14/5/2016
Ομιλία του Θόδωρου Σκυλακάκη, προέδρου της Δράσης
Κύριε Πρόεδρε, Αγαπητέ Κυριάκο,
Αγαπητέ Σταύρο, Αγαπητή Άννα, Φίλες και
φίλοι, μέλη και φίλοι της Δράσης,
Αγαπητοί Σύνεδροι,
Είναι ιδιαίτερη τιμή και πρόκληση να ακολουθώ στο βήμα τον ιδρυτή της Δράσης Στέφανο Μάνο. Έναν σπάνιο πολιτικό, που αδικήθηκε όσο ίσως κανένας άλλος στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Γιατί ενώ από πολύ νέος απέδειξε έμπρακτα μοναδική ικανότητα προσφοράς έργου, καινοτόμου και αποτελεσματικού, το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης -με την εξαίρεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Γεωργίου Ράλλη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- προτίμησε να τον αφήσει επί δεκαετίες εκτός κυβερνητικού έργου. Η φωνή του ενοχλούσε. Ήταν βλέπετε η εποχή που η αλήθεια δεν ήταν της μόδας γιατί δεν ήταν «επικοινωνιακή». Ήταν η εποχή που τα πραγματικά προβλήματα δεν λύνονταν αλλά σκεπάζονταν με κουβάδες φρέσκο χρήμα από τα δεκάδες δις δανεικά που έμπαιναν κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Ήταν η εποχή που ο πολίτης ήταν πελάτης, ο φοροφυγάς άρχοντας, ο κρατικοδίαιτος μάγκας κι ο εργατικός, ο δημιουργικός, ο έντιμος, ο συνεπής, κορόιδο και δακτυλοδεικτούμενος. Αυτή ήταν η Ελλάδα που δεν έβρισκε που να χωρέσει τον Στέφανο Μάνο.
Ο Μάνος όμως δεν ήταν μόνος. Μια δράκα ανθρώπων από το τέλος της δεκαετίας του 90 συστρατευτήκαμε μαζί του και παρά τα σκαμπανεβάσματα και τις εκατέρωθεν λοξοδρομίες, ξαναβρεθήκαμε τελικά στο ίδιο καράβι. Κι ήμαστε ακόμα εδώ, μαζί με φίλους και φίλες που προστέθηκαν στη διαδρομή. Είναι η Δράση, που παρά τις εκλογικές ήττες, παρά τις απογοητεύσεις, παρά την έλλειψη πόρων, προβολής και δημοφιλίας , επιμένει να παραμένει ζωντανή. Τα τελευταία χρόνια δεν είμαστε όμως πια μόνοι. Κι άλλες δυνάμεις ξεπήδησαν με πιο σημαντική -γιατί ήταν η μόνη που πέτυχε να γίνει κοινοβουλευτικό κόμμα- το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, με το οποίο είχαμε την τιμή να συνεργαστούμε στις δύο τελευταίες εκλογές. Μια συνεργασία έντιμη και καθαρή, που την επιλέξαμε γιατί ο Σταύρος, αν και με διαφορετική πολιτική καταγωγή, είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος που τόλμησε να γκρεμίσει τον αόρατο και παράλογο τοίχο που είχε στηθεί στο κέντρο του πολιτικού φάσματος και χώριζε τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με κριτήρια μετεμφυλιακά και αταβιστικά. Ο Σταύρος, παρά τις άδικες και συκοφαντικές επιθέσεις που δέχθηκε, στάθηκε όρθιος και πέτυχε να βάλει το Ποτάμι στην Ευρωβουλή και στη Βουλή, σε τρεις διαδοχικές και εφιαλτικά δύσκολες εκλογικές αναμετρήσεις. Ήταν άθλος πραγματικός -ρωτήστε με κι εμένα που έχω βιωματική εμπειρία των δυσκολιών- και πιστεύω ότι έχει μπροστά του, ο ίδιος και το Ποτάμι, χρόνια σημαντικού έργου και προσφοράς.
Άθλος κατά τη γνώμη μου, τεράστιας πολιτικής σημασίας, ήταν και η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Μια αναμέτρηση που κέρδισε επιδεικνύοντας ικανότητες που όλοι -φίλοι και αντίπαλοι- είχαν ως τότε υποτιμήσει. Σταθερότητα, μεθοδικότητα, στρατηγική σκέψη, αποφασιστικότητα, καθαρό και ρεαλιστικό λόγο, χαλκέντερη αγωνιστικότητα και την ικανότητα να συγκινεί και να κινητοποιεί απλούς πολίτες, προπαντός φιλελεύθερους, που με την συμμετοχή τους ανέτρεψαν τους συσχετισμούς, κατεδάφισαν τους μηχανισμούς και ανέδειξαν έναν πολιτικό με καθαρό μεταρρυθμιστικό πρόσημο στην ηγεσία του μεγαλύτερου σήμερα κόμματος στη χώρα.
Η νίκη του ήταν εξαιρετικά σημαντική γιατί σηματοδότησε τη δυνατότητα να υπάρξει μια πραγματικά διαφορετική εναλλακτική λύση στην καταστροφική διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Μια εναλλακτική λύση που κατά τη γνώμη μου μπορεί να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι κυβερνήσεις των μνημονίων. Φτάνει να συσπειρωθεί γύρω από την επόμενη κυβέρνηση το μεγαλύτερο δυνατό εύρος μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, που βρίσκονται σήμερα διασκορπισμένες σε ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.
Μετά το νέο μνημόνιο που υπέγραψε ο κ. Τσίπρας θα υπάρξει ο πολιτικός χρόνος για να διαμορφωθούν ευρύτερες συσπειρώσεις και συμμαχίες των δυνάμεων αυτών. Χρόνος όμως που δεν περισσεύει. Γιατί όσο περισσότερο παραμένει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα προκαλεί στη χώρα. Θα προκαλεί ζημιά όχι μόνο γιατί είναι εκ κατασκευής «ζημιάρα», αλλά προπαντός γιατί όπως εξήγησε και ο Γκυ Φερχόφσταντ, η συμφωνία που υπογράφεται είναι ολέθρια για την Ελλάδα. Ας ξεκινήσουμε καταρχήν από το χρέος. Όσοι γνωρίζουν να διαβάζουν ευρωπαϊκά κείμενα βλέπουν ζωγραφισμένο πίσω από το κείμενο του Eurogroup το «τζοκόντιο» χαμόγελο του κ. Σόιμπλε. Τι μας λένε οι Ευρωπαίοι: Γνωρίζουμε ότι ποτέ ως τώρα δεν τηρήσατε τις δεσμεύσεις σας. Αν τώρα παρ’ ελπίδα τις τηρήσετε κι εφόσον το πρόγραμμα αποτύχει (γιατί αν πετύχει δεν θα χρειάζεται ρύθμιση και ρητά λένε ότι η ρύθμιση θα γίνει μόνο αν καταστεί αναγκαία), τότε δεν θα μπορείτε να μας πληρώσετε και αναγκαστικά κάτι θα σας κόψουμε προκειμένου να πάρουμε τα υπόλοιπα.
Πριν αναλύσω τα άλλα στοιχεία της συμφωνίας επιτρέψτε μου μια ιστορική αναδρομή. Στην τσαρική Ρωσία η πιο καταπιεζόμενη ομάδα της πρωτόγονης μεταμεσαιωνικής κοινωνίας ήταν οι μουζίκοι. Έτσι ονομάζονταν οι Ρώσοι χωρικοί, που ήταν συνήθως δουλοπάροικοι, οι οποίοι πλήρωναν μια σειρά από φόρους στους γαιοκτήμονες με σημαντικότερο τον «φόρο της ψυχής» τον «obrok», που τους έπαιρνε το 20-30% του εισοδήματός τους. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην οθωμανική Τουρκία με τους αγρότες που δούλευαν στα κτήματα των αγάδων να πληρώνουν εκτός από τη δεκάτη, το ένα δεύτερο ή το ένα τρίτο του υπόλοιπου εισοδήματός τους στον μουσουλμάνο ιδιοκτήτη.
