Δεν είναι δυνατόν να δει κάποιος με καλό μάτι το πακέτο «μεταρρυθμίσεων» των Μνημονίων, όταν τα χτυπήματα των δανειστών είναι ανηλεή και στο ψαχνό της Ελληνικής οικονομίας.
Πώς γίνεται να δημιουργηθεί μία φόρμουλα επανεκκίνησης της Ελληνικής οικονομίας, όταν φοροεπιδρομές και ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας καθιστούν εξωπραγματική κάθε ιδιωτική – επενδυτική δραστηριότητα;
Τα ζητήματα του παγώματος των παλαιών οφειλών στα ταμεία αυτασφάλισης και του ακατάσχετου επαγγελματικού λογαριασμού, είναι καίρια για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα που συνιστά τον κορμό της Ελληνικής οικονομίας.
Το πρόσφατο ΟΧΙ των δανειστών στο μεγάλο αίτημα των κοινωνικών εταίρων για ελάφρυνση των προαναφερομένων βαρών, προκειμένου να ανασάνει η οικονομία και τα νοικοκυριά, για να βγει η Ελλάδα από τη θανατηφόρα ύφεση, επιβεβαιώνει την άποψη ότι η χώρα μας είναι έρμαιο μεγάλων διεθνών συμφερόντων που στοχεύουν στην υποτίμηση υλικού και ανθρώπινου δυναμικού.
Και πώς να μην γίνεται αυτό, όταν οι δανειστές και τα μεγάλα funds, βλέπουν μία κοινωνία διχασμένη και μία πολιτική εξουσία αδύναμη να συνεννοηθεί – κατώτερη των περιστάσεων.
Ο διχασμός, ιστορικά και μαθηματικά ευνοεί την ύπαρξη «ξένων» σωτήρων αλλά και εκείνων που με όχημα τη μαύρη ρευστότητά τους, εκμεταλλεύονται τοκογλυφικά τη φτώχεια του πληθυσμού.
Με λίγα λόγια, ανέχεια και αλληλοσπαραγμός επιτρέπουν την καλλιέργεια συμφερόντων αλλότριων, από τα δικά μας Εθνικά συμφέροντα.
Πριν ένα χρόνο, από το βήμα της ΔΕΘ είχε γίνει αναφορά από τη ΝΔ, για την ανάγκη δημιουργίας Εθνικής Ομάδας Διαπραγμάτευσης. Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Βαγγέλης Μεϊμαράκης, είχε μιλήσει εκτενώς για την ανάγκη κοινού εθνικού μετώπου από τις πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, έτσι ώστε οι δανειστές να συναντούν συγκροτημένο εθνικό λόγο και όχι μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Αυτή η πολιτική θέση, βρήκε μεγάλη απήχηση στην Ελληνική κοινωνία, γιατί οι εκλογές που ακολούθησαν έδωσαν αέρα πνοής και νίκης στη ΝΔ που έφτασε το 29%, μετά την μεγάλη πολιτική ήττα του δημοψηφίσματος.
Αυτή η πολιτική θέση, βρήκε μεγάλη απήχηση στην Ελληνική κοινωνία, γιατί οι εκλογές που ακολούθησαν έδωσαν αέρα πνοής και νίκης στη ΝΔ που έφτασε το 29%, μετά την μεγάλη πολιτική ήττα του δημοψηφίσματος.
Αυτή η πολιτική θέση, βρήκε όμως και μεγάλους αντιπάλους, αυτούς που είτε εντός της ΝΔ, είτε εκτός, για ιδιοτελείς και μικρόψυχους λόγους, ήθελαν την Ελλάδα κατακερματισμένη πολιτικά.
Κώστας Καραμανλής και Βαγγέλης Μεϊμαράκης, σε διαφορετικούς χρόνους μίλησαν για την ανάγκη Εθνικής Συνεννόησης για τα μεγάλα θέματα της πατρίδας μας και για τη συγκρότηση Εθνικού Σχεδίου για τη διαχείριση της κρίσης. Ακόμη και ο «πολωτικός»Αντώνης Σαμαράς μίλησε το 2014 για την ανάγκη Εθνικού Σχεδίου, από περισσότερες πολιτικές δυνάμεις.
Απέναντι στις επιθέσεις των δανειστών, που βρίσκουν την Ελλάδα διαιρεμένη, εκκρεμεί ο ενωτικός λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το γεγονός ότι τα αιτήματα των κοινωνικών εταίρων για πάγωμα οφειλών και ακατάσχετο λογαριασμό, δεν στηρίζονται (και) από την επίσημη νέα ηγεσία της ΝΔ, είναι ενδεικτικό του πολωτικού πολιτικού κλίματος. Βλέπουμε δηλαδή τη νέα ηγεσία της ΝΔ, να μην στηρίζει εμπράκτως την ελεύθερη επιχειρηματικότητα, σε αυτό το καυτό ζήτημα, επειδή στην κυβέρνηση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν φτάνει λοιπόν ως όραμα η «κοστολόγηση» των μέτρων της ΔΕΘ… από την οποία παρεμπιπτόντως απουσιάζουν τα κύρια αιτήματα της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, όπως τα προαναφέραμε. Χρειάζεται μία Εθνική Συμφωνία Αλήθειας και η στήριξη των κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων μακριά από μικροψυχίες και μικροκομματικές συμπεριφορές.
Η Ελλάδα δεν υστερεί συνολικά, γιατί δεν κοστολόγησε σωστά τα μέτρα, αλλά γιατί παραμένει διχασμένη μπροστά σε μία πρωτοφανή κρίση και με πολιτικούς που διαιρούν αντί να ενώνουν.
Άλλωστε η μικρομεσαία τάξη του μόχθου, επιβράβευσε τον ενωτικό λόγο της ΝΔ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και ενώ τα μέτρα ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ακόμη σε εφαρμογή. Κανείς πλέον δεν το αμφισβητεί αυτό. Ούτε και οι δημοσκοπήσεις…
«Ο Κεντροδεξιός»
