Του Στάθη Ντάγκα
Όπως είχαμε γράψει στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας θα επιστρέφαμε για έναν μίνι απολογισμό της χρονιάς των ομάδων της Α’ κατηγορίας Κορινθίας. Το πρωτάθλημα που τελείωσε είχε νικητή τον Πέλοπα Κιάτου και μας κράτησε σε ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Είναι γνωστό ότι φέτος κάναμε μια προσπάθεια να τηρήσουμε ίσες αποστάσεις απέναντι σε όλους και να είμαστε όσο το δυνατόν πιο δίκαιοι και σωστοί απέναντι σε κάθε σύλλογο. Επεισοδιακό και έντονο πρωτάθλημα για πολλούς λόγους και σίγουρα ήταν μια δύσκολη υπόθεση να
κρατήσει κάποιος τις ισορροπίες ως εξωτερικός παρατηρητής. Κάθε Σάββατο βρεθήκαμε και σε ένα ματς. Ελάχιστα γήπεδα του νομού δεν επισκεφθήκαμε. Έχουμε λοιπόν μια σφαιρική καλή άποψη για τους συλλόγους και όσα παρουσίασαν σε πρωτάθλημα και κύπελλο Κορινθίας. Θα ξεκινήσουμε από τους 3 του Δήμου Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης....
Ηρακλής Ξυλοκάστρου
Οι “πρωτευουσιάνοι” του Δήμου διέγραψαν μια σημαντική πορεία για την ιστορία τους τα τελευταία 2,5 χρόνια. Συνέβησαν πολλά και σίγουρα τα περισσότερα είναι θετικά και αξιοσημείωτα. Η κάθοδος στην Β’ κατηγορία Κορινθίας πριν 2 χρόνια λειτούργησε αναθεωρητικά για τον γηραιό σύλλογο του Ξυλοκάστρου. Οι ¨πράσινοι” με νέα διοίκηση που απαρτίζονταν και συνεχίζει δηλαδή να απαρτίζεται από νεολαία κυρίως ( νεολαία για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα στην Ελλάδα) αποφάσισαν πως έπρεπε να στηριχτούν πολύ περισσότερο στο Ξυλοκαστρίτικο στοιχείο και διακαιώθηκαν. Η ομάδα ανέβηκε στην Α’ κατηγορία ύστερα από μια χρονιά, με πολλά νιάτα στο αγωνιστικό κομμάτι και κατάφερε να φθάσει μέχρι τα ημιτελικά του κυπέλλου όπου και αποκλείστηκε από τον ΑΟ Λουτράκι. Άκρως επιτυχημένη σεζόν η πρώτη άρα η δεύτερη θα έπρεπε να ήταν μια σεζόν που θα χτίζονταν ένα σερί του αγωνιστικού προφίλ του συλλόγου.
Έτσι λοιπόν με προπονητή και πάλι τον Νίκο Κολιμάδη, η πορεία του Ηρακλή στο φετινό πρωτάθλημα ήταν μια πορεία νεοφώτιστης ομάδας που τα πήγε καλά και κρατήθηκε στην κατηγορία χωρίς να κινδυνέψει, αφού πλασαρίστηκε στην 6η θέση του βαθμολογικού πίνακα. Οι 41 βαθμοί θα μπορούσαν να είναι και περισσότεροι αν υπήρχε λίγο παραπάνω εμπειρία, όμως είναι γνωστό το μοντέλο που ακολουθείται στο Ξυλόκαστρο και έχει να κάνει με την ανάδειξη των νεαρών παιδιών των ακαδημιών. Ενδεικτική η παρουσία στην αρχική ενδεκάδα και στο ρόστερ αθλητών όπως ο Κώστας Ματθαιόπουλος (16 – 17 ετών), Γιώργος Αθανασούλης (16 – 17 ετών), Γιώργος Αθανασόπουλος (16 – 17 ετών), Κλέντι Χατία (16 – 17 ετών). Στηρίχτηκε δε κατα πολύ σε δύο δικά του παιδιά που επίσης δεν έχουν φτάσει ακόμη στα 20 χρόνια τους. Οι βασικότατοι Γιώργος Κουρούμαλης ως αμυντικός και Κώστας Καλύβας ως άξιος συμπαραστάτης του Μιχάλη Καφαντάρη στο επιθετικό κομμάτι, που εντυπωσίασε την φετινή χρονιά και παρότι τραυματίστηκε και επέστρεψε τις τελευταίες αγωνιστικές πάλι, πρόλαβε να δείξει στοιχεία της μεγάλης βελτίωσής του. Μαζί με τους νέους η εμπειρία του Ανδρέα Πιλιαφά που λίγοι διαθέτουν σε αυτή την κατηγορία, του Χρόνη Μαστρογιανόπουλου που αποτελεί μάλλον το πιο δυνατό “πνευμόνι” της Α’ Κορινθίας, του Γιάννη Αλούσι με την άψογη τεχνική κατάρτηση, του Παπαδημητρίου Ν., του Καφαντάρη Γ., του Κώστα Μανώλη, του Γιώργου Κουλάκη και του Κακογιάννη.