Ας συγκρίνουμε τώρα τους μουζίκους και τους ραγιάδες, με αυτά που θα υποστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ οι Έλληνες που παράγουν και δημιουργούν ή έχουν έστω το θράσος να βγάζουν πάνω από 1000 ευρώ το μήνα.
Αν είναι επιχειρηματίες ή επενδυτές 29% φόρος επιχειρήσεων, συν 15% φόρος μερισμάτων, συν 5 με 10% εισφορά «αλληλεγγύης», συν ΕΝΦΙΑ επιχειρήσεων, συν πανάκριβοι φόροι στην ενέργεια και την τηλεφωνία, συν ο ΦΠΑ στο 24%. Μεγαλύτερη απόδοση και καλύτερη διασφάλιση θα έχουν αν αντί να επενδύσουν στην Ελλάδα του κ. Τσίπρα ρίξουν τα λεφτά τους σ’ ένα πηγάδι!
Αν είναι εργαζόμενοι ή επιστήμονες ή ελεύθεροι επαγγελματίες, φορολογία εργασίας με συντελεστές 29%-37%-45% πάνω από τα 20.000 ευρώ, συν 5% με 10% εισφορά «αλληλεγγύης», συν κρυφή φορολογία μέσω των ασφαλιστικών εισφορών, συν 24% ΦΠΑ (για τους ελεύθερους επαγγελματίες), συν οι πανάκριβοι φόροι στην ενέργεια και την τηλεφωνία.
Συμπέρασμα: Οι σημερινοί νέο-μουζίκοι ή νέο-ραγιάδες, του νέου φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να πληρώσουν πολύ μεγαλύτερη φορολογία από αυτήν που πλήρωναν οι κάθε είδους δουλοπάροικοι.
Που θα οδηγήσει αυτή η πολιτική; Την απάντηση δίνει μια άλλη ιστορική περίοδος κατά τι αρχαιότερη. Στην προ-τσαρική Ρωσία ηγεμόνευαν των ιθαγενών σλάβων οι Σκανδιναβοί Ρος. Οι πρίγκιπές τους κατέβαιναν με τα μακρόστενα καράβια τους τα ρωσικά ποτάμια και συναντούσαν τους σλάβους υπηκόους που είχαν βγει από το δάσος. Λάμβαναν τον σχετικό φόρο, απέδιδαν δικαιοσύνη και αντάλλασσαν γούνες και μέλι, με αλάτι, όπλα και άλλα αναγκαία. Όσο ο φόρος ήταν γύρω στο 10% οι σλάβοι έρχονταν στο ετήσιο ραντεβού. Μόλις ανέβαινε στο 12-13% κρύβονταν στο δάσος και οι Ρος έμεναν με τα προϊόντα αμανάτι και χωρίς φόρο. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τους άπληστους «φορο-πρίγκιπες» του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ανακαλύψουν σε μερικούς μήνες ότι οι «υπήκοοί» τους δεν θα έρθουν στο φορολογικό ραντεβού. Οι περισσότεροι θα έχουν κρυφτεί στο δάσος της φοροδιαφυγής, που στην Ελλάδα είναι πυκνότερο και πιο δυσπρόσιτο από τα σκοτεινότερα δάση του ρωσικού βορά. Άλλοι θα αλλάξουν “πρίγκιπα” καταφεύγοντας στην Ευρώπη ή όπου αλλού στον κόσμο δεν θα έχουν την τύχη του φορο-μουζίκου.
Ηθελημένα ή άθελά του, δολοφονώντας κάθε κίνητρο που οδηγεί στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί ολοταχώς στη μόνιμη φτωχοποίηση και τελικά προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Όταν όσο πιο πολύ δουλεύεις τόσο πιο πολύ σε τιμωρούν, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Μην χαλάς την πιάτσα στους τεμπέληδες. Όταν όσο πιο εντάξει είσαι στις υποχρεώσεις σου (φορολογικές και δανειακές), τόσο πιο πολύ σε τιμωρούν, τότε το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Μην χαλάς την πιάτσα στους μπαταχτσήδες. Όταν όσο πιο πολύ επενδύεις, τόσο πιο πολύ σε τιμωρούν, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Μην χαλάς την πιάτσα στους ανεπρόκοπους. Γίνε και εσύ ένας από αυτούς. Μάθε να ζεις χωρίς ελπίδα και χωρίς προοπτική. Μάθε να μισείς και να φθονείς όσους τα καταφέρνουν. Τα γραφεία, όπως λέει ο κ. Τσίπρας είναι γαλέρα, η καριέρα -κατά Καρανίκα- είναι χολέρα. Τα δανεικά κι αγύριστα είναι η ιδεολογία, όχι η δουλειά και η δημιουργία.
Φίλες και φίλοι,
Η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φαινόμενο αποκομμένο. Είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας ολόκληρης νοοτροπίας, που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση και τελικά κατέστρεψε τη χώρα. Ένα πρόσφατο βιωματικό παράδειγμα. Πριν λίγο διάστημα είχα την πρώτη εμπειρία του τι σημαίνει να προσπαθείς να εξάγεις από την σημερινή Ελλάδα. Έχω πάρει μια μικρή παραγγελία του προϊόντος μου για την Αγγλία, ένα προϊόν καινοτόμο, ελληνικό και αγροτικό, το παράγω ο ίδιος, ξεκίνησα την φύτευση πέρσι τέτοια εποχή, το μεταποιώ και το διαθέτω στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μαζί με το μεταποιημένο πριν δύο εβδομάδες ξεκίνησε η τακτική εξαγωγή και του νωπού. Ξεκίνημα ακόμα αλλά το άνοιγμα της αγοράς με ένα προϊόν που κανείς άλλος δεν εξάγει, έχει τη σημασία του. Μια μέρα πριν την αποστολή κι αφού είχα τρέξει για να φτάσει το προϊόν από την Ηλεία στον Ασπρόπυργο, ήρθε ένα μέηλ από τους φίλους μου στην Αγγλία ότι η παραγγελία δεν μπορεί να φύγει γιατί η ΠΝΟ κήρυξε απεργία. Το προϊόν ως νωπό πετάχτηκε. Το κόστος ήταν ευτυχώς μηδαμινό, γιατί η ποσότητα είναι ακόμα πολύ μικρή, αλλά μπορώ να φανταστώ αυτούς που έχουν μεγαλύτερες ποσότητες. Όχι μόνο γιατί χάνουν μια παρτίδα αλλά και γιατί χάνουν αξιοπιστία ως προμηθευτές. Τα εστιατόρια πελάτες που άρχισαν να εντάσσουν το προϊόν μου στο μενού τους στο Λονδίνο δεν μπορούν να το βάζουν και να το βγάζουν ανάλογα με τα γούστα της ΠΝΟ ή της κάθε συντεχνίας.
Η χρεοκοπημένη «διεκδικητική» Ελλάδα της αριστεράς, λόγω της μαρξιστικής ιδεοληψίας της και της απέχθειάς πολλών εκ των μελών της, απέναντι στην επιχειρηματικότητα, δεν σέβεται ούτε τη δουλειά ούτε τα χρήματα όσων παράγουν. Όσο διαδραματίζει ως κυβέρνηση ή ως νοοτροπία καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να βγει από την παγίδα της στασιμο-χρεοκοπίας. Δεν πάει να υπογράψει όχι 4 αλλά 134 μνημόνια, όλα θα αποτυγχάνουν, όσο η «διεκδίκηση» αντί να έπεται, προηγείται και προτάσσεται σε σχέση με την παραγωγή και τη δημιουργία.
