίγουρα έχω δει αποσπασματικά μερικά επεισόδια σε κάποια από τις 57.000 επαναλήψεις, όμως νομίζω ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω κάποιο. Αυτή τη φορά, το καθήκον με ανάγκασε να το πράξω και αυτή είναι η εμπειρία μου.
Αρχικά, είχα ξεχάσει πόσο εκνευριστική είναι η μουσική των τίτλων αρχής, σχεδόν σε προδιαθέτει να αλλάξεις κανάλι πριν καν αρχίσει η σειρά. Αν καταφέρεις όμως να αντέξεις, αποζημιώνεσαι με ένα διδακτικό εισαγωγικό βίντεο στο οποίο η γλυκιά φωνή του σπάνιου Χρήστου Σιμιρδάνη μιλάει για την κατάντια της καταναλωτικής κοινωνίας, του φαίνεσθαι και της γκλαμουριάς, στην οποία ένα μικρό χωριό στην Αρκαδία αντιστέκεται. Μετά το σύντομο Zeitgeist, το οποίο μέσα από το αστείο "βία αλλά και Via Veneto" μας προδιαθέτει για το χιούμορ της σειράς, περνάμε στην πρώτη μας γνωριμία με το ιστορικό Κολοκοτρωνίτσι, το οποίο προσπαθεί να κρατήσει τη σημαία της παράδοσης ψηλά.
Ένα πλάνο είναι αρκετό για να καταλάβουμε πως το χωριό θα έχει όλες τις καρικατούρες που περιμέναμε από την ελληνική επαρχία, όμως δύο πρόσωπα κλειδιά με έκαναν να χαμογελάσω. Πρώτα ο μύθος-Χαλακατεβάκης που υποδύεται τον φούρναρη/παράφωνο ξάδερφο του Γιάννη Πουλόπουλου και βασικά, ο κλασικός κομπάρσος των ελληνικών σειρών, ο οποίος κάθεται στο βάθος και κάνει γκριμάτσες όσο ο Χαλακατεβάκης τσακώνεται με τον συγχωριανό του που έχει το Παντοπωλείο. ΟΚ, κάπως μαλάκωσα τώρα, μπορώ να δω τη συνέχεια.
Θρύλος, σπάνια ερμηνεία
Η πρώτη εμφάνιση του Χάρη Ρώμα ως Περίανδρος Πώποτας πραγματοποιείται με τον δήμαρχο να φοράει καπέλο, να γνωρίζει την αποθέωση και να αποκαλύπτει ένα άγαλμα του Μενιπέως, με το αστείο Μενι-πέος να γίνεται γύρω στις ένα τρισεκατομμύριο φορές. Ο Ρώμας, σε ένα ρόλο πραγματικά έκπληξη, αυτόν του αυστηρού και οπισθοδρομικού, παραδίδει μαθήματα συντηρητισμού και σεξισμού, για να καταλάβουμε όλοι τις αρχές του χωριού.
Και ξαφνικά, μεταφερόμαστε στην Αθήνα για να γνωρίσουμε την Ρένια Λουιζίδου στο ρόλο της Αθηναίας Χαράς, η οποία προς ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, είναι το ακριβώς αντίθετο όλων των γυναικών του χωριού: δυναμική, φεμινίστρια και προχωρημένη, ενώ ονειρεύεται καριέρα στη διαφήμιση. Η κόρη της πάλι, είναι μάλλον μεγάλη γυναίκα παγιδευμένη σε σώμα μικρού κοριτσιού, γιατί χρησιμοποιεί τη λέξη 'κασκέτο'.
Επιστρέφουμε στο Κολοκοτρωνίτσι για να δούμε τον Πώποτα να λέει πως είναι 100 χρόνια πίσω, δηλαδή το αντίθετο του Βασίλη Δανιήλ, τον τρελό του χωριού να σκαρώνει στιχάκια και τον δήμαρχο να λέει μυστικά ΜΠΡΟΣΤΑ στο γιο του, τον Μανωλάκη, κι όταν εκείνος τα σχολιάζει να του λέει πως πιάνει πουλιά στον αέρα και τα καταλαβαίνει όλα(!). Παράνοια. Την ίδια στιγμή βέβαια, η Βάλια, η κόρη της Χαράς, μιλάει στην κούκλα της την Πατατίνα, σε κλασική σκηνή βγαλμένη από θρίλερ, οπότε ο Μανωλάκης μια χαρά είναι.