Την μεγάλη διαφορά στον γηραίο φέτος όμως την έκαναν δύο αθλητές χωρίς με αυτό να θέλουμε να αδικήσουμε κάποιον. Ο αρχηγός Μιχάλης Καφαντάρης ήταν για ακόμη μια σεζόν μαγικός. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλά λόγια για τον συμμαθητή μου, όλη η Κορινθία ξέρει τι εστί αγωνιστικά και ηθικά ο Μιχάλης. Ο επόμενος “καλύτερος” του Ηρακλή ήταν φυσικά ο Ηλίας Κουρούμαλης. Αυτός ο τερματοφύλακας με έκανε ουκ ολίγες φορές φέτος να φωνάξω “τι έπιασε ο άνθρωπος;”. Μαγικός. Πορτιέρο επιπέδου μεγάλων κατηγοριών. Η κατάκτηση του κυπέλλου Κορινθίας ήταν η μεγάλη στιγμή του συλλόγου για το 2017. Η 2η στην ιστορία του γηραιού για τον θεσμό του κυπέλλου που ήρθε απέναντι σε μια εξαιρετική ομάδα όπως αυτή της Κορίνθου 2006.
Κλείνω με τον Ηρακλή Ξυλοκάστρου και θεωρώ ότι θα συνεχίσει να κοιτάζει ψηλά. Θα αφήσω και ένα προσωπικό σχόλιο, πως αισθάνομαι υπερήφανος που η ομάδα της πόλης μου αναγεννήθηκε και που έβαλα κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτή την αναγέννηση την πρώτη και εξαιρετικά δύσκολη χρονιά. Ήταν μια συγκηνητική συλλογική προσπάθεια που στέφθηκε με επιτυχία και πάντοτε θα θυμάμαι στη ζωή μου.
Πανκαμαριακός
Η ομάδα του Καμαρίου που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης έχει βαλθεί κάθε σεζόν που τελειώνει να φθάνει και πιο ψηλά. Φέτος κατέκτησε την εξαιρετικά τιμητική 4η θέση με 54 βαθμούς. Μια θέση που άξιζε πέρα για πέρα. Αν σκεφτούμε ποιες ήταν οι πρωτες 3 ομάδες και ποια τα αποτελέσματα απέναντί τους για τον Πανκαμαριακό, τότε σίγουρα θα κατανοήσουμε ότι οι “Καμαραίοι” έκαναν πορεία μικρού πρωταθλητισμού. Στο κύπελλο Κορινθίας έφθασαν επίσης ψηλά μέχρι τα προημιτελικά. Εκεί συνάντησαν στον Συνοικισμό τον ΠΑΣ Κόρινθος και αποκλείστηκαν με ψηλά το κεφάλι.
Αν θέλουμε να αναφερθούμε στον σύλλογο θα πρέπει να καταγράψουμε ότι πρόκειται για μια παρέα που μπαίνει να παίξει ποδόσφαιρο κάθε Σάββατο ή Τετάρτη, και που είναι η ίδια παρέα και στη ζωή. Ένας δυνατός δεσμός δηλαδή μεταξύ των αθλητών που μεταφέρετε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κάνει την διαφορά. Ο Πανκαμαριακός δεν ήταν πάντα στην Α’ Κορινθίας. Από τότε που πήγε εκεί όμως εδώ και μερικά χρόνια, κάθε φορά κατακτά και μια βελτίωση των επιδόσεων του. Έτσι και σε αυτό το πρωτάθλημα στο οποίο για κάποιο διάστημα, αποτέλεσε την πιο “hot” ομάδα.
