Παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση συναλλάσσεται με τους πολίτες – την ποσότητα και την ποιότητα των υπηρεσιών που τους προσφέρει – βρίσκει κανείς απροβλημάτιστα, πολλά τρωτά σημεία, πρώτον για να την αντιπολιτευτεί και δεύτερον για να δημιουργήσει προϋποθέσεις και οράματα ικανά και δυνατά που θα εμπνεύσουν και πάλι. Όποιος αποφασίσει να κάνει σοβαρή αντιπολίτευση θα έχει εύκολο αντίπαλο. Η Ελλάδα είναι καμμένη γη.
Εξηγούμαστε:
Τα δεδομένα του Μνημονίου και της καταστροφικής διαχείρισης του ζητήματος από αυτή την κυβέρνηση είναι γνωστά.
Αυτό που θα έμενε ως πολιτικό ζητούμενο θα ήταν μία ευαισθησία για την καθημερινότητα των πολιτών ως συνέπεια και του Μνημονίου αλλά και της βίαιης προσαρμογής των κυβερνητικών κομμάτων στη Μνημονιακή πραγματικότητα.
Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Η κυβέρνηση δεν κυβερνά τη χώρα. Καθημερινά διαχειρίζεται την επικοινωνία της δικής της ήττας σε σχέση με όσα πρέσβευε και την έκαναν κυβέρνηση (σκίσιμο Μνημονίου κλπ). Επιπλέον αυτή η κυβέρνηση σκληρά και αδυσώπητα έχει γαντζωθεί στην εξουσία και για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί κάθε μέσο. Είναι η κτηνώδης μετάλλαξη του κινήματος «Δεν Πληρώνω» σε «Εισπρακτικό Φονικό Εργαλείο». Οι διαδηλώσεις κατά του Μνημονίου έχουν αντικατασταθεί με γιουρούσια σε σπίτια και τραπεζικούς λογαριασμούς.
Συνεπώς και εκ του αποτελέσματος, βλέπουμε εξαθλίωση δεικτών και πολιτών, γιατί η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας περνά σε τελευταία μοίρα. Σε αυτό το πλαίσιο της πολιτικής, όλοι οι τομείς ασθενούν βαριά και ταυτόχρονα: Οικονομία, Μεταναστευτικό, Κοινωνικές Παροχές, Ασφάλεια. Η τελευταία δημοσκόπηση στο Βήμα της Κυριακής – όπως και όλες άλλωστε τι δείχνουν; πως οι πολίτες δεν εμπιστεύονται κανένα πολιτικό (επιλέγουν τον ΚΑΝΕΝΑ για καταλληλότερο πρωθυπουργό) και κανένα κόμμα με πάθος, για να τους βγάλει από το αδιέξοδο. Ως εκ τούτου, δεν ζητούν πλειοψηφικά εκλογές, όταν πιστεύουν πως κανείς και κανένα πολιτικό σχήμα δεν θα κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει η σημερινή κυβέρνηση.
Και πώς να μην γίνεται αυτό όταν για τα μείζονα προβλήματα της καθημερινότητας η κυβέρνηση αδιαφορεί και η αντιπολίτευση στο σύνολό της παρακολουθεί. Όπως για τα σκουπίδια.
Όμως τα στοιβαγμένα σκουπίδια στους δρόμους δεν επιβαρύνουν μόνο την υγεία των πολιτών αλλά πλήττουν και τον τουρισμό την πιο κρίσιμη στιγμή του. Και σε αυτή την αθλιότητα των αισθήσεων η κυβέρνση απαντά με παλινωδίες σε νομοσχέδια που βγαίνουν το ένα μετά το άλλο αντισυνταγματικά. Η δε αντιπολίτευση αναζητά τη δικαίωση τη «μη μονιμοποίησης» των συμβασιούχων, ως σκληρή εκπρόσωπος των δανειστών.
