Της
Γιώτας Μπάγκα
Επτά εικοσιτετράωρα μετά την εθνική τραγωδία
στο Μάτι στεκόμαστε ακόμα όλοι οι Έλληνες άναυδοι μπροστά στο πλήθος των
θυμάτων.
Σοκαρισμένοι από τον αριθμό των νεκρών, ενεοί μπροστά στον τρόπο με
τον οποίο έχασαν την ζωή τους, με δέος – όσοι είμαστε γονείς- μπροστά στα
παιδιά που χάθηκαν. Τα παιδιά που έπαιζαν αμέριμνα, που παραθέριζαν με τις
οικογένειές τους ή με τον παππού και τη γιαγιά , αν οι γονείς εργάζονταν, θα
μπορούσαν να είναι δικά μας κι αυτό κάνει το αίσθημα της ανημποριάς μας πιο
οδυνηρό. Και καθώς ταυτιζόμαστε με τον πόνο των άλλων γονιών νιώθουμε πως ζούμε
μια τραγωδία, μια εθνική τραγωδία χωρίς κάθαρση…
Κι αν στις αρχαίες τραγωδίες υπάρχει πάντα αδυσώπητη η μοίρα που
ορίζει τις τύχες των ανθρώπων, αυτό δεν σημαίνει πως αποσείεται η ευθύνη των
ανθρώπων, ευθύνη που όσο δεν αναλαμβάνεται αληθινά, πλέρια και με οδύνη, δεν
υπάρχει λύτρωση. Γιατί, η ευθύνη της κυβέρνησης είναι εκεί, κι όσο μένει
ορφανή, τόσο η οδύνη μετατρέπεται σε οργή. Καθώς μάλιστα οι μέρες περνούν
γίνεται ξεκάθαρο σε όλους πως έγιναν λάθη, έγιναν παραλείψεις, έγιναν αστοχίες
και κακές εκτιμήσεις όσο κι αν αυτοί που είχαν θέσεις ευθύνης καμώνονται πως τα
έπραξαν όλα καλώς. Οι δικαιολογίες πολλές: φταίει ο κακός μας ο καιρός, ο
τρόπος που χτίζουμε τα σπίτια μας, οι ασύμμετροι κίνδυνοι, ο λίγος χρόνος… κι
έχουν όλες απαντηθεί: το κράτος φέρνει την ευθύνη της προστασίας της ζωής των
πολιτών του. Δεν υπάρχει δικαιολογία να χάνονται ανθρώπινες ζωές είτε φταίει η
άναρχη δόμηση, είτε οι καιρικές συνθήκες. Όταν μάλιστα χάνονται ζωές παιδιών,
τότε κάτι δεν κάνουμε καλά…
Οι κατηγορίες που διατυπώνονται πολλές:
ειδικοί λένε πως υπήρχε και χρόνος και τεχνολογία ενημέρωσης. Ο ένας
αντιπεριφερειάρχης λέει πως δεν δόθηκε εντολή εκκένωσης, η άλλη πως δόθηκε
προφορικά. Ο δήμαρχος Ραφήνας πάντως επιμένει πως δεν πήρε από κανέναν ανάλογη
εντολή. Επίσης, δεν χρησιμοποιήθηκαν νέες τεχνολογίες τις οποίες διαθέτει η
χώρα, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει επανδρώσει με προσωπικό, για να ειδοποιηθούν οι
κάτοικοι μέσω των κινητών τους
τηλεφώνων. Παράλληλα, δεν κατανεμήθηκαν ορθά οι πυροσβεστικές δυνάμεις καθώς
δεν εκτιμήθηκε σωστά ο κίνδυνος και δυνάμεις της Αττικής έσπευσαν στο μέτωπο
της Κινέττας αποδυναμώνοντας την Αττική. Το λιμενικό μέχρι αργά δεν είχε πάρει
εντολή να αποβιβάζει τον κόσμο που ερχόταν με τα πλοία από τις Κυκλάδες σε
διαφορετικό λιμάνι από αυτό της Ραφήνας, επιδεινώνοντας το κυκλοφοριακό
πρόβλημα στην περιοχή και εκθέτοντας όσους αποβιβάστηκαν από τα πλοία σε
κίνδυνο.
Εγκληματικά τα λάθη, αλλά αισχρή και χυδαία η
επικοινωνιακή διαχείρισή τους: η τηλεοπτική παρωδία στην αίθουσα επιχειρήσεων
με τον χαλαρό πρωθυπουργό να ρωτά αν θα πετάξουν την επομένη τα αεροπλάνα, ενώ
την ίδια στιγμή έχουν χαθεί ζωές, ο
Υπουργός Άμυνας της χώρας να μαλώνει με απελπισμένους πυρόπληκτους, οι κ.
Τόσκας και Τζανακόπουλος να δίνουν συνέντευξη τύπου προσπαθώντας να μας πείσουν
ότι τα έκαναν όλα καλά, ο πρωθυπουργός της χώρας να επισκέπτεται σαν τον κλέφτη
στις 6.30 πμ το πολύπαθο Μάτι… Στην επικοινωνιακή τους δε προσπάθεια απόσεισης
των ευθυνών δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν και τους αρχηγούς της αστυνομίας
και πυροσβεστικής. Σε συνέντευξη του
Κορίνθιου Υποστράτηγου ε.α. κ. Χανιά άκουσα κάτι που με καθήλωσε: «Οι
αρχηγοί της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας έγιναν νάνοι για να ψηλώσει ο
Τόσκας»…. Τόσο χυδαίοι….
Όμως οι Έλληνες δεν είμαστε αυτό… Δεν είμαστε
όπως αυτοί που μας κυβερνούν… Εκατοντάδες πυροσβέστες μάχονται καθημερινά με
τις φλόγες, εκατοντάδες αστυνομικοί δίνουν μάχες για την ασφάλεια των πολιτών ,
χιλιάδες εθελοντές τρέχουν να συνδράμουν στην ανάγκη… κανείς από όλους αυτούς
δεν εγκαταλείπει, κανείς δεν φείδεται προσπαθειών , κανείς δεν διανοείται να
μην αναλάβει έμπρακτα τις ευθύνες του… και δεν το κάνει γιατί απλά κάνει τη
δουλειά του. Το πράττει από αίσθηση του
καθήκοντος, από χρέος απέναντι στην κοινωνία και τον πολίτη. Πόσοι από αυτούς
τους μαχόμενους πυροσβέστες,
αστυνομικούς και εθελοντές δεν έβλεπαν στα πρόσωπα των ανθρώπων τους
δικούς τους γονείς ή τα παιδιά τους; Γι αυτό δεν είμαστε όλοι ίδιοι… και δεν
είμαστε ίδιοι με αυτούς που μας κυβερνούν αυτή τη στιγμή. Γιατί στις καρδιές
όλων μας υπάρχει αβάσταχτος εθνικός πόνος, αίσθημα απώλειας κι αδυναμίας. Γιατί
οι άνθρωποι που χάθηκαν ήταν οι δικοί μας γονείς, οι σύζυγοι, οι φίλοι, οι
γείτονες, οι συγγενείς. Γιατί τα παιδιά που δεν ζουν τώρα είναι δικά μας…. Και
γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξαναγίνει… Δεν πρέπει να τους αφήσουμε…
