Γιατί οι νεοφιλελεύθεροι αντιπαθούν (και) τον Κώστα Μπακογιάννη…
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η Δημοκρατία είναι, ως γνωστόν, το πιο συναρπαστικό εκ των
πολιτευμάτων που επινόησε η ανθρώπινη γνώση, ακριβώς επειδή δεν διστάζει
να δίνει χώρο στις… ατέλειές της. Ίσως επειδή, με τον τρόπο αυτό,
διδάσκεται από λάθη, επικαιροποιεί τις επιμέρους παραμέτρους της,
εκσυγχρονίζεται και ανά εποχή γίνεται περισσότερο συμβιωτική με τις
πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Ευτυχώς για όλους μας, ζούμε σε συνθήκες Δημοκρατίας στη χώρα μας,
από το 1974. Δυστυχώς, η παγίωση αυτής της… ρουτίνας, οδήγησε σε
χαλάρωση των αντακλαστικών υπεράσπισης της Δημοκρατίας απέναντι στους
εχθρούς της. Όλους εκείνους τους μίζερους και καταθληπτικούς, που
βλέπουν στον καθρέφτη της εγωπάθειάς τους, κάτι πολυ διαφορετικό από
αυτό που βλέπει… η υπόλοιπη κοινωνία.
Τέτοιοι αποκρουστικοί αποπροσανατολισμοί, είναι περισσότερο συχνοί
στα άκρα. Στα άκρα της Δεξιάς, στα άκρα της Αριστεράς, στα άκρα της
σοσιαλμανίας, στα άκρα του νεοφιλελευθερισμού. Ας σταθούμε λίγο στον
τελευταίο, που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό
φιλελευθερισμό και τις ιδέες του, οι οποίες κυριάρχησαν σε κάθε γενιά
και εποχή, και μπόλιασαν ιστορικά κινήματα, από τον Διαφωτισμό μέχρι
θυελλώδεις κοινωνικές επαναστάσεις, όπως τη Γαλλική Επανάσταση.
Οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, έχουν γίνει
περισσότερο γνωστοί από τις εμμονές τους. Φυσικό αποτέλεσμα της
πολυετούς περιθωριοποίησής τους, λόγω ιδεών, αξιακού κώδικα και τρόπου
ζωής, που ξενίζουν, αν δεν είναι εχθρικοί και αποκρουστικοί για την
υπόλοιπη, τη μεγάλη κοινωνία. Και ως γνωστόν, οι λαοί προχωρούν και
προοδεύουν, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα των συντριπτικά περισσότερων.
Εξαιρέσεις είναι πάντοτε ευκταίες, επειδή εμπνέουν και ανατροφοδοτούν
κίνητρα και προσδοκίες. Μόνο που τέτοιες εμπνευσμένες εξαιρέσεις δεν
συναντά κανείς στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Δεν συναντά
στο περιθώριο, εκεί όπου σεργιανίζουν με ακατανόητη και ανεξήγητη
έπαρση, τα σταγονίδια του νεοφιλελευθερισμού που χλωμιάζουν το μέλλον
της κοινωνίας, του λαού, του έθνους.
Λόγω των εμμονών που τους διακρίνουν ως μοιραίο στοιχείο ταυτότητας,
οι νεοφιλελεύθεροι μισούν θανάσιμα συγκεκριμένους πολιτικούς. Επειδή
τους αντιλαμβάνονται ως εμπόδιο στα σχέδιά τους. Για περισσότερο από μια
δεκαετία, ο πολιτικός τον οποίο μίσησαν θανάσιμα οι νεοφιλελεύθεροι
ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Γι’ αυτό και τον πολέμησαν στα όρια της
τύφλωσης. Μην διστάζοντας να συνεργαστούν, άλλοι με τον τελευταίο των
Παπανδρέου, και άλλοι, περισσότερο… εύκαμπτοι και ευέλικτοι, με τον
“αρχιερέα της διαπλοκής”. Τον Κώστα Σημίτη και τα “ορφανά” του. Για
λόγους… βιοπορισμού, φυσικά οι τελευταίοι. Έχοντες και κατέχοντες σε
συσκευασία… συμπλέγματος.
Μια άλλη πολιτικός την οποία αντιπαθούν οι νεοφιλελεύθεροι, είναι η
Ντόρα Μπακογιάννη. Επειδή η κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και χήρα του
μάρτυρα της Δημοκρατίας Παύλου Μπακογιάννη, ήξερε πάντα να διαχωρίζει
τον πολιτικό φιλελευθερισμό, χάρη στον οποίο η Ελλάδα ιστορικά κατέγραψε
βήματα προόδου, από τον αποκρουστικό και κοινωνικά ανάλγητο οικονομικό
νεοφιλελευθερισμό.
Εξ αντανακλάσεως, εκείνος που την… πληρώνει εσχάτως, μπαίνοντας στο
στόχαστρο των περιθωριακών νεοφιλελεύθερων, με συχνές… χαριτωμένες
αναρτήσεις στα social media, είναι ο Κώστας Μπακογιάννης. Περιφερειάρχης
Στερεάς Ελλάδας, με γονιδιακή κληρονομιά πολιτικού φιλελευθερισμού,
σύνθεσης, συνεννόησης, συναίνεσης και εθνικής συμφιλίωσης. Δηλαδή, ενός
αξιακού περιβάλλοντος στο οποίο οι περιθωριακοί νεοφιλελεύθεροι δεν
μπορούν να ενσωματωθούν.
Η Δημοκρατία, δηλαδή, μεταξύ άλλων ο σεβασμός στη θέληση της
πλειοψηφίας, τους απωθεί και τους αποκρούει. Εκείνους και τα βαθιά
διχαστικά συμπλέγματά τους.
ysterografa.gr
