Tης Σωτηρίας Α. Δημοπούλου
Όταν ήμουν παιδί, λάτρευα να περνάω ώρες πολλές κάτω από μια ανθισμένη μυγδαλιά... Αρχές Φλεβάρη έτρεχα μόνη μου, στις πλαγιές του λόφου Ραπανά ο οποίος έστεκε ως πυραμίδα, κάτω από το θρυλικό Πιτσαδέικο Βουνό. Εκεί είχα εντοπίσει έναν αγρό γεμάτο μυγδαλιές...
Τον παρατηρούσα καθημερινά
απ τα παράθυρα της κουζίνας μας και μόλις αντίκρυζα τα λευκά στίγματα
στο βαθυ πράσινο βελούδο , η καρδιά μου γέμιζε από απερίγραπτη χαρά! Τα
πόδια μου έβγαζαν φτερά και σχεδόν τρέχοντας σκαρφάλωνα στον λόφο.
Μοναχοπαιδι σαν ήμουν, είχα από νωρίς κάνει φίλους τα λουλούδια και τα
δένδρα, μένοντας μόνη τις ατελείωτες ώρες της απουσίας των γονιών μου,
που δούλευαν μακριά στα κτήματα από την αυγή έως το σούρουπο ... 
Άφοβα
έτρεχα στα μονοπάτια δίπλα στα κελαρυστά ρυάκια και χαιρόμουν από τις
συναντήσεις με τις νιφίτσες και τα άλλα ζούδια του δάσους. Στο δρόμο μου
προς το λόφο , χάϊδευα τα λυγερά κυπαρίσσια , τις ροζ ανθισμένες
κουτσουπιές, τις μυρτιες, τα αμπέλια και τα χαιρετούσα με μυστικά λόγια
, όσπου η πάλευκη , παλλόμενη, από το ελαφρύ αεράκι εικόνα του αγρού ,
εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου... Ήταν σαν να είχε γίνει σύναξη
αγγέλων... Περπάτησα ανάμεσα στα δένδρα ζαλισμένη... 
Η πιο όμορφη, η πιο
θεόρατη, η πιο υπέροχη αμυγδαλιά, με περίμενε στη μέση του χωραφιού με
ανοιχτή την αγκαλιά της όπως κάθε χρόνο ....Αγκάλιασα και εγώ τον ζεστό
από τον ήλιο κορμό της και ακούμπησα με τρυφερότητα το μάγουλό μου στο
τραχύ φλούδι της.. Αισθάνθηκα να με πλημμυρίζει το υπέροχο άρωμα της ενώ
άκουγα τη μουσική από το βόμβο των μελισσών, που πηγαινοέρχονταν ,
ακούραστα από λουλούδι σε λουλούδι . Εστρεψα το βλέμμα μου προς το λευκό
θόλο και κοίταξα μαγεμένη τα χιλιάδες άνθη της. Κάποια έπεσαν απαλά
και στόλισαν τα μακρυά καστανόξανθα μαλλιά μου και άλλα πέφτοντας μου
χαϊδέψαν το πρόσωπο . Μου πρόσφερε τα δώρα της... Αγαπούσα πολύ αυτό το
δένδρο και με αγαπούσε και αυτό! Ένιωσα εκείνη τη στιγμή να βρίσκομαι
στην αγκαλιά της αγάπης του Θεού και ήταν η πρώτη μου βεβαιότητα για την
Ύπαρξή Του....Σωτηρία Α Δημοπούλου
