Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Οι κοινωνίες οι οποίες επιχειρούν να προχωρήσουν και να πορευτούν με παρωπίδες, προφανώς και δεν έχουν κανένα ρεαλιστικό μέλλον.
Ειδικά σε συνθήκες κρίσης, κάθε εξαίρεση από την ηθική και συνειδητή επιδίωξη της κοινής ευημερίας, είναι ασυγχώρητη.
Τη στιγμή κατά την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μιας κοινωνίας
δοκιμάζει τα όρια της, και δυσκολεύεται να βρει και να χαράξει γραμμές άμυνας απέναντι στην παρακμή, υποχρέωση όλων είναι να ενώνουν και όχι να διχάζουν.
Να σκέφτονται διαφορετικά.
Προωθητικά.
Να μείνουν κολλημένοι σε αντιλήψεις του χθες.
Να μην υποκύπτουν στις ιδεοληψίες θλιβερών μειοψηφιών, αν όχι του ίδιου του περιθωρίου.
Στην Ελλάδα της κρίσης των τελευταίων 8 ετών, της ακραίας φτωχοποίησης και της πλήρους ανατροπής της φυσικής νομοτέλειας της προόδου, οι συνταξιούχοι σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος υπεράσπισης και διατήρησης της κοινής προοπτικής.
Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να μην πληγούν περισσότερο.
Αλλά να υποστηριχτούν, καθώς και οι ίδιοι στηρίζουν την επιβίωση της οικογένειάς τους.
Όχι μόνο του εαυτού τους.
Αλλά… τουλάχιστον δυο γενεών που τους ακολουθούν ηλικιακά.
Πέραν των παραπάνω, το όλο θέμα έχει και μια εκκωφαντικά ηθική διάσταση.
Δεν μπορείς να μιλάς για τους ανθρώπους αυτούς, λες και πρόκειται για… επισκέπτες στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Λες και τους θεωρείς… βάρος.
Για όλα τα παραπάνω, κυνικές απόψεις σαν και αυτές που διατύπωσε πρόσφατα η Μιράντα Ξαφά για τους συνταξιούχους, προκαλούν θύελλα αντιδράσεων.
Προκαλούν και εξοργίζουν.
Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει σαν πρόταση, είναι η… ευθανασία των συνταξιούχων.
Ακόμη…
ysterografa.gr