Η νοοτροπία αυτή δεν αφορά μόνο την οικονομική πολιτική. Καλύπτει όλα τα πεδία δράσης της κυβερνητικής πολιτικής. Το πελατειακό κράτος, που για να είμαστε έντιμοι ποτέ δεν ηττήθηκε πραγματικά, ζει επί Τσίπρα, Καμμένου και Πολάκη νέες ημέρες δόξης. Στην παιδεία μετά την εκθεμελίωση της σημαντικής μεταρρύθμισης της Άννας Διαμαντοπούλου, ο κ. Φίλης έχει εξαπολύσει πογκρόμ κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Στόχος τους, αντί να βελτιώσουν την παιδεία που παρέχουν τα δημόσια σχολεία, να φροντίσουν να μην παρέχονται ποιοτικές υπηρεσίες ούτε από τα ιδιωτικά. Γιατί άραγε; Γιατί μισούν την αριστεία στο δημόσιο σχολείο και την ποιότητα στο ιδιωτικό; Μήπως ο μύχιος πόθος τους είναι να διαμορφώσουν μια πλειοψηφία φτωχοποιημένων, αμόρφωτων, απογοητευμένων ανθρώπων, που να ζουν χωρίς ελπίδα και να μπορούν έτσι να τους εμποτίζουν συμπλεγματικό μίσος έναντι όλων όσων καταφέρνουν κάτι καλύτερο στη ζωή τους; Με τον ίδιο τρόπο που απεχθάνονται όσους δουλεύουν σκληρά και χαλάνε την πιάτσα στους τεμπέληδες και στους εργατοπατέρες.
Τι θα απομείνει αν η νοοτροπία αυτή τελεσίδικα επικρατήσει;
Μια κοινωνία γέρων κι απελπισμένων που θα φυτοζωούν στην ζώνη του λυκόφωτος.
Φίλες και φίλοι,
Τι εξηγεί την καταστροφική ύφεση που ζει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Στην πρώτη φάση το αίτιο ήταν η κρατική χρεοκοπία και η αναγκαστική ύφεση που έρχεται σε μια χώρα που ζει με δανεικά και παύουν να τη δανείζουν γιατί δεν πρόκειται ποτέ να τα επιστρέψει. Μετά όμως από την πρώτη τριετία και τον περιορισμό των ελλειμμάτων, η βασική αιτία της ύφεσης άλλαξε. Στη συνέχεια το πραγματικό αίτιο της συνέχισης της ήταν η συρρίκνωση των επενδύσεων. Του μοναδικού εργαλείου που διαθέτει μια χώρα, που δεν μπορεί να δανειστεί, για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και ανάπτυξη. Οι επενδύσεις έπεσαν στην Ελλάδα στο 11% του ΑΕΠ.
Τι μπορεί να κάνει η χώρα με τις χαμηλότερες επενδύσεις και την μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη; Ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Να αναπτυχθεί. Να φέρει επενδύσεις και βάλει τους ανθρώπους της πίσω στη δουλειά. Το έχω προβλέψει από τον Ιούλιο του 2015, όταν όλοι είχαν πέσει σε κατάθλιψη. Η Ελλάδα μπορεί να πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης την επόμενη τετραετία 5%-7% το χρόνο. Αρκεί να ανεβάσει σε τέσσερα χρόνια το ποσοστό των επενδύσεων στο ΑΕΠ από το 11% στο 20%, που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος. Μαζί με τον πολλαπλασιαστή και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μαθηματικά αυτό θα οδηγήσει σε ανάπτυξη 5-7%. Και θα στείλει το ΔΝΤ, το ESM και τους άλλους spreadsheet-άδες να ξανα-εξηγούν γιατί έπεσε πάλι έξω ο πολλαπλασιαστής τους. Αλλά από την ανάποδη αυτή τη φορά. Αντί να εξηγούν γιατί δεν πρόβλεψαν την ελληνική τραγωδία θα απολογούνται γιατί δεν πρόβλεψαν το ελληνικό θαύμα.
Τι πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε αυτό. Θα μιλήσω σε αδρές γραμμές. Η επόμενη κυβέρνηση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνει εξ αρχής και νέα ασφαλιστική και νέα φορολογική μεταρρύθμιση. Όταν η τρόικα -όπως κάθε γραφειοκρατικός μηχανισμός που τα έχει κάνει μαντάρα- θα αντιδράσει, πρέπει να είναι έτοιμη να προτείνει τις περικοπές δαπανών που θα αντισταθμίσουν τη μείωση των φόρων και των εισφορών. Οι περικοπές αυτές, με τη λογική του ανάποδου κόφτη, δεν είναι ανάγκη όλες να υλοποιηθούν. Μέσα σε λίγους μήνες η αντιστροφή του κλίματος μπορεί να τις καταστήσει ανενεργές. Φτάνει να υπάρχει τόλμη, αποφασιστικότητα και διάθεση για μια πραγματικά φιλελεύθερη πολιτική. Αρκετά πια με τους σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγους. Στην Ελλάδα απέτυχαν καταστροφικά.
Μερικά παραδείγματα τολμηρών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων:
- Οι νέες επενδύσεις που θα γίνουν την επόμενη τετραετία πρέπει να έχουν ελάχιστη, σχεδόν μηδενική φορολογία, για μια τουλάχιστον δεκαετία. Κι η χώρα να εγγυηθεί αξιόπιστα ότι τόσο η νομοθεσία της, όσο και η φορολογία των επενδύσεων και των μερισμάτων δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ξαναθυμίζω, είμαστε η χώρα με τις μικρότερες επενδύσεις και την μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη. Εμείς παρακαλάμε τους επενδυτές, όχι οι επενδυτές εμάς.
- Επίσης όσοι κάνουν επενδύσεις πρέπει να έχουν μηδενική προκαταβολή φόρου εισοδήματος. Με τον τρόπο αυτό δίνουμε ρευστότητα στους επιτυχημένους, με μηδενικό διαχειριστικό κόστος, μηδενική καθυστέρηση και χωρίς τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά των αξιοθρήνητων αναπτυξιακών νόμων.
- Η μείωση του κράτους δεν μπορεί να έχει ως κύριο εργαλείο την περικοπή των δαπανών. Για να διαμορφωθεί μια ευρεία στρατηγική συμμαχία που θα εξασφαλίσει ότι θα ακολουθούμε τη σωστή πολιτική για πολλά χρόνια, πρέπει τα βασικά εργαλεία να είναι ταχύτερη ανάπτυξη, αύξηση των δαπανών στο ένα τρίτο της αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ και διαρκής μείωση των φόρων για μια ολόκληρη δεκαετία, που θα ανατροφοδοτεί την αναπτυξιακή διαδικασία.
- Σε ό,τι αφορά την ασφαλιστική μεταρρύθμιση η δική μου γνώμη, τα στελέχη της Δράσης την ξέρετε, είναι η εφαρμογή του σουηδικού συστήματος της νοητής κεφαλαιοποίησης, που προτείναμε ως Φιλελεύθεροι το 2001. Εθνική σύνταξη από τη γενική φορολογία και μετά ό,τι βάζεις παίρνεις. Με ένα λογικό επιτόκιο και με το σύστημα των ατομικών λογαριασμών που κανείς, ούτε το κράτος, δεν μπορεί να πειράξει, αφού τα δικαιώματά σου αυτά θα έχουν τη μορφή όχι ασφαλιστικών αλλά ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Ένα σύστημα που πρέπει να εφαρμοστεί και απολογιστικά -με πρόνοιες για τη μη βίαιη αλλαγή της ζωής των ήδη συνταξιούχων. Δίκαιο, καθαρό, που αφήνει και τη δυνατότητα, προϊόντος του χρόνου, να πάμε σε ένα αμιγώς κεφαλαιοποιητικό σύστημα αν η κοινωνία το επιλέξει.
Ταυτόχρονα η βασική δουλειά της κυβέρνησης -πέραν της προώθησης των επενδύσεων, της επιχειρηματικότητας και της εξωστρέφειας- πρέπει να είναι η αναμόρφωση του ελληνικού κράτους. Προς τρείς κατευθύνσεις:
- Ιδιωτικοποιήσεις και μεταφορά δραστηριοτήτων (outsourcing), όπου κράτος δεν έχει λόγο να δραστηριοποιείται.