Η επιτυχία και το δέσιμο είναι κάτι που κατα πολύ οφείλεται στον αρχηγό Γιωργο Σκούρα. Ο “αργεντινός” του ΜΑΟ κουβαλάει πάνω του όλα τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο να λατρεύεται στην λατινική Αμερική με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από οπουδήποτε αλλού. Την πονάει την φανέλα, τους πονάει τους συμπαίκτες του και έχει καταφέρει κάθε “νέος” που μπαίνει στο ρόστερ να νιώθει το ίδιο. Φυσικά σε αυτό έχει εξίσου μεγάλη συμβολή και η συνολική προσπάθεια της διοίκησης, που επίσης τα τελευταία χρόνια αναγεννήθηκε και έχει μπόλικη νεολαία μέσα και έξω από αυτήν. Είναι όλα παιδιά του Καμαρίου, ο Γιώργος, ο Νίκος, η Κλειώ, ο Μήτσος, η Βάνια, ο Μάνος και προσπαθούν να κρατήσουν με αξιοπρέπεια την αγαπημένη ομάδα του χωριού και των γονιών τους όσο ψηλότερα γίνεται.
Στο αγωνιστικό κομμάτι ο Χρήστος Χριστοδουλόπουλος που ήρθε για να αντικαταστήσει τον Θανάση Θέμελη (ο Θανάσης παραμένει ως τεχνικός διευθυντής), κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει την διαφορά. Εξαιρετική η παρουσία του μικρού Τσάκα στα πλάγια, για μια ακόμη σεζόν και στα 17 του χρόνια. Δεν είναι τυχαίο το ενδιαφέρον και στο παρελθόν από μεγάλες ομάδες της χώρας. Δυνατό αμυντικό δίδυμο με Σκούρα και Νίκο Δεσποτέλη. Ένα από τα πλέον δυναμικά και έμπειρα στην κατηγορία. Εξαιρετικός Χρήστος Τουμπανάκης που κάνει την διαφορά. Μαχητής σε όλα τα ματς και ξεχωριστός ο Αλέξανδρος Καραγιάννης. Μεγάλη ποιότητα στα χαφ της ομάδα έφερε ο βραζιλιάνος Γκάμπριελ Σκορβό που ήρθε τον Γενάρη. Εξαιρετικός αθλητής με άψογη τεχνική κατάρτηση. Έδεσε άψογα με τον Γιώργο Καραϊνδρο που έκανε μια μεστή σεζόν και παρότι εκπλήρωνει παράλληλα την στρατιωτική τυο θητεία. Ξεκίνησαν μέτρια αλλά συνέχισαν σε μεγάλα κέφια οι δύο βιρτουόζοι Μάριος Ντοντάϊ και Νίκος Πεθαίνος. Δεν είναι τυχαίο πως όταν ανέβηκαν αυτοί, όλη η ομάδα πήρε τα πάνω της. Θετικότατες οι παρουσίες των νεαρών Νίκου Παϊπέτη που βοήθησε τα μέγιστα την ομάδα του και του Νικόλα Μπεκιάρη που έκανε επίσης το ίδιο.
Η επιτυχία λοιπόν ήρθε λόγω ομαδικότητας για τον Πανκαμαριακό της σεζόν 2016 -17. Ο Mvp που συνηθίζουμε να λέμε στα αθλητικά, ήταν φυσικά ο Θοδωρής Ζήσης. Ο 24χρονος υψηλόσωμος επιθετικός πραγματοποίησε μια ονειρική σεζόν. Σημείωσε πολλά γκολ και αν δεν είχε τραυματιστεί στο χέρι προς το τέλος, τότε σίγουρα θα έβαζε “κόντρα” με τον Μάκη Μυργιώτη του Πέλοπα για το ποιος θα πετύχαινε τα περισσότερα γκολ στην κατηγορία για το 2016 -17.
Κλείνουμε κι εδώ με ακόμη ένα προσωπικό σχόλιο που έχει να κάνει με δύο αγαπημένες μου φίλες. Κλειώ – Βάνια, ο τρόπος που αγαπάτε την ομάδα σας και που την ακολουθείτε παντού, δεν υπάρχει. Respect και ξέρετε ότι σας αγαπώ.