Ο Πουλόπουλος τραγουδάει, ο Πώποτας του κάνει τρελό roast με αστειάκια και στη συνέχεια πάει σε αυτόν και τη γυναίκα του και τους λέει ότι η κόρη του θα πέσει στα ναρκωτικά επειδή συχνάζει σε καφετέριες, σε μια σκηνή που φωνάζει 'Freaks and Geeks'. Το "δεν θέλω το παιδί μου να γίνει τζάκι" της μαμάς είναι ατάκα κλασικής κωμωδίας που απευθύνεται σε ηλικίες άνω των 50, ενώ ο δήμαρχος πάει και στους εχθρούς των Πουλόπουλων και τους λέει ότι ο γιος τους επίσης έκανε κοπάνα. Αν ενώσεις τις τελείες, καταλαβαίνεις ότι τα δύο παιδιά των οικογενειών που μισιούνται τα έχουν, κάτι που λογικά θα πάρει 40 επεισόδια για να το καταλάβουν οι γονείς. Χμ, κάτι μου θυμίζει το κόνσεπτ 'παιδιά από αντίπαλες οικογένειες δεν μπορούν να είναι μαζί', μπα η ιδέα μου θα είναι.
Με μια σειρά από εντελώς αναπάντεχα ευτράπελα, η Χαρά βλέπει τον γκόμενό της να της τρώει τη δουλειά, την σπιτονοικοκυρά της να τη διώχνει και τη νεκρή θεία της να της αφήνει κληρονομιά ένα σπίτι κι ένα καφέ (wink wink) στο, μάντεψε, Κολοκοτρωνίτσι (ουάου) και κοίτα να δεις που θα μετακομίσει εκεί, θα είναι η αντισυμβατική πρωτευουσιάνα και κάποια στιγμή θα ερωτευτεί τον τόσο διαφορετικό από εκείνη Πώποτα. Μιλάμε για λουτρό πρωτοτυπίας.
Χαρά, Βάλια και Πατατίνα
Και στο χωριό βέβαια τα ευτράπελα δεν λείπουν, αφού ο Φατσέας κερατώνει τη γυναίκα του, ενώ σε μια συνέχεια ρόλου από μια άλλη σειρά του Ρώμα, το 'Λίφτινγκ', κάνει διαρκώς χαριτωμένα σαρδάμ. Ο δήμαρχος μιλάει με τη γυναίκα του Φατσέα που είναι η αδερφή του, και σε κάποια φάση επιμένει πως η γυναίκα του πέθανε. Κοίτα να δεις που δεν θα έχει πεθάνει και κάποια στιγμή θα επιστρέψει. Μερικά λογοπαίγνια μετά, όπως το "δεν είμαστε τιμ γιατί δεν είσαι τίμιος", ο δήμαρχος προσπαθεί να απαγορεύσει την τηλεόραση στο χωριό. Μάλλον είδε κι αυτός το πρώτο επεισόδιο.
Το επεισόδιο κλείνει με τη Χαρά να πηγαίνει με την κόρη της στο χωριό, το αμάξι να μένει στην ερημιά και σε ένα ρεσιτάλ αναπάντεχου, τον δήμαρχο να σταματάει να τις βοηθήσει και να βλέπουμε έτσι την πρώτη γνωριμία και τον πρώτο τσακωμό τους. Τελικά, την αφήνει στα χωράφια κι έτσι κλείνουμε με cliffhanger. Θα επιβιώσουν μάνα και κόρη; Τι θα απογίνει η Πατατίνα; Πόσα επεισόδια θα πάρει στη Χαρά να τα φτιάξει με τον δήμαρχο; Ποιο θα είναι το επόμενο σαρδάμ του Φατσέα; Σίγουρα αξίζει να πάει 2-3 σεζόν για να πάρουμε τις απαντήσεις και μια ΕΞΤΡΑ σεζόν 16 χρόνια μετά.
Ένα ερώτημα αντί επιλόγου: ΟΚ, το 2003 ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή για την ελληνική τηλεόραση. Όλοι μας είχαμε δει λιγότερες ξένες σειρές, δεν είχαμε τόσες εικόνες και επιλογές και το γεμάτο κλισέ και ευκολίες σενάριο του 'Καφέ της Χαράς' μπορεί όντως σε κάποιους να έμοιαζε πρωτότυπο, έστω κι αν έκανε μπαμ πως πατάει πάνω στο 'Chocolat'. Σήμερα όμως, 16 χρόνια μετά, η ελληνική τηλεόραση δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει και επιστρατεύει τον Χάρη Ρώμα και τον Περίανδρο Πώποτα;
oneman.gr