- Ηλεκτρονική διακυβέρνηση παντού, που θα αυξήσει δραματικά την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών και θα μειώσει τον αριθμό των υπαλλήλων που είναι αναγκαίοι για να εξυπηρετείται ο πολίτης. Σε συνδυασμό με μια σοβαρή αξιολόγηση και μια συστηματική έρευνα των πιο χυδαίων παρανομιών, αυτό αναπόφευκτα θα οδηγήσει και σε απομάκρυνση κάποιων υπαλλήλων. Το όφελος από τις περικοπές αυτές σε προσωπικό πρέπει κατά τη γνώμη μου να επιστρέψει όλο στους υπαλλήλους που κάνουν καλά τη δουλειά τους, των οποίων οι μισθοί πρέπει να αυξηθούν σημαντικά. Αν θέλουμε να έχουμε απαιτήσεις πρέπει να πληρώνουμε καλά.
- Δραστική μείωση του όγκου και της πολυπλοκότητας της νομοθεσίας. Η χώρα έχει μερικά εκατομμύρια σελίδες νόμους (νόμοι, διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις κ.λπ.). Κανείς δεν τους τηρεί. Είναι πηγή γραφειοκρατίας και διαφθοράς. Πρόκειται για μια νομοθετική διάρροια, που δεν είναι απλώς περιττή, είναι υπονομευτική των λειτουργιών του ίδιου του κράτους. Γιατί εξασφαλίζει ότι όλοι οι Έλληνες είναι παράνομοι και συνεπώς το κράτος δεν είναι εκεί για να τηρεί τους νόμους αλλά για να πουλάει προστασία στους παράνομους πολίτες. Το κράτος νταβατζής πρέπει να τελειώσει. Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει κατά τη γνώμη μου να καταργήσει σε όγκο τα 4/5 των πάσης φύσεως νομοθετικών κειμένων. Πρόκειται για σεισάχθεια που θα απελευθερώσει όχι μόνο τον πολίτη, αλλά και το ίδιο το κράτος από το άγος της διαρκούς παρανομίας και της χωρίς τέλος συναλλαγής.
Φίλες και φίλοι,
Δεν θα σας κουράσω άλλο με συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής. Θα τελειώσω την ομιλία μου με μερικές γενικές πολιτικές παρατηρήσεις.
Επί πολύ καιρό βλέπω τους συμπολίτες μου, θυμωμένους κι αγανακτισμένους. Η χρεοκοπία του κράτους και του πολιτικού συστήματος μεταφραζόμενη όλο και περισσότερο σε δική τους οικονομική εξουθένωση ή καταστροφή, εξηγεί προφανώς την οργή τους. Την εξηγεί αλλά δεν την δικαιολογεί ως πολιτική στάση έξι χρόνια και πέντε εκλογές μετά την πρώτη διαπίστωση της καταστροφής.
Στη ζωή, το ξέρουμε όλοι, η οργή και η αγανάκτηση δεν παράγουν τίποτε καλό ατομικά. Στην καλύτερη περίπτωση φωνές και πόνο των ανθρώπων που αγαπάμε. Στη χειρότερη, πολύ χειρότερα. Το ίδιο ισχύει και σε ό,τι αφορά τη συλλογική στάση μιας κοινωνίας. Η οργή και η αγανάκτηση παρήγαγαν πολιτικά εγκληματικά ή επικίνδυνα και αυτοκαταστροφικά, ή τραγελαφικά μορφώματα. Παρήγαγαν μαζική αποχή και παραίτηση από την πολιτική διαδικασία. Παρήγαγαν την κυριαρχία στην πολιτική ζωή και στα ΜΜΕ, κεκρακτών και ανοήτων, που βασικό τους προσόν είναι να παριστάνουν τους πολιτικούς διασκεδαστές που αναπαράγουν ως ρολίστες την "λαϊκή οργή και αγανάκτηση", εμποδίζοντας κάθε σοβαρό και ορθολογικό δημόσιο διάλογο.
Προσωπικά παρέμεινα στην πολιτική ζωή χωρίς να συμβιβαστώ με τον παραλογισμό και την κοροϊδία, πεπεισμένος ότι οι συμπολίτες μου θα αναζητήσουν κάποτε ορθολογικά την έξοδο από την κρίση. Το πλήρωσα, αλλά όπως λένε όσοι με ξέρουν καλά, είμαι αγύριστο κεφάλι. Γι’ αυτό και επιμένω να είμαι ενεργός πολιτικά θυσιάζοντας από το υστέρημα του χρόνου μου, κάνοντας ταυτόχρονα πολλαπλές δραστηριότητες στον ιδιωτικό τομέα και με τρόπο συναισθηματικά εξουθενωτικό. Το ίδιο και οι σύντροφοί μου στη Δράση, που με ηρωική υπομονή και επιμονή συνεχίζουν αταλάντευτα να εκπέμπουν το απλό λογικό μήνυμα που αποτελεί και τη μόνη διέξοδο:
Το σπάταλο κράτος χρεοκόπησε και μας κατέστρεψε. Αν δεν μειώσουμε τις δαπάνες του και τους φόρους η καταστροφή θα συνεχίζεται.
Δεν είναι μήνυμα που απευθύνεται στο θυμικό, αλλά είναι πραγματικό κι αληθινό. Αφήστε λοιπόν την οργή και την αγανάκτηση στην άκρη κι ελάτε να το κάνουμε πολιτική πράξη.
Με δράση, λογική, ηρεμία, διάλογο, συνεργασία, σοβαρότητα και μέτρο.
Για πρώτη φορά άλλωστε όλα όσα λέγαμε αγκαλιάζονται από πολύ ευρύτερες μάζες και πολύ ισχυρότερες ημών πολιτικές δυνάμεις. Η δικαίωση αυτή θα έχει αναπόφευκτα και την πολιτική της πλευρά. Μιλάμε για μια αλλαγή παραδείγματος στη ζωή της χώρας. Νέοι πολιτικοί άνεμοι θα αρχίσουν να πνέουν και είναι στο χέρι μας τώρα, αφού κρατήσαμε το σκάφος –μικρό μεν– αλλά στην επιφάνεια, να σηκώσουμε επιτέλους τα πανιά μας και να το οδηγήσουμε μαζί με άλλα σκάφη σ’ ένα καινούριο, κοινό και ασφαλές λιμάνι. Στόχος όλων μας είναι να προκύψει από τις επόμενες εκλογές μια σοβαρή κι αποτελεσματική κυβέρνηση, με ξεκάθαρο μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό. Πώς θα γίνει αυτό είναι νωρίς για να σας πω. Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι ανιδιοτελώς θα βοηθήσουμε, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, προς την κατεύθυνση αυτή.
Η επόμενη κυβέρνηση είναι η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα για να αποφύγει τη μιζέρια της φτωχοποίησης και της στασιμοχρεοκοπίας. Είναι η τελευταία ευκαιρία για τη γενιά μου για να εξιλεωθεί για τα δείνα που προκλήθηκαν στη χώρα. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να προσφέρουμε στα παιδιά μας αξιοπρέπεια, μέλλον, προοπτική. Η χώρα αυτή είναι πολύ όμορφη για να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Οι θάλασσες της πολύ γαλάζιες, ο ήλιος της πολύ λαμπερός, οι μύθοι, η γλώσσα, η ιστορία μας πολύ ζωντανά για να τα αφήσουμε να πνιγούν στη λήθη της μιζέριας και στο βάλτο της εθνικής κατάθλιψης.
Φίλες και Φίλοι,
Ο μέσος Έλληνας, ο μέσος πολίτης έχει τόσο βομβαρδιστεί από ανοησίες και ψέματα, έχει τόσο ταλαιπωρηθεί και τόσο βασανιστεί, που έχει πάψει πια να ελπίζει. Οι πιο συνειδητοποιημένοι και ικανοί, αυτοί που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, διαλέγουν το δρόμο της πολιτικής αποχής και πολλοί από αυτούς της ξενιτιάς.
