Όταν ο Κώστας Καραμανλής «προσκαλούσε» τον Γιώργο Παπανδρέου στο Μαξίμου για να ζητήσει τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που χτυπούσε και την πόρτα της Ελλάδας, έβαζε ψηλά τον πήχη και οριοθετούσε την πατριωτική στάση απέναντι στα δύσκολα.
Η λέξη κλειδί για τον Κώστα Καραμανλή ήταν «συναίνεση» για να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι ως έθνος την οικονομική κρίση. Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ο πατριώτης πολιτικός που απειλήθηκε και σπιλώθηκε γιατί
προστάτεψε την πατρίδα του και αρνήθηκε την άνευ όρων παράδοση σε δανεισμούς και εξοπλισμούς ως συνήθη πρακτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο αυτό, αλλά δημιούργησε διεθνείς ενεργειακές και εμπορικές συμμαχίες που καθιστούσαν την Ελλάδα κόμβο και ισχυρό παίκτη της Μεσογείου. Συμμαχίες που ακόμη και σήμερα εγγυώνται την ασφάλεια της ίδιας της πατρίδας μας.
Ο Κώστας Καραμανλής ήξερε πως η κρίση που ερχόταν στην Ελλάδα δεν ήταν «μόνη». Ερχόταν ως διέξοδο και λύση για τις Γερμανικές Τράπεζες που αναζητούσαν απεγνωσμένα αφήγημα επενδύσεων και ρευστότητας από τη στιγμή που είχε υπάρξει η άρνηση στους εξοπλισμούς. Για αυτό και η πτώση του. Η συνέχεια είναι γνωστή για την Ελλάδα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ως εκτελεστής έκανε τη βρόμικη δουλειά. Στέρησε από την Ελλάδα τη ρευστότητα, αλλοίωσε στοιχεία, δυσφήμισε και τέλος έδωσε τα κλειδιά της πατρίδας μας στα κτήνη του νεοφιλελευθερισμού.
Πριν όμως από αυτό είχε αρνηθεί την «εθνική συναίνεση».
Η ευθύνη του εκάστοτε Πρωθυπουργού είναι μεγάλη και πρωτίστως θεσμική για τη διαμόρφωση μίας τέτοιας ατζέντας. Επιβάλλεται ο διάλογος με τους πολιτικούς αρχηγούς για τη χάραξη κοινής στάσης απέναντι σε πληγές που κρατούν τη χώρα μονίμως λαβωμένη. Επιβάλλεται ο ηγέτης να αναζητά διαρκώς λύσεις και να δίνει και το παράδειγμα στο λαό πως τα προβλήματα λύνονται με τη σύνθεση και όχι με τη διαίρεση. Ειδικά όταν αυτά έχουν φέρει σοβαρή ζημιά στην συνέχεια του Έθνους.
Η ανθρωποκτόνα και εθνοκτόνα εμπειρία του Μνημονίου δυστυχώς δεν ωρίμασε το πολιτικό σύστημα.
Και κάπως έτσι σήμερα βρισκόμαστε σε ένα πολύ χειρότερο αξιακό πεδίο. Το επίπεδο κινδύνων που διατρέχει η πατρίδα μας είναι σαφώς υψηλότερο από αυτό του 2009, παρ’ όλα αυτά το πολιτικό σύστημα δείχνει όχι μόνο κατώτερο των περιστάσεων αλλά ολοκληρωτικά ανεπαρκές και εγκληματικό όσο αφορά τις επιλογές και την ιδιοτέλεια.
Ο μικροκομματισμός και ο λαϊκισμός κυριεύουν και δίνουν την «ειλικρινή» εντύπωση πως αυτοσκοπός είναι η εξυπηρέτηση του Μνημονίου με μόνη διαφορά την εναλλαγή των κομμάτων/συντεχνιών εξουσίας.
Εθνικό σχέδιο σωτηρίας απουσιάζει και οι μεγάλοι κατ’ όνομα πολιτικοί, έχουν πια κρυφτεί πίσω τις ευθύνες των άλλων και όχι απ’ τις δικές τους που είναι ομοίως εγκληματικές γιατί είναι αυτές της σιωπής.
Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα είναι πρώτη τη τάξη και εθνικά μεγάλη. Τον πατριωτικό δρόμο της συναίνεσης (που χαράσσει ένας Πρωθυπουργός ευθύνης) τον είχε δείξει ο Κώστας Καραμανλής.
Απ’ την άλλη το δίχως κόστος «ΟΧΙ» σε όλα, του Κυριάκου Μητσοτάκη υποσκάπτει το μέλλον της Ελλάδας και της ίδιας της ΝΔ για την περίπτωση που τελικά κυβερνήσει, έχοντας ως υποθήκη ακόμη μία καιροσκοπική συμπεριφορά.
Και όλα αυτά έχουν ως αντίκτυπο, τα δύο μεγάλα (δημοσκοπικά) κόμματα να διεκδικούν ψήφους συγκεκριμένων ακροατηρίων, έχοντας οριστικά χάσει τα εκατομμύρια των λεγόμενων απαθών/αναποφάσιστων/ και απεχόντων από τις εκλογικές διαδικασίες. Ταυτόχρονα η Ελλάδα παρουσιάζεται στο διεθνές στερέωμα ως διχασμένη για τα βασικά, μεταρρυθμίσεις, φορολογία, μεταναστευτικό, χρέος, εξωτερική πολιτική κ.α. δίνοντας τη μεγάλη ευκαιρία για υποδούλωση και μόνιμη επιτροπεία.
H έκρηξη για τους κοινωνικά ασθενέστερους είναι μονόδρομος. Το Μνημόνιο είναι το νεοφιλελεύθερο φάρμακο που σκότωσε το λαό και τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και έσωσε τις ξένες Τράπεζες και έκανε πλουσιότερους του εγχώριους επιτήδειους.
Μέσα από την καταστροφή, δεν αναδεικνύονται νέες φωτισμένες ηγεσίες αντιθέτως η σήψη και η παρακμή επιβεβαιώνει γιατί φτάσαμε ως εδώ.
Ο φαύλος κύκλος του Μνημονιακού διχασμού που ξεκίνησε το 2009 πρέπει να σταματήσει κάπου εδώ.
Δεν υπάρχουν αντοχές για άλλες δοκιμές και αυτοί που χτίζουν την καριέρα τους στην καταστροφή και όχι στη σωτηρία της πατρίδας λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο (λαό).
Υ.Γ.1.
Η εθνική συναίνεση ως έννοια είναι τοξική. Ο πόλεμος που δέχθηκε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και καθημερινά δέχεται ο Προκόπης Παυλόπουλος, είναι ενδεικτικός της αποστροφής του συστήματος σε οτιδήποτε μπορεί να αφαιρέσει εξουσία από τους «νταβατζήδες» και να την εκχωρήσει στο λαό.
Υ.Γ.2.
Οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Οι απειλές των Τούρκων και των Αλβανών σε μία διχασμένη Ελλάδα δεν είναι τυχαίες φυσικά. Το νέο αίτημα των Σκοπίων για ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, αναζητά έναν Καραμανλή να ξαναβάλει ΒΕΤΟ, υπάρχει κάποιος τέτοιος τώρα;
«Ο Κεντροδεξιός»
https://kentrodexios.wordpress.com