Και εδώ είναι η στιγμή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που ενεργεί ως καταλύτης και υπερασπίζεται από τη μία το δίκαιο όσων εργάζονται στην καθαριότητα – και πως αλλιώς θα υπάρξει καθαριότητα αν κάποιοι δεν εργαστούν για αυτό – αλλά και την ευταξία των πόλεων. Πολλά τα παραδείγματα όπου η Τοπική Αυτοδιοίκηση καλύπτει τα κενά του κράτους και ειδικά αυτά που έχουν δημιουργηθεί λόγω Μνημονιακής παράλυσης των δομών της κεντρικής κυβέρνησης. Η Τ.Α. είναι αυτή που αναδεικνύει την οικονομία και τους θησαυρούς κάθε περιοχής, η Τ.Α. είναι αυτή που εκτελεί έργα υποδομών και προστασίας του περιβάλλοντος, η Τ.Α. είναι αυτή που σηκώνει το τεράστιο βάρος της μετανάστευσης, η Τ.Α. είναι αυτή που με δομές αλληλεγγύης (σίτισης, παιδείας, υγείας, στέγασης) στηρίζει τους δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας, η Τ.Α. είναι αυτή που με εκδηλώσεις πολιτισμού κρατά δυνατή την παράδοση και τα έθιμα ενός λαού που καθημερινά νιώθει τη αλλοίωση της ταυτότητάς του.
Να λοιπόν γιατί τα σημερινά κόμματα με αυτούς τους αρχηγούς, δεν εμπνέουν. Διότι αδυνατούν να καταλάβουν τον πόνο – εκεί που είναι παρούσα όμως η Τ.Α. Διότι είναι απόμακροι από τη σκληρή πραγματικότητα όπως αυτή των σκουπιδιών. Διότι οι βουλευτές είναι βολευτές του Μνημονίου και «ζουν» υπογράφοντας, αντλούν δύναμη από τη μιζέρια του λαού που κυβερνούν, επικαλούμενοι τη διαχείριση της κρίσης. Η επόμενη ημέρα – ήδη γίνεται – υποχρεώνει τους τοπικούς άρχοντες να αναλάβουν δράση. Να περιφρουρήσουν και να εγγυηθούν τη συνέχεια των Δήμων τους. Η αυτοοργάνωση σε κλειστά και λειτουργικά σχήματα με αυτόνομες οικονομίες είναι το όχημα για έξοδο από την κρίση. Και η εξέλιξη αυτών των σχημάτων (Δήμων), κάθε μέρα που περνά λαμβάνει χαρακτηριστικά ενός νέου δυναμικού πολιτικού φορέα.
Η κεντρική διοίκηση απέτυχε παταγωδώς. Είναι η ώρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να συνεχίσει δυναμικά, γιατί μόνο αυτή μιλάει ακόμη με τους πολίτες ακομπλεξάριστα και σε πρώτο επίπεδο. Το διακύβευμα παραμένει το ίδιο. Πρώτα ο πολίτης και ύστερα οι αριθμοί. Είναι αυτό της ιδρυτικής διακήρυξης της ΝΔ, μην ξεχνιόμαστε, ασχέτως αν αυτή το έχει θάψει.
Η υπόθεση των σκουπιδιών θα τελειώσει όπως θα τελειώσει. Όμως θα έχουν μπει οι βάσεις για να καταλάβει ο κόσμος πως τα κοινοβουλευτικά κόμματα έπαιξαν ένα ακόμη χαρτί αναλγησίας και μικροκομματικής ιδιοτέλειας και η Τοπική Αυτοδιοίκηση κλείνει τις τρύπες και επουλώνει τις πληγές εκεί που η ανικανότητα των κυβερνώντων συνεχώς ανοίγει.
Τα «σκουπίδια» θα βγάλουν τον επόμενο Πρωθυπουργό. Δεν το λέμε εμείς, οι δημοσκοπήσεις το λένε και όσοι δεν τις ερμηνεύουν σωστά θα μείνουν στο περιθώριο.
Υ.Γ.
Δεν είναι τυχαίο που πλέον πολλοί καιροσκόποι βουλευτές αναζητούν την πολιτική τους μακροημέρευση και τη διάσωσή τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η τοξικότητά τους όμως δεν θα τους το επιτρέψει…
«Ο Κεντροδεξιός» https://kentrodexios.wordpress.com