Τους Έλληνες αυτούς έχουμε χρέος να ενεργοποιήσουμε και πάλι. Να αναγεννήσουμε την ελπίδα και να συνασπίσουμε γύρω από το απλό σχέδιο που σας περιέγραψα όλους όσους πιστεύουν στην κοινή λογική, τη σκληρή δουλειά, το μέτρο και την αξιοπρέπεια. Και είναι πολλοί. Περισσότεροι από τους ψεκασμένους και τους ιδεοληπτικούς. Απογοητευμένοι, απομακρυσμένοι, καχύποπτοι, αλλά αποτελούν πάντα την μεγάλη και σιωπηλή πλειοψηφία. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που παραμένω στην πολιτική. Ότι πιστεύω σ' αυτούς. Ότι πιστεύω σε σας.
Είναι ιδιαίτερη τιμή και πρόκληση να ακολουθώ στο βήμα τον ιδρυτή της Δράσης Στέφανο Μάνο. Έναν σπάνιο πολιτικό, που αδικήθηκε όσο ίσως κανένας άλλος στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Γιατί ενώ από πολύ νέος απέδειξε έμπρακτα μοναδική ικανότητα προσφοράς έργου, καινοτόμου και αποτελεσματικού, το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης -με την εξαίρεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Γεωργίου Ράλλη και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- προτίμησε να τον αφήσει επί δεκαετίες εκτός κυβερνητικού έργου. Η φωνή του ενοχλούσε. Ήταν βλέπετε η εποχή που η αλήθεια δεν ήταν της μόδας γιατί δεν ήταν «επικοινωνιακή». Ήταν η εποχή που τα πραγματικά προβλήματα δεν λύνονταν αλλά σκεπάζονταν με κουβάδες φρέσκο χρήμα από τα δεκάδες δις δανεικά που έμπαιναν κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Ήταν η εποχή που ο πολίτης ήταν πελάτης, ο φοροφυγάς άρχοντας, ο κρατικοδίαιτος μάγκας κι ο εργατικός, ο δημιουργικός, ο έντιμος, ο συνεπής, κορόιδο και δακτυλοδεικτούμενος. Αυτή ήταν η Ελλάδα που δεν έβρισκε που να χωρέσει τον Στέφανο Μάνο.
Ο Μάνος όμως δεν ήταν μόνος. Μια δράκα ανθρώπων από το τέλος της δεκαετίας του 90 συστρατευτήκαμε μαζί του και παρά τα σκαμπανεβάσματα και τις εκατέρωθεν λοξοδρομίες, ξαναβρεθήκαμε τελικά στο ίδιο καράβι. Κι ήμαστε ακόμα εδώ, μαζί με φίλους και φίλες που προστέθηκαν στη διαδρομή. Είναι η Δράση, που παρά τις εκλογικές ήττες, παρά τις απογοητεύσεις, παρά την έλλειψη πόρων, προβολής και δημοφιλίας , επιμένει να παραμένει ζωντανή. Τα τελευταία χρόνια δεν είμαστε όμως πια μόνοι. Κι άλλες δυνάμεις ξεπήδησαν με πιο σημαντική -γιατί ήταν η μόνη που πέτυχε να γίνει κοινοβουλευτικό κόμμα- το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, με το οποίο είχαμε την τιμή να συνεργαστούμε στις δύο τελευταίες εκλογές. Μια συνεργασία έντιμη και καθαρή, που την επιλέξαμε γιατί ο Σταύρος, αν και με διαφορετική πολιτική καταγωγή, είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος που τόλμησε να γκρεμίσει τον αόρατο και παράλογο τοίχο που είχε στηθεί στο κέντρο του πολιτικού φάσματος και χώριζε τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με κριτήρια μετεμφυλιακά και αταβιστικά. Ο Σταύρος, παρά τις άδικες και συκοφαντικές επιθέσεις που δέχθηκε, στάθηκε όρθιος και πέτυχε να βάλει το Ποτάμι στην Ευρωβουλή και στη Βουλή, σε τρεις διαδοχικές και εφιαλτικά δύσκολες εκλογικές αναμετρήσεις. Ήταν άθλος πραγματικός -ρωτήστε με κι εμένα που έχω βιωματική εμπειρία των δυσκολιών- και πιστεύω ότι έχει μπροστά του, ο ίδιος και το Ποτάμι, χρόνια σημαντικού έργου και προσφοράς.
Άθλος κατά τη γνώμη μου, τεράστιας πολιτικής σημασίας, ήταν και η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην μάχη για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Μια αναμέτρηση που κέρδισε επιδεικνύοντας ικανότητες που όλοι -φίλοι και αντίπαλοι- είχαν ως τότε υποτιμήσει. Σταθερότητα, μεθοδικότητα, στρατηγική σκέψη, αποφασιστικότητα, καθαρό και ρεαλιστικό λόγο, χαλκέντερη αγωνιστικότητα και την ικανότητα να συγκινεί και να κινητοποιεί απλούς πολίτες, προπαντός φιλελεύθερους, που με την συμμετοχή τους ανέτρεψαν τους συσχετισμούς, κατεδάφισαν τους μηχανισμούς και ανέδειξαν έναν πολιτικό με καθαρό μεταρρυθμιστικό πρόσημο στην ηγεσία του μεγαλύτερου σήμερα κόμματος στη χώρα.
Η νίκη του ήταν εξαιρετικά σημαντική γιατί σηματοδότησε τη δυνατότητα να υπάρξει μια πραγματικά διαφορετική εναλλακτική λύση στην καταστροφική διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Μια εναλλακτική λύση που κατά τη γνώμη μου μπορεί να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι κυβερνήσεις των μνημονίων. Φτάνει να συσπειρωθεί γύρω από την επόμενη κυβέρνηση το μεγαλύτερο δυνατό εύρος μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, που βρίσκονται σήμερα διασκορπισμένες σε ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.
Μετά το νέο μνημόνιο που υπέγραψε ο κ. Τσίπρας θα υπάρξει ο πολιτικός χρόνος για να διαμορφωθούν ευρύτερες συσπειρώσεις και συμμαχίες των δυνάμεων αυτών. Χρόνος όμως που δεν περισσεύει. Γιατί όσο περισσότερο παραμένει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα προκαλεί στη χώρα. Θα προκαλεί ζημιά όχι μόνο γιατί είναι εκ κατασκευής «ζημιάρα», αλλά προπαντός γιατί όπως εξήγησε και ο Γκυ Φερχόφσταντ, η συμφωνία που υπογράφεται είναι ολέθρια για την Ελλάδα. Ας ξεκινήσουμε καταρχήν από το χρέος. Όσοι γνωρίζουν να διαβάζουν ευρωπαϊκά κείμενα βλέπουν ζωγραφισμένο πίσω από το κείμενο του Eurogroup το «τζοκόντιο» χαμόγελο του κ. Σόιμπλε. Τι μας λένε οι Ευρωπαίοι: Γνωρίζουμε ότι ποτέ ως τώρα δεν τηρήσατε τις δεσμεύσεις σας. Αν τώρα παρ’ ελπίδα τις τηρήσετε κι εφόσον το πρόγραμμα αποτύχει (γιατί αν πετύχει δεν θα χρειάζεται ρύθμιση και ρητά λένε ότι η ρύθμιση θα γίνει μόνο αν καταστεί αναγκαία), τότε δεν θα μπορείτε να μας πληρώσετε και αναγκαστικά κάτι θα σας κόψουμε προκειμένου να πάρουμε τα υπόλοιπα.
Πριν αναλύσω τα άλλα στοιχεία της συμφωνίας επιτρέψτε μου μια ιστορική αναδρομή. Στην τσαρική Ρωσία η πιο καταπιεζόμενη ομάδα της πρωτόγονης μεταμεσαιωνικής κοινωνίας ήταν οι μουζίκοι. Έτσι ονομάζονταν οι Ρώσοι χωρικοί, που ήταν συνήθως δουλοπάροικοι, οι οποίοι πλήρωναν μια σειρά από φόρους στους γαιοκτήμονες με σημαντικότερο τον «φόρο της ψυχής» τον «obrok», που τους έπαιρνε το 20-30% του εισοδήματός τους. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην οθωμανική Τουρκία με τους αγρότες που δούλευαν στα κτήματα των αγάδων να πληρώνουν εκτός από τη δεκάτη, το ένα δεύτερο ή το ένα τρίτο του υπόλοιπου εισοδήματός τους στον μουσουλμάνο ιδιοκτήτη.
