Στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκίνησε το δικό του ταξίδι, να απαλλάξει την Ελλάδα από τους τότε κακούς. Δηλαδή από εκείνους που είχαν αφαιρέσει από την Ελλάδα δημοκρατία, ελευθερία και παιδεία.
Το αφήγημα ήταν πως η Ελλάδα μετά την περίοδο χούντας, είχε πολλές γκρίζες ζώνες αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Αυτό σε συνδυασμό με την τότε πρόσφατη εμπειρία του εμφυλίου πολέμου και την επιτυχή παραχάραξη πολλών ιστορικών αληθειών, έδωσε δύναμη στον Ανδρέα Παπανδρέου, να εκφράσει την αντίδραση της εποχής.
Το συγκλονιστικό όμως είναι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε Πρωθυπουργός,
όχι γιατί η τότε Ελλάδα μαστιζόταν από κάποια ιδιαίτερη κρίση, αλλά γιατί ο αντιαμερικανισμός και αντιευρωπαϊσμός ήταν οι ασκήσεις κουλτούρας που έκανε η λούμπεν αριστερή Ελληνική κοινωνία, ως απάντηση για τα κακά του εαυτού της. «Η Ελλάδα στους Έλληνες» ήταν το σύνθημα… κρατήστε το για μετά αυτό…
Έτσι η κατασκευή εχθρών, ήταν και είναι μία μόνιμη τακτική προπαγάνδας, η οποία δύσκολα αποδομείται και εύκολα χτίζεται. Ο Αμερικάνος, ο Ευρωπαίος, ήταν ένας εύκολος στόχος για να φορτωθούν τα προβλήματα των «καταπιεσμένων» Ελλήνων και όχι ο «πρόθυμος» εγχώριος συνεργάτης που ενίοτε απολάμβανε της στήριξης του ξένου παράγοντα.
Με λίγα λόγια φορτώνεις στον εκτός συνόρων εχθρό, αυτό που αρνείσαι για τον εαυτό σου. Ότι έχεις μέσα στο dna σου, στοιχεία προδοσίας και ξενόδουλης συμπεριφοράς. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για τον Ανδρέα Παπανδρέου και ανέλαβε την εξουσία της χώρας και αντί να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, ως όφειλε γιατί για αυτό ψηφίστηκε – θα έσκιζε το μνημόνιο της εποχής – έγινε ο καλύτερος και προθυμότερος συνεργάτης των ξένων, αφήνοντας μάλιστα και ολόκληρη σχολή «υποδούλωσης» με τέκνα του, τον Κώστα Σημίτη και τον υιό του Γιώργο Παπανδρέου.
Διασπάθιση επιδοτήσεων, εξοπλισμοί, ολυμπιακοί αγώνες, χρηματιστήρια, «αριστεροί» εργολάβοι, Ίμια, συνδικαλισμός… τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτή τη σπουδαία σχολή της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης, που ουσιαστικά αφήρεσε από την Ελλάδα την προοπτική να ελπίζει. Η ταφόπλακα αυτής της σχολής το Μνημόνιο όχι μόνο του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και του Αλέξη Τσίπρα, αφού η μαγιά του λαϊκισμού και στις δύο περιπτώσεις ήταν ακριβώς η ίδια.Λοιπόν, τι είναι αυτό ακριβώς που θα αναστήσουν Φώφη και Σταύρος, τα γνήσια τέκνα του Παπανδρεϊσμού και του Σημιτισμού; Τις μνήμες του συνταγματικά κατοχυρωμένου Δημοσίου υπαλλήλου ή τον συνδικαλισμό που διώχνει επιχειρήσεις; Αυτά τα κάνει επάξια ο ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς γιατί συνέχισε το σπουδαίο αφήγημα της 3ης Σεπτέμβρη…
Μήπως να ξεκινήσουν από την αυτοκριτική τους, που συνίσταται στο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από μία Δημοκρατική Παράταξη εφιάλτη, αλλά από ρεαλισμό και έξυπνες λύσεις. Μήπως να κατευθύνουν όσους πιστούς τους απέμειναν και δεν Συριζοποιήθηκαν, σε πολιτικές λύσεις ενότητας και όχι διχασμού με παραταξιακές ταμπέλες;
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι βαθύτατα πολιτικό. Όσο οι πολιτικοί τύπου Γεννηματά και Θεοδωράκη, ψάχνουν το διακύβευμα στο μαύρο παρελθόν τους, τόσο θυμίζουν στους Έλληνες πως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος με διαφορά 40 χρόνων. Αντί να σκίσουν τα μνημόνια της εποχής τους και να διώξουν τους «αιμοβόρους» ξένους, τους παντρεύτηκαν και έγιναν οι καλύτεροι συνέταιροί τους, με προφανείς ανεπανόρθωτες ζημιές για την Ελλάδα.
Είναι οφθαλμοφανές το έλλειμμα Παιδείας στην Ελλάδα. Σε μία χώρα που έχει προικιστεί από ήλιο, θάλασσα, πολιτισμό και μοναδικά προϊόντα, αναζητούμε διαρκώς ευθύνες, εκτός συνόρων και όχι στον κακό μας εαυτό!
Η λύτρωση από την ύφεση και τη μιζέρια είναι μπροστά μας και δεν τη βλέπουμε… και φέρει το όνομα της Εθνικής Συναίνεσης. Ας το καταλάβουν επιτέλους οι δήθεν Δημοκράτες!
«Ο Κεντροδεξιός»
https://kentrodexios.wordpress.com/
