Στιγμές εθνικής υπερηφάνειας
προκαλεί η απόφαση της αποφυλάκισης μίας μεγάλης πολιτικής μορφής της
Μεταπολίτευσης. Αλίμονο αν η κοινωνία μας και το δικαστικό μας σύστημα που την εκπροσωπεί δεν μπορεί
να προσφέρει γενναιόδωρα την ελευθερία σε έναν πολλάκις δημοκρατικά εκλεγμένο
ταγό που υπηρέτησε τη μεταπολιτευτική εθνική ιδεολογία όσο κανείς άλλος.
Δέκα
χρόνια μνημόνια και ένας αιώνας χρέους, υποδούλωσης, είναι ελάχιστα
μπροστά σε εκείνους τους ήρωες της Πολιτείας μας, άξιους αντιπροσώπους
μας, που τόσα πλουσιοπάροχα
μερίμνησαν για εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αλίμονο, αν εμείς
ρεβανσιστικά
απέναντι στον Άκη Τζοχατζόπουλο, τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο και τον
Λαυρέντη
Λαυρεντιάδη, και τόσους άλλους βαριά ασθενείς από το σωφρονιστικό μας
σύστημα, επιδιώκαμε την αιώνια καταδίκη τους.
Πολιτικοί και επιχειρηματικοί ηγήτορες, όλοι πολύκαρπα πνευματικά
παιδιά του μαέστρου της εθνικής μας παρωδίας, έδωσαν τον εαυτό τους για να
υπηρετήσουν την πατρίδα μας. Όλοι φυσικά αθώοι, μέχρι απόδειξης της ενοχής
τους και όλοι μετά από αυτή ασθενείς, όλοι αδικημένοι που παραδόθηκαν στην πυρά από
μία σαρκοβόρα κοινωνία που αναζητούσε εξιλαστήρια θύματα.
Ένας
μικρός απειροελάχιστος αριθμός, θύμα πολιτικής πλεκτάνης,
ανάμεσα σε τόσες άλλες προσωπικότητες κατηγορουμένων για εγκληματικές
συμμορίες
εις βάρος της Ελλάδας που κυκλοφορούν ατιμώρητοι ανάμεσά μας και
καθορίζουν τη
μοίρα αυτού του τόπου ανενόχλητοι, καθ' υπόδειξη δανειστών και βιαστών
αθώων ψυχών. Λαθρόβιοι πρωταγωνιστές της αλλοδαπής που ντύνονται Έλληνες
βάζοντας τα πατριωτικά ράσα και τα ακριβά ταγέρ για να ασελγήσουν στην
όμορφη Ελλάδα μας.
Η εθνική μας ιδεολογία παραμένει ζωντανή χάρη σε κάποιους
τέτοιους λαϊκούς ήρωες που έκριναν καριέρες και ζωές δημιουργώντας σε μία
παράλληλη Ελλάδα άξιους και λαμπρούς απογόνους. Εγγυητές διαιώνισης του εθνικού μας χρέους. Σε
τέτοιους ηγήτορες και άλλους πολλούς σύγχρονους εξάλλου οφείλεται η εθνική μας
φτώχεια, η ξενιτιά των νέων εξαιτίας της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς, η
ηθική μας πτώχευση στο παγκόσμιο σύστημα αξιών, η εθνική μας διαπόμπευση, ο ορθόδοξος
πατριωτισμός μας.
Σ'ευχαριστούμε
για όλα, φίλε Άκη, πατριώτη. Έδειξες γενναία το δρόμο που τόσοι άλλοι
ζήλεψαν και ντράπηκαν να περπατήσουν περήφανα.
'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά
Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ' ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές.
Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.
Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.
Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά!