Ας συγκρίνουμε τώρα τους μουζίκους και τους ραγιάδες, με αυτά που θα υποστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ οι Έλληνες που παράγουν και δημιουργούν ή έχουν έστω το θράσος να βγάζουν πάνω από 1000 ευρώ το μήνα.
Αν είναι επιχειρηματίες ή επενδυτές 29% φόρος επιχειρήσεων, συν 15% φόρος μερισμάτων, συν 5 με 10% εισφορά «αλληλεγγύης», συν ΕΝΦΙΑ επιχειρήσεων, συν πανάκριβοι φόροι στην ενέργεια και την τηλεφωνία, συν ο ΦΠΑ στο 24%. Μεγαλύτερη απόδοση και καλύτερη διασφάλιση θα έχουν αν αντί να επενδύσουν στην Ελλάδα του κ. Τσίπρα ρίξουν τα λεφτά τους σ’ ένα πηγάδι!
Αν είναι εργαζόμενοι ή επιστήμονες ή ελεύθεροι επαγγελματίες, φορολογία εργασίας με συντελεστές 29%-37%-45% πάνω από τα 20.000 ευρώ, συν 5% με 10% εισφορά «αλληλεγγύης», συν κρυφή φορολογία μέσω των ασφαλιστικών εισφορών, συν 24% ΦΠΑ (για τους ελεύθερους επαγγελματίες), συν οι πανάκριβοι φόροι στην ενέργεια και την τηλεφωνία.
Συμπέρασμα: Οι σημερινοί νέο-μουζίκοι ή νέο-ραγιάδες, του νέου φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να πληρώσουν πολύ μεγαλύτερη φορολογία από αυτήν που πλήρωναν οι κάθε είδους δουλοπάροικοι.
Που θα οδηγήσει αυτή η πολιτική; Την απάντηση δίνει μια άλλη ιστορική περίοδος κατά τι αρχαιότερη. Στην προ-τσαρική Ρωσία ηγεμόνευαν των ιθαγενών σλάβων οι Σκανδιναβοί Ρος. Οι πρίγκιπές τους κατέβαιναν με τα μακρόστενα καράβια τους τα ρωσικά ποτάμια και συναντούσαν τους σλάβους υπηκόους που είχαν βγει από το δάσος. Λάμβαναν τον σχετικό φόρο, απέδιδαν δικαιοσύνη και αντάλλασσαν γούνες και μέλι, με αλάτι, όπλα και άλλα αναγκαία. Όσο ο φόρος ήταν γύρω στο 10% οι σλάβοι έρχονταν στο ετήσιο ραντεβού. Μόλις ανέβαινε στο 12-13% κρύβονταν στο δάσος και οι Ρος έμεναν με τα προϊόντα αμανάτι και χωρίς φόρο. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τους άπληστους «φορο-πρίγκιπες» του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ανακαλύψουν σε μερικούς μήνες ότι οι «υπήκοοί» τους δεν θα έρθουν στο φορολογικό ραντεβού. Οι περισσότεροι θα έχουν κρυφτεί στο δάσος της φοροδιαφυγής, που στην Ελλάδα είναι πυκνότερο και πιο δυσπρόσιτο από τα σκοτεινότερα δάση του ρωσικού βορά. Άλλοι θα αλλάξουν “πρίγκιπα” καταφεύγοντας στην Ευρώπη ή όπου αλλού στον κόσμο δεν θα έχουν την τύχη του φορο-μουζίκου.
Ηθελημένα ή άθελά του, δολοφονώντας κάθε κίνητρο που οδηγεί στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί ολοταχώς στη μόνιμη φτωχοποίηση και τελικά προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Όταν όσο πιο πολύ δουλεύεις τόσο πιο πολύ σε τιμωρούν, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Μην χαλάς την πιάτσα στους τεμπέληδες. Όταν όσο πιο εντάξει είσαι στις υποχρεώσεις σου (φορολογικές και δανειακές), τόσο πιο πολύ σε τιμωρούν, τότε το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Μην χαλάς την πιάτσα στους μπαταχτσήδες. Όταν όσο πιο πολύ επενδύεις, τόσο πιο πολύ σε τιμωρούν, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Μην χαλάς την πιάτσα στους ανεπρόκοπους. Γίνε και εσύ ένας από αυτούς. Μάθε να ζεις χωρίς ελπίδα και χωρίς προοπτική. Μάθε να μισείς και να φθονείς όσους τα καταφέρνουν. Τα γραφεία, όπως λέει ο κ. Τσίπρας είναι γαλέρα, η καριέρα -κατά Καρανίκα- είναι χολέρα. Τα δανεικά κι αγύριστα είναι η ιδεολογία, όχι η δουλειά και η δημιουργία.
Φίλες και φίλοι,
Η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φαινόμενο αποκομμένο. Είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας ολόκληρης νοοτροπίας, που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση και τελικά κατέστρεψε τη χώρα. Ένα πρόσφατο βιωματικό παράδειγμα. Πριν λίγο διάστημα είχα την πρώτη εμπειρία του τι σημαίνει να προσπαθείς να εξάγεις από την σημερινή Ελλάδα. Έχω πάρει μια μικρή παραγγελία του προϊόντος μου για την Αγγλία, ένα προϊόν καινοτόμο, ελληνικό και αγροτικό, το παράγω ο ίδιος, ξεκίνησα την φύτευση πέρσι τέτοια εποχή, το μεταποιώ και το διαθέτω στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μαζί με το μεταποιημένο πριν δύο εβδομάδες ξεκίνησε η τακτική εξαγωγή και του νωπού. Ξεκίνημα ακόμα αλλά το άνοιγμα της αγοράς με ένα προϊόν που κανείς άλλος δεν εξάγει, έχει τη σημασία του. Μια μέρα πριν την αποστολή κι αφού είχα τρέξει για να φτάσει το προϊόν από την Ηλεία στον Ασπρόπυργο, ήρθε ένα μέηλ από τους φίλους μου στην Αγγλία ότι η παραγγελία δεν μπορεί να φύγει γιατί η ΠΝΟ κήρυξε απεργία. Το προϊόν ως νωπό πετάχτηκε. Το κόστος ήταν ευτυχώς μηδαμινό, γιατί η ποσότητα είναι ακόμα πολύ μικρή, αλλά μπορώ να φανταστώ αυτούς που έχουν μεγαλύτερες ποσότητες. Όχι μόνο γιατί χάνουν μια παρτίδα αλλά και γιατί χάνουν αξιοπιστία ως προμηθευτές. Τα εστιατόρια πελάτες που άρχισαν να εντάσσουν το προϊόν μου στο μενού τους στο Λονδίνο δεν μπορούν να το βάζουν και να το βγάζουν ανάλογα με τα γούστα της ΠΝΟ ή της κάθε συντεχνίας.
Η χρεοκοπημένη «διεκδικητική» Ελλάδα της αριστεράς, λόγω της μαρξιστικής ιδεοληψίας της και της απέχθειάς πολλών εκ των μελών της, απέναντι στην επιχειρηματικότητα, δεν σέβεται ούτε τη δουλειά ούτε τα χρήματα όσων παράγουν. Όσο διαδραματίζει ως κυβέρνηση ή ως νοοτροπία καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να βγει από την παγίδα της στασιμο-χρεοκοπίας. Δεν πάει να υπογράψει όχι 4 αλλά 134 μνημόνια, όλα θα αποτυγχάνουν, όσο η «διεκδίκηση» αντί να έπεται, προηγείται και προτάσσεται σε σχέση με την παραγωγή και τη δημιουργία.
