Τον Κωστή Στεφανόπουλο τον ζήλευε, για τη μεγάλη αποδοχή που είχε από τους Έλληνες, ανεξαρτήτως κομμάτων. Και αναγκάστηκε να τον προτείνει και
πάλι για Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2000, για να προλάβει τη… θύελλα Καραμανλή που ερχόταν.
Τον Ανδρέα Παπανδρέου τον μισούσε. Με ένα συγκλονιστικό κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, το οποίο παραμένει άσβεστο για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι, τον Ανδρέα Παπανδρέου τον λάτρεψαν τουλάχιστον οι μισοί Έλληνες, ενώ τον ίδιο τον Κώστα Σημίτη τον… μίσησαν σχεδόν όλοι.
Στο “σχεδόν” εντάσσονται φυσικά τα “ορφανά” και οι ευεργετημένοι εκείνης της μαύρης για τη Δημοκρατία περιόδου, της 8ετίας Σημίτη από το 1996 μέχρι το 2004, όταν η διαπλοκή και η διαφθορά έγιναν συνώνυμα της άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, όταν το σκάνδαλα απέκτησαν άλλη διάσταση και… οικονομική επιβάρυνση για τους Έλληνες πολίτες, όταν σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου που έχει δει αυτός ο τόπος από την εποχή της Απελευθέρωσης.
Ούτε μια σήραγγα για τον Κώστα Σημίτη λοιπόν; Είναι δυνατόν να μην συνδέεται και με τέτοια στοιχεία ταυτότητας, ο πρωθυπουργός επί ημερών του οποίου θησαύρισαν οι εργολάβοι, με τους… δρόμους των εργολάβων;
Μεγάλη παράληψη. Την οποία θα πρέπει να διορθώσει κάποιος γενναίος, είτε ευργετημένος, είτε ‘ορφανό”, όταν αποκτήσει και πάλι δικαίωμα υπογραφής για το μέλλον μας, ή έστω πρόσβαση σε εκείνους που θα έχουν το σχετικό δικαίωμα υπογραφής.
Σήραγγα… μακέτο, κατά προτίμηση. Ο Κώστας Σημίτης άλλωστε, άνοιξε τον μεγαλύτερο δρόμο. Τον δρόμο για την εθνική λεηλασία, και στη συνέχεια την εθνική χρεοκοπία.
Μαρίκα Λυσιάνθη /ysterografa.gr
