Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*
Ας είμαστε ειλικρινείς. Γνωρίζει κανείς τι
πραγματικά νοιάζει τους 17άρηδες; Πιθανότατα, όχι. Μόνο εικασίες
μπορούμε να κάνουμε, αλλά πιθανότατα θα πέσουμε έξω. Οπότε θα ήταν
καλύτερο να ασχοληθούμε με το τι θα πρέπει να νοιάζει όσους βρίσκονται
αυτή τη στιγμή στο 17ο έτος και οι οποίοι αν αύριο στηθούν κάλπες θα έχουν για πρώτη φορά το δικαίωμα να ψηφίσουν.OΙ σημερινοί 17άρηδες ήταν μόλις εννέα ετών όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε το διάγγελμα της χρεοκοπίας από το Καστελλόριζο. Ηταν 11 ετών όταν τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο Αντώνης Σαμαράς και 14 όταν ο Αλέξης Τσίπρας έφερνε τη χώρα ένα βήμα από το Grexit.
ΕΙΝΑΙ ο ορισμός της «καθαρής» μνημονιακής γενιάς. Πέρασαν την παιδική ηλικία και την εφηβεία τους χωρίς ουσιαστικά να έχουν αναμνήσεις από την Ελλάδα της ευμάρειας. Η πλειονότητα των 17άρηδων έζησαν από πρώτο χέρι την κρίση. Είδαν -ενώ βρίσκονταν στα πιο ευαίσθητα χρόνια της ζωής- τους γονείς τους να χάνουν τη δουλειά τους, να χάνουν εισοδήματα, να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.
ΞΕΡΟΥΝ, ήδη, ότι αύριο που θα σπουδάσουν ή θα ψάξουν για δουλειά τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Η ανεργία στους νέους έως 25 ετών βρίσκεται στο 40%, ενώ όσοι «τυχεροί» εργάζονται λαμβάνουν μισθούς των 300 ευρώ. Και το χειρότερο είναι πως κανείς δεν μπορεί να τους δώσει ένα όραμα, να δεσμευθεί -πραγματικά, όχι προεκλογικά- πως έρχεται ένα καλύτερο μέλλον. Αρκετοί από αυτούς θα επιλέξουν να φύγουν στο εξωτερικό για να δοκιμάσουν την τύχη τους. Αυτά είναι όσα γνωρίζουμε πως γνωρίζουν οι σημερινοί 17άρηδες, αλλά σίγουρα δεν γνωρίζουμε πώς νιώθουν και τι σκέφτονται.
ΑΥΤΟΙ οι «σκληραγωγημένοι» από τα Μνημόνια 17άρηδες πρέπει να νοιάζονται για το πώς θα φτιάξουν μια καλύτερη Ελλάδα. Να επιτύχουν εκεί που αποτύχαμε όλοι εμείς δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι. Να καταφέρουν να αλλάξουν τη νοοτροπία που έφερε τη χώρα σε αυτή την παρακμή. Να μπορέσουν να επαναφέρουν αξίες και ιδανικά που χάθηκαν στα προηγούμενα χρόνια.
ΓΙΑ να το πετύχουν αυτό πρέπει να γνωρίζουν ότι τα άκρα και ο λαϊκισμός διαλύουν τη χώρα, ότι οι αντιεξουσιαστικές μολότοφ και τα ναζιστικά τάγματα εφόδου κινούνται σε παράλληλους δρόμους καταστροφής. Για να χτίσουν το μέλλον πρέπει να κατανοήσουν το παρελθόν. Πρέπει να τους νοιάζει η δολοφονία του Λαμπράκη, η χούντα του 1967, ο εθνικός διχασμός, η Μικρασιατική Καταστροφή, η Επανάσταση του 1821, το «Οχι» του 1940, η Κατοχή, οι σφαγές του Εμφυλίου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, ο Μάης του ’68, οι εκκαθαρίσεις εκατομμυρίων αντιφρονούντων από Στάλιν και Μάο, ο Ψυχρός Πόλεμος, ο διωγμός των κομμουνιστών, τα πολιτικά λάθη της Μεταπολίτευσης. Αλλά και να βουτήξουν ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, στην αρχαιότητα, στο Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Να μελετήσουν ελληνική και παγκόσμια Ιστορία. Να διαβάσουν λογοτεχνία, να ρουφήξουν γνώσεις. Και παράλληλα, βέβαια, εννοείται πως θα είναι συνδεδεμένοι στα αγαπημένα τους social media. Τουλάχιστον, όμως, θα έχουν «εξοπλιστεί» για να μην πιστεύουν ψευδοαφηγήματα. Και θα δημιουργήσουν ένα αληθινό όραμα για το αύριο.
*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου
eleftherostypos.gr