Η νοοτροπία αυτή δεν αφορά μόνο την οικονομική πολιτική. Καλύπτει όλα τα πεδία δράσης της κυβερνητικής πολιτικής. Το πελατειακό κράτος, που για να είμαστε έντιμοι ποτέ δεν ηττήθηκε πραγματικά, ζει επί Τσίπρα, Καμμένου και Πολάκη νέες ημέρες δόξης. Στην παιδεία μετά την εκθεμελίωση της σημαντικής μεταρρύθμισης της Άννας Διαμαντοπούλου, ο κ. Φίλης έχει εξαπολύσει πογκρόμ κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Στόχος τους, αντί να βελτιώσουν την παιδεία που παρέχουν τα δημόσια σχολεία, να φροντίσουν να μην παρέχονται ποιοτικές υπηρεσίες ούτε από τα ιδιωτικά. Γιατί άραγε; Γιατί μισούν την αριστεία στο δημόσιο σχολείο και την ποιότητα στο ιδιωτικό; Μήπως ο μύχιος πόθος τους είναι να διαμορφώσουν μια πλειοψηφία φτωχοποιημένων, αμόρφωτων, απογοητευμένων ανθρώπων, που να ζουν χωρίς ελπίδα και να μπορούν έτσι να τους εμποτίζουν συμπλεγματικό μίσος έναντι όλων όσων καταφέρνουν κάτι καλύτερο στη ζωή τους; Με τον ίδιο τρόπο που απεχθάνονται όσους δουλεύουν σκληρά και χαλάνε την πιάτσα στους τεμπέληδες και στους εργατοπατέρες.
Τι θα απομείνει αν η νοοτροπία αυτή τελεσίδικα επικρατήσει;
Μια κοινωνία γέρων κι απελπισμένων που θα φυτοζωούν στην ζώνη του λυκόφωτος.
Φίλες και φίλοι,
Τι εξηγεί την καταστροφική ύφεση που ζει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Στην πρώτη φάση το αίτιο ήταν η κρατική χρεοκοπία και η αναγκαστική ύφεση που έρχεται σε μια χώρα που ζει με δανεικά και παύουν να τη δανείζουν γιατί δεν πρόκειται ποτέ να τα επιστρέψει. Μετά όμως από την πρώτη τριετία και τον περιορισμό των ελλειμμάτων, η βασική αιτία της ύφεσης άλλαξε. Στη συνέχεια το πραγματικό αίτιο της συνέχισης της ήταν η συρρίκνωση των επενδύσεων. Του μοναδικού εργαλείου που διαθέτει μια χώρα, που δεν μπορεί να δανειστεί, για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και ανάπτυξη. Οι επενδύσεις έπεσαν στην Ελλάδα στο 11% του ΑΕΠ.
Τι μπορεί να κάνει η χώρα με τις χαμηλότερες επενδύσεις και την μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη; Ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Να αναπτυχθεί. Να φέρει επενδύσεις και βάλει τους ανθρώπους της πίσω στη δουλειά. Το έχω προβλέψει από τον Ιούλιο του 2015, όταν όλοι είχαν πέσει σε κατάθλιψη. Η Ελλάδα μπορεί να πετύχει ρυθμούς ανάπτυξης την επόμενη τετραετία 5%-7% το χρόνο. Αρκεί να ανεβάσει σε τέσσερα χρόνια το ποσοστό των επενδύσεων στο ΑΕΠ από το 11% στο 20%, που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος. Μαζί με τον πολλαπλασιαστή και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μαθηματικά αυτό θα οδηγήσει σε ανάπτυξη 5-7%. Και θα στείλει το ΔΝΤ, το ESM και τους άλλους spreadsheet-άδες να ξανα-εξηγούν γιατί έπεσε πάλι έξω ο πολλαπλασιαστής τους. Αλλά από την ανάποδη αυτή τη φορά. Αντί να εξηγούν γιατί δεν πρόβλεψαν την ελληνική τραγωδία θα απολογούνται γιατί δεν πρόβλεψαν το ελληνικό θαύμα.
Τι πρέπει να κάνουμε για να το πετύχουμε αυτό. Θα μιλήσω σε αδρές γραμμές. Η επόμενη κυβέρνηση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνει εξ αρχής και νέα ασφαλιστική και νέα φορολογική μεταρρύθμιση. Όταν η τρόικα -όπως κάθε γραφειοκρατικός μηχανισμός που τα έχει κάνει μαντάρα- θα αντιδράσει, πρέπει να είναι έτοιμη να προτείνει τις περικοπές δαπανών που θα αντισταθμίσουν τη μείωση των φόρων και των εισφορών. Οι περικοπές αυτές, με τη λογική του ανάποδου κόφτη, δεν είναι ανάγκη όλες να υλοποιηθούν. Μέσα σε λίγους μήνες η αντιστροφή του κλίματος μπορεί να τις καταστήσει ανενεργές. Φτάνει να υπάρχει τόλμη, αποφασιστικότητα και διάθεση για μια πραγματικά φιλελεύθερη πολιτική. Αρκετά πια με τους σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγους. Στην Ελλάδα απέτυχαν καταστροφικά.
Μερικά παραδείγματα τολμηρών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων:
- Οι νέες επενδύσεις που θα γίνουν την επόμενη τετραετία πρέπει να έχουν ελάχιστη, σχεδόν μηδενική φορολογία, για μια τουλάχιστον δεκαετία. Κι η χώρα να εγγυηθεί αξιόπιστα ότι τόσο η νομοθεσία της, όσο και η φορολογία των επενδύσεων και των μερισμάτων δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ξαναθυμίζω, είμαστε η χώρα με τις μικρότερες επενδύσεις και την μεγαλύτερη ανεργία στην Ευρώπη. Εμείς παρακαλάμε τους επενδυτές, όχι οι επενδυτές εμάς.
- Επίσης όσοι κάνουν επενδύσεις πρέπει να έχουν μηδενική προκαταβολή φόρου εισοδήματος. Με τον τρόπο αυτό δίνουμε ρευστότητα στους επιτυχημένους, με μηδενικό διαχειριστικό κόστος, μηδενική καθυστέρηση και χωρίς τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά των αξιοθρήνητων αναπτυξιακών νόμων.
- Η μείωση του κράτους δεν μπορεί να έχει ως κύριο εργαλείο την περικοπή των δαπανών. Για να διαμορφωθεί μια ευρεία στρατηγική συμμαχία που θα εξασφαλίσει ότι θα ακολουθούμε τη σωστή πολιτική για πολλά χρόνια, πρέπει τα βασικά εργαλεία να είναι ταχύτερη ανάπτυξη, αύξηση των δαπανών στο ένα τρίτο της αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ και διαρκής μείωση των φόρων για μια ολόκληρη δεκαετία, που θα ανατροφοδοτεί την αναπτυξιακή διαδικασία.
- Σε ό,τι αφορά την ασφαλιστική μεταρρύθμιση η δική μου γνώμη, τα στελέχη της Δράσης την ξέρετε, είναι η εφαρμογή του σουηδικού συστήματος της νοητής κεφαλαιοποίησης, που προτείναμε ως Φιλελεύθεροι το 2001. Εθνική σύνταξη από τη γενική φορολογία και μετά ό,τι βάζεις παίρνεις. Με ένα λογικό επιτόκιο και με το σύστημα των ατομικών λογαριασμών που κανείς, ούτε το κράτος, δεν μπορεί να πειράξει, αφού τα δικαιώματά σου αυτά θα έχουν τη μορφή όχι ασφαλιστικών αλλά ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Ένα σύστημα που πρέπει να εφαρμοστεί και απολογιστικά -με πρόνοιες για τη μη βίαιη αλλαγή της ζωής των ήδη συνταξιούχων. Δίκαιο, καθαρό, που αφήνει και τη δυνατότητα, προϊόντος του χρόνου, να πάμε σε ένα αμιγώς κεφαλαιοποιητικό σύστημα αν η κοινωνία το επιλέξει.
Ταυτόχρονα η βασική δουλειά της κυβέρνησης -πέραν της προώθησης των επενδύσεων, της επιχειρηματικότητας και της εξωστρέφειας- πρέπει να είναι η αναμόρφωση του ελληνικού κράτους. Προς τρείς κατευθύνσεις:
- Ιδιωτικοποιήσεις και μεταφορά δραστηριοτήτων (outsourcing), όπου κράτος δεν έχει λόγο να δραστηριοποιείται.