Αστέρας Δερβενίου
Στο Δερβένι , εκεί ψηλά στο “Κώστας Βυζάς”, ενα γήπεδο με όνομα που σημαίνει πολλά για την ιστορία του συλλόγου, υπάρχει μια αντίληψη για το ποδόσφαιρο που φέτος γνώρισα περισσότερο και που δεν συναντάς εύκολα στην Ελλάδα. Ο Αστέρας παίζει για την πάρτη του, επιτρέψτε μου την έκφραση όσο λαϊκή κι αν είναι. Οι “μπλέ” της δυτικής Κορινθίας παίζουν για την χαρά του ποδοσφαίρου, για την μάχη στα ίσα, για το ωραίο θέαμα. Μπορεί να πηγαίνεις στο γήπεδο και λες “θεε μου τι φωνακλάδες είναι αυτοί;”, όμως μακάρι να υπήρχαν κι άλλα τόσο αυθεντικά γήπεδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κανένας αντίπαλος δεν περνάει εύκολα στο Δερβένι. Θα πρέπει να κάνει πολλά πράγματα μέσα στο χορτάρι για να πάρει κάτι θετικό εκεί, όποιο όνομα κι αν γράφει η φανέλα.
Στην 7η θέση τερμάτισαν οι “μπλε” με 40 βαθμούς την σεζόν που μόλις τελείωσε. Μια σεζόν με δυσκολίες που αν δεν είχε την ατυχία των τραυματισμών θα ήταν σαφώς καλύτερη. Όμως και πάλι οι αθλητές της ομάδας μαζί με τον κόουτς Καραούζο, παλιοί και νέοι, κατάφεραν σύντομα να αποκτήσουν το προσωνύμιο των “μαχητών” και τα έβγαλαν πέρα μια χαρά. Σε αυτό ως συνήθως μεγάλη συμμετοχή είχαν οι άνθρωποι που είναι πάντα εκεί, ο Στρατής, ο Κώστας, ο Λάκης, η διοίκηση δηλαδή αλλά και ο κόσμος του Δερβενίου.
Αγωνιστικά τώρα το προφίλ ήταν και πάλι δυναμικό αλλά και επιθετικό. Πολύ καλή σεζόν για τον Χάρη Παναγιωτόπουλο, το κιπερ που ήρθε από τον ΑΟ Λουτράκι που έδειξε ότι έχει αποκτήσει εμπειρίες που τον κάνουν να ξεχωρίζει στην κατηγορία ανάμεσα στους καλύτερους. Ο αρχηγός Σταύρος Αντωνόπολος πάλι εκεί, δυναμικός και ηγέτης, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις. Ο δαιμόνιος Χρήστος Βυζάς στην κορυφή, ένα παιδί που ξέρει αλήθεια πολύ μπάλα, έβαλε αρκετά γκολ, μερικά πανέμορφα κιόλας και βοήθησε τα μέγιστα. Ο Μεντής έδωσε πολλές μάχες και επίσης. Οι Μετεβελής και Χρήστος Κουτρούλης που είναι παιδιά που αγαπάνε τον σύλλογο, σε όσα ματς παρακολούθησα κατέθεσαν εαυτό. Αθλητές με αξία που ξέρουν ποδόσφαιρο και στέκονται με άνεση απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Σημαντικός υπήρξε ο Φωλιάς στο παιχνίδι της ομάδας. Ο Τόλιας επίσης, που παραμένει ένα πασπαρτού μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Μπορεί να μαρκάρει με την ίδια άνεση που μπορεί να σκοράρει. Βοήθεια έδωσαν όποτε την χρειάστηκε η ομάδα και οι Άγγελος Μερκούρης, Τόνι Τάφα και άλλοι.
Σαν Mvp της περιόδου που μόλις τελείωσε πιστεύω πως ήταν δύο. Ο Θοδωρής Βασιλάρης και ο μικρός Δημήτρης Μαγγίνας. Σπάνιας ποιότητας ποδοσφαιριστές που παρότι αμυντικογενείς καθαρά, φέτος σκόραραν αρκετά γκολ. Έδιναν μια ποιότητα παραπάνω στον Αστέρα και έπαιξαν με πάθος για την ομάδα τους.
Συνεχίζει τις όμορφες πτήσεις λοιπόν ο Αστέρας Δερβενίου και το μέλλον θεωρώ ότι θα έχει ανάλογες και ακόμη καλύτερες πορείες. Υπάρχει αγάπη και σύμπνοια και είναι το πιο σημαντικό από όλα.
Αυτή λοιπόν ήταν μια μικρή αναλυσούλα για την πορεία των συλλόγων του Δήμου όπου κατοικώ στην Α’ κατηγορία Κορινθίας. Με κάθε ενδεχόμενο και πιθανότητα λάθους ή παραλείψεων. Γνωρίζετε ποια πως γράφω και πως σκέφτομαι και ξέρετε ότι δεν έγινε επίτηδες.
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
Στάθης Ντάγκας / revista.gr
