Σήμερα συμπληρώθηκαν 22 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο θρυλικός Αττίλιο(κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας), ο οποίος με την τρομπέτα του έγραψε τη δική του ιστορία στην εξέδρα του γηπέδου Καραϊσκάκη, αλλά και στα άλλα γήπεδα, όπου σαν φίλαθλος ακολουθούσε σχεδόν πάντα την αγαπημένη ομάδα του.
Η ΠΑΕ Ολυμπιακός δεν τον ξέχασε και ανάρτησε φωτογραφία του γράφοντας από κάτω: «Σαν σήμερα, το 1994, η «ερυθρόλευκη» οικογένεια είπε το τελευταίο αντίο στον θρυλικό Αττίλιο (κατά κόσμον Βασίλη Δουρίδα)».
Σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια «σίγησε» η τρομπέτα του Ολυμπιακού. Την κρατούσε στα χέρια του ο θρυλικός Αττίλιο ή κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας. «Άρρωστος» Ολυμπιακός από την πρώτη ημέρα που γεννήθηκε, έτρεχε σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας, αλλά πολύ περισσότερο στον παλιό Ναό, το στάδιο – τότε - Καραϊσκάκη.
Ο Αττίλιο ήταν ο άνθρωπος που έδινε τον ρυθμό στην εξέδρα των οπαδών του Ολυμπιακού. Με την κλασική του τρομπέτα, έπαιζε τον «πολεμικό» παιάνα και όλο το γήπεδο χτυπούσε ρυθμικά τα χέρια του, για να ακολουθήσει αργότερα η μεγάλη ιαχή «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ, Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ», για να δονήσει την ατμόσφαιρα του Πειραιά.
Ο Αττίλιο ήταν τόσο «άρρωστος» με τον Ολυμπιακό, που σαν 4ετής φοιτητής της Ιατρικής, παράτησε τις σπουδές του, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας. Πάντα «παρών», ιδιαίτερα στα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού, ήταν εκεί, στη θέση του, ενώ αργότερα πήγαινε και στο ΣΕΦ για να δώσει κι εκεί τον ρυθμό του.
Τεράστια μορφή της σύγχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 52 ετών (είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1942) και αφού πρώτα οι γιατροί τον είχαν προειδοποιήσει πως θα έπρεπε να χαλαρώσει, να ξεκουραστεί για να μην καταπονείται η υγεία του.
Εκείνος, όμως, πάντα παιδί όπως ήταν, δεν άκουγε κανέναν, παρά μόνο τη φωνή της καρδιάς του, που του έλεγε να πάει στον Ναό και να δώσει τον ρυθμό σε όλο το γήπεδο με την τρομπέτα του. Δυστυχώς, άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου 1994, λόγω ενός πνευμονικού οιδήματος που τον ταλαιπωρούσε.
Τα πνευμόνια που έδιναν ζωή σε όλο το Καραϊσκάκη δεν άντεξαν, δεν μπόρεσαν άλλο να φυσάνε, αλλά είναι σίγουρο πως από τους ουρανούς βλέπει πλέον τον Ολυμπιακό στη φυσική του θέση. Εκεί ψηλά, σαν τον Αττίλιο.
Και αν θέλετε να μάθετε πώς από Βασίλης Δουρίδας, έγινε Αττίλιο, διαβάστε αυτή τη μικρή ιστοριούλα.
Κυριακή. Πειραιάς. Γήπεδο. Ολυμπιακός. Γεμάτος ο Ναός από χιλιάδες οπαδούς της ομάδας και ένας ευτραφής κύριος με την τρομπέτα του, πάει να πάρει θέση για να δώσει τον ρυθμό. Σπρώχνει όποιον βρίσκει μπροστά του, ώσπου ένας του λέει: «Σιγά ρε φίλε, ο Αττίλιο είσαι; (διάσημος παλαιστής της εποχής)».
Έτσι ξεκίνησαν όλα!
Ο Αττίλιο ήταν ο άνθρωπος που έδινε τον ρυθμό στην εξέδρα των οπαδών του Ολυμπιακού. Με την κλασική του τρομπέτα, έπαιζε τον «πολεμικό» παιάνα και όλο το γήπεδο χτυπούσε ρυθμικά τα χέρια του, για να ακολουθήσει αργότερα η μεγάλη ιαχή «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ, Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ», για να δονήσει την ατμόσφαιρα του Πειραιά.
Ο Αττίλιο ήταν τόσο «άρρωστος» με τον Ολυμπιακό, που σαν 4ετής φοιτητής της Ιατρικής, παράτησε τις σπουδές του, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας. Πάντα «παρών», ιδιαίτερα στα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού, ήταν εκεί, στη θέση του, ενώ αργότερα πήγαινε και στο ΣΕΦ για να δώσει κι εκεί τον ρυθμό του.
Τεράστια μορφή της σύγχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 52 ετών (είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1942) και αφού πρώτα οι γιατροί τον είχαν προειδοποιήσει πως θα έπρεπε να χαλαρώσει, να ξεκουραστεί για να μην καταπονείται η υγεία του.
Εκείνος, όμως, πάντα παιδί όπως ήταν, δεν άκουγε κανέναν, παρά μόνο τη φωνή της καρδιάς του, που του έλεγε να πάει στον Ναό και να δώσει τον ρυθμό σε όλο το γήπεδο με την τρομπέτα του. Δυστυχώς, άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου 1994, λόγω ενός πνευμονικού οιδήματος που τον ταλαιπωρούσε.
Τα πνευμόνια που έδιναν ζωή σε όλο το Καραϊσκάκη δεν άντεξαν, δεν μπόρεσαν άλλο να φυσάνε, αλλά είναι σίγουρο πως από τους ουρανούς βλέπει πλέον τον Ολυμπιακό στη φυσική του θέση. Εκεί ψηλά, σαν τον Αττίλιο.
Και αν θέλετε να μάθετε πώς από Βασίλης Δουρίδας, έγινε Αττίλιο, διαβάστε αυτή τη μικρή ιστοριούλα.
Κυριακή. Πειραιάς. Γήπεδο. Ολυμπιακός. Γεμάτος ο Ναός από χιλιάδες οπαδούς της ομάδας και ένας ευτραφής κύριος με την τρομπέτα του, πάει να πάρει θέση για να δώσει τον ρυθμό. Σπρώχνει όποιον βρίσκει μπροστά του, ώσπου ένας του λέει: «Σιγά ρε φίλε, ο Αττίλιο είσαι; (διάσημος παλαιστής της εποχής)».
Έτσι ξεκίνησαν όλα!
Αττίλιο ζεις, εσύ μας οδηγείς!
