του Βασίλη Μπαλάφα
Μεταφέρω λέξη προς λέξη μερικά από όσα είπε ο o Ευρωπαίος Επίτροπος,
υπεύθυνος για την ψηφιακή οικονομία, Gunther Oettinger, σε πρόσφατο
συνέδριο στην Αυστρία και μεταδόθηκαν από το Reuters :«Επενδύσεις της τάξης των 600 – 700 δισεκατομμυρίων ευρώ είναι απαραίτητες στην Ευρώπη σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας. […] Αν δεν γίνουν θα χάσουμε, γιατί σημαντικές τεχνολογικές εφαρμογές δεν θα είναι δυνατές στη βιομηχανία μας.»
Ο συναγερμός του Oettinger ήχησε ακόμα πιο δυνατά όταν μίλησε για την ανάπτυξη δικτύων οπτικών ινών και τεχνολογιών 5G στην Ευρώπη σε αντιδιαστολή με τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Ο όγκος και η ταχύτητα των δεδομένων είναι ικανά πλέον να δώσουν σαφές πλεονέκτημα στις επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της Κίνας (μέσω Google και Amazon), όχι μόνο λόγω των εξελιγμένων υποδομών αλλά και λόγω της προτυποποίησης (standardization) των δεδομένων σε μεγάλη κλίμακα.
Η Ευρώπη παρουσιάζει οξύ έλλειμμα και στις δύο διαστάσεις του θέματος. Και στις υποδομές, και στην προτυποποίηση. Και αν για το δεύτερο οι υποψίες (αν όχι οι βεβαιότητες) υπήρχαν και ήταν και ακαδημαϊκά διατυπωμένες, το πρώτο είναι ένα σοκ που για τους υποψιασμένους διαφαινόταν εδώ και τουλάχιστον μια τριετία.
Αν και ο Oettinger το απέφυγε, θα επιχειρήσω να βάλω στην υπόθεση και λίγη Πολιτική με εισαγωγική μια μόνο λέξη : «stagnation», που σημαίνει στασιμότητα. Λέξη που την ακούμε συνέχεια στα θέματα της ΕΕ γενικότερα.
Δεν υποφέρει μόνο η Ψηφιακή Οικονομία της ΕΕ από στασιμότητα. Υποφέρει συνολικά η ΕΕ με όλα σχεδόν τα θέματά της. Και αν ο δημόσιος διάλογος των τελευταίων ετών στην ΕΕ περιοριζόταν στα δημοσιονομικά και στον φρενήρη παροξυσμό των πολιτικών λιτότητας, πλέον τα θέματα που έμεναν κάτω από το χαλί αρχίζουν να σκάνε ένα ένα με αυτόνομους εκκωφαντικούς ήχους συναγερμών.
Μεταναστευτικό, ενέργεια, άμυνα, οικονομία, κοινωνία, ψηφιακή πολιτική, ενταξιακά ζητήματα, διεύρυνση, ενσωμάτωση, κοινές πολιτικές, αποτελούν μονάχα μερικές από τις διαστάσεις που εδώ και καιρό έμπαιναν κάτω από το χαλί εις το όνομα της εφαρμογής του δόγματος επιβολής εξαντλητικής λιτότητας και υπό το πρίσμα μιας στείρας λογιστικής διαχείρισης με πρότυπο κάποιο μικρό συνοικιακό μπακάλικο στα σοκάκια της πλατείας Καραϊσκάκη, με εργαλεία το τεφτέρι, το μπικ και τη λαδόκολλα για το τύλιγμα του σαλαμιού αέρος. Δεν βγαίναν τα ευρώ, έκοψε το γάλα ο «μπακαλόγατος», έκοψε τα βούτυρα, μετά έκοψε και τα είδη ψυγείου για να μην καίει πολύ ρεύμα, στο τέλος έμεινε να πουλάει φυτίνη, παστά, ρεβύθια, φασόλια και φακές από το σακί, όσες φακές είχαν απομείνει και δεν τις είχαν πάρει τα μαϊμούνια στην πλάτη δηλαδή …
Αν λοιπόν σήμερα η ΕΕ από τα πιο επίσημα χείλη ομολογεί ότι έχει μείνει πίσω τεχνολογικά κατά 600 – 700 δις ευρώ, καταλαβαίνετε για τί συζητάμε. Δεν τολμώ καν να θέσω την ομολογία αυτή σε προβολή προς την Ελλάδα όπου ακόμα ψάχνουμε αν πρέπει ή όχι να επεκτείνουμε τη χρήση του ΣΥΖΕΥΞΙΣ και σκορπάμε κατοστάρες σε εργάκια «Ψηφιακής Δημοκρατίας» και «Ψηφιακής Διαχείρισης Τουρισμού» την ώρα που οι περισσότεροι (ευτυχώς όχι όλοι) εκπρόσωποι και αιρετοί φορέων εκτελεστικής εξουσίας στη χώρα, μέχρι τον πιο μικρό δήμο, στην καλύτερη περίπτωση χειρίζονται smartphone με τη συνδρομή «Ειδικού συμβούλου μαραφετίου».
Πολλοί ίσως προσπεράσουν με ελαφρότητα την ομολογία του Oettinger ( μιλώ για ομολογία γιατί βρε αδελφέ γι” αυτό είσαι εκεί και πληρώνεσαι αδρά, για να μη φτάσουμε στο μη παρέκει ) αλλά είναι ενδεικτική για το τί τρέχει στην ΕΕ τελικά. Ή μάλλον, για το τί δεν τρέχει. Η πενταετής και πλέον προσήλωση στη λιτότητα και η ανεξήγητη εμμονή στο να γίνονται για παράδειγμα 20 Eurogroup το χρόνο για την Ελλάδα προκειμένου να τελειώνουμε με την κάθε δόση της τάξης των 4 και 5 δις, αρχίζουν να αποδεικνύουν ότι όλο το «φάρμακο» και ότι όλη η αντίληψη είναι λάθος από την αρχή. Το είχε πει ο Ομπάμα στον Μπαρόζο το 2008 στην Πράγα ότι δεν θα πάει έτσι καλά το πράγμα αλλά στην ΕΕ έχουμε την αντίστοιχη θυμοσοφία που έχουν οι Αμερικάνοι ότι «τίποτα δεν τελειώνει αν δεν τραγουδήσει η Άνγκελα».
Ποντάρω στο ότι μιλάμε για ένα θέμα βιομηχανίας που αγγίζει στον πυρήνα της την οικονομική ατμομηχανή της ΕΕ. Ίσως ο ψηφιακός συναγερμός να είναι εκείνος που μπορούν να καταλάβουν και να ξυπνήσουν στα ευρωπαϊκά κέντρα και παράκεντρα αποφάσεων. Ίσως ένα καλό ψηφιακό ξυπνητήρι να είναι πιο χρήσιμο από οτιδήποτε άλλο. Θα επανέλθουμε πιο αναλυτικά στο άμεσο μέλλον.
