Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πόσο τραγικό, αλήθεια…
Στην επέτειο εορτασμού της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με το δέος των ανεπαρκειών μας.
Των υστερήσεων του πολιτεύματος, των δημοσίων λειτουργών, των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, και φυσικά μιας ατροφικής νοοτροπίας που διατρέχει οριζόντια την κοινωνία μας.
Για ακόμη μια φορά, βρήκαμε την ευκαιρία για να… σφαχτούμε μεταξύ μας, με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία των πυρκαγιών.
Την ώρα που, ακόμη και ο Ταγίπ Ερντογάν σπεύδει να συνδράμει την προσπάθεια του επίσημου κράτους.
Μόνο σεβασμός για τους πυροσβέστες, που δίνουν με αυταπάρνηση μια άνιση μάχη.
Εκείνους που, ορισμένοι… φερόμενοι ως “μεταρρυθμιστές”, στόλιζαν στο πρόσφατο παρελθόν ως…δημοσίους υπαλλήλους, που εργάζονται εποχικά, και το υπόλοιπο διάστημα… κάθονται.
Μόνο ντροπή για εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος αλλά και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ΜΜΕ και δημοσιολογούντων, που επιβεβαίωσαν με τις δημόσιες τοποθετήσεις τους ότι, η έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης και η “άδεια καρδιά”, αποτελούν τα πιο έντονα και σύνθετα ψυχικά νοσήματα.
Δυστυχώς, μια χώρα σε κρίση, που έχει ανάγκη από πυροσβέστες, να σβήνουν φωτιές, αλλά και “πυροσβέστες”, να σβήνουν τις εστίες του εθνικού διχασμού, έχει γεμίσει “εισαγγελείς”.
Αυτόκλητους “εισαγγελείς”.
Το μνημόσυνο των ηθικών αξιών της Δημοκρατίας, στην επέτειο της Αποκατάστασής της.
Πόσο θλιβερό…
ysterografa.gr