- Ηλεκτρονική διακυβέρνηση παντού, που θα αυξήσει δραματικά την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών και θα μειώσει τον αριθμό των υπαλλήλων που είναι αναγκαίοι για να εξυπηρετείται ο πολίτης. Σε συνδυασμό με μια σοβαρή αξιολόγηση και μια συστηματική έρευνα των πιο χυδαίων παρανομιών, αυτό αναπόφευκτα θα οδηγήσει και σε απομάκρυνση κάποιων υπαλλήλων. Το όφελος από τις περικοπές αυτές σε προσωπικό πρέπει κατά τη γνώμη μου να επιστρέψει όλο στους υπαλλήλους που κάνουν καλά τη δουλειά τους, των οποίων οι μισθοί πρέπει να αυξηθούν σημαντικά. Αν θέλουμε να έχουμε απαιτήσεις πρέπει να πληρώνουμε καλά.
- Δραστική μείωση του όγκου και της πολυπλοκότητας της νομοθεσίας. Η χώρα έχει μερικά εκατομμύρια σελίδες νόμους (νόμοι, διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις κ.λπ.). Κανείς δεν τους τηρεί. Είναι πηγή γραφειοκρατίας και διαφθοράς. Πρόκειται για μια νομοθετική διάρροια, που δεν είναι απλώς περιττή, είναι υπονομευτική των λειτουργιών του ίδιου του κράτους. Γιατί εξασφαλίζει ότι όλοι οι Έλληνες είναι παράνομοι και συνεπώς το κράτος δεν είναι εκεί για να τηρεί τους νόμους αλλά για να πουλάει προστασία στους παράνομους πολίτες. Το κράτος νταβατζής πρέπει να τελειώσει. Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει κατά τη γνώμη μου να καταργήσει σε όγκο τα 4/5 των πάσης φύσεως νομοθετικών κειμένων. Πρόκειται για σεισάχθεια που θα απελευθερώσει όχι μόνο τον πολίτη, αλλά και το ίδιο το κράτος από το άγος της διαρκούς παρανομίας και της χωρίς τέλος συναλλαγής.
Φίλες και φίλοι,
Δεν θα σας κουράσω άλλο με συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής. Θα τελειώσω την ομιλία μου με μερικές γενικές πολιτικές παρατηρήσεις.
Επί πολύ καιρό βλέπω τους συμπολίτες μου, θυμωμένους κι αγανακτισμένους. Η χρεοκοπία του κράτους και του πολιτικού συστήματος μεταφραζόμενη όλο και περισσότερο σε δική τους οικονομική εξουθένωση ή καταστροφή, εξηγεί προφανώς την οργή τους. Την εξηγεί αλλά δεν την δικαιολογεί ως πολιτική στάση έξι χρόνια και πέντε εκλογές μετά την πρώτη διαπίστωση της καταστροφής.
Στη ζωή, το ξέρουμε όλοι, η οργή και η αγανάκτηση δεν παράγουν τίποτε καλό ατομικά. Στην καλύτερη περίπτωση φωνές και πόνο των ανθρώπων που αγαπάμε. Στη χειρότερη, πολύ χειρότερα. Το ίδιο ισχύει και σε ό,τι αφορά τη συλλογική στάση μιας κοινωνίας. Η οργή και η αγανάκτηση παρήγαγαν πολιτικά εγκληματικά ή επικίνδυνα και αυτοκαταστροφικά, ή τραγελαφικά μορφώματα. Παρήγαγαν μαζική αποχή και παραίτηση από την πολιτική διαδικασία. Παρήγαγαν την κυριαρχία στην πολιτική ζωή και στα ΜΜΕ, κεκρακτών και ανοήτων, που βασικό τους προσόν είναι να παριστάνουν τους πολιτικούς διασκεδαστές που αναπαράγουν ως ρολίστες την "λαϊκή οργή και αγανάκτηση", εμποδίζοντας κάθε σοβαρό και ορθολογικό δημόσιο διάλογο.
Προσωπικά παρέμεινα στην πολιτική ζωή χωρίς να συμβιβαστώ με τον παραλογισμό και την κοροϊδία, πεπεισμένος ότι οι συμπολίτες μου θα αναζητήσουν κάποτε ορθολογικά την έξοδο από την κρίση. Το πλήρωσα, αλλά όπως λένε όσοι με ξέρουν καλά, είμαι αγύριστο κεφάλι. Γι’ αυτό και επιμένω να είμαι ενεργός πολιτικά θυσιάζοντας από το υστέρημα του χρόνου μου, κάνοντας ταυτόχρονα πολλαπλές δραστηριότητες στον ιδιωτικό τομέα και με τρόπο συναισθηματικά εξουθενωτικό. Το ίδιο και οι σύντροφοί μου στη Δράση, που με ηρωική υπομονή και επιμονή συνεχίζουν αταλάντευτα να εκπέμπουν το απλό λογικό μήνυμα που αποτελεί και τη μόνη διέξοδο:
Το σπάταλο κράτος χρεοκόπησε και μας κατέστρεψε. Αν δεν μειώσουμε τις δαπάνες του και τους φόρους η καταστροφή θα συνεχίζεται.
Δεν είναι μήνυμα που απευθύνεται στο θυμικό, αλλά είναι πραγματικό κι αληθινό. Αφήστε λοιπόν την οργή και την αγανάκτηση στην άκρη κι ελάτε να το κάνουμε πολιτική πράξη.
Με δράση, λογική, ηρεμία, διάλογο, συνεργασία, σοβαρότητα και μέτρο.
Για πρώτη φορά άλλωστε όλα όσα λέγαμε αγκαλιάζονται από πολύ ευρύτερες μάζες και πολύ ισχυρότερες ημών πολιτικές δυνάμεις. Η δικαίωση αυτή θα έχει αναπόφευκτα και την πολιτική της πλευρά. Μιλάμε για μια αλλαγή παραδείγματος στη ζωή της χώρας. Νέοι πολιτικοί άνεμοι θα αρχίσουν να πνέουν και είναι στο χέρι μας τώρα, αφού κρατήσαμε το σκάφος –μικρό μεν– αλλά στην επιφάνεια, να σηκώσουμε επιτέλους τα πανιά μας και να το οδηγήσουμε μαζί με άλλα σκάφη σ’ ένα καινούριο, κοινό και ασφαλές λιμάνι. Στόχος όλων μας είναι να προκύψει από τις επόμενες εκλογές μια σοβαρή κι αποτελεσματική κυβέρνηση, με ξεκάθαρο μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό. Πώς θα γίνει αυτό είναι νωρίς για να σας πω. Αυτό που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι ανιδιοτελώς θα βοηθήσουμε, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, προς την κατεύθυνση αυτή.
Η επόμενη κυβέρνηση είναι η τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα για να αποφύγει τη μιζέρια της φτωχοποίησης και της στασιμοχρεοκοπίας. Είναι η τελευταία ευκαιρία για τη γενιά μου για να εξιλεωθεί για τα δείνα που προκλήθηκαν στη χώρα. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία να προσφέρουμε στα παιδιά μας αξιοπρέπεια, μέλλον, προοπτική. Η χώρα αυτή είναι πολύ όμορφη για να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Οι θάλασσες της πολύ γαλάζιες, ο ήλιος της πολύ λαμπερός, οι μύθοι, η γλώσσα, η ιστορία μας πολύ ζωντανά για να τα αφήσουμε να πνιγούν στη λήθη της μιζέριας και στο βάλτο της εθνικής κατάθλιψης.
Φίλες και Φίλοι,
Ο μέσος Έλληνας, ο μέσος πολίτης έχει τόσο βομβαρδιστεί από ανοησίες και ψέματα, έχει τόσο ταλαιπωρηθεί και τόσο βασανιστεί, που έχει πάψει πια να ελπίζει. Οι πιο συνειδητοποιημένοι και ικανοί, αυτοί που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά, διαλέγουν το δρόμο της πολιτικής αποχής και πολλοί από αυτούς της ξενιτιάς.
Τους Έλληνες αυτούς έχουμε χρέος να ενεργοποιήσουμε και πάλι. Να αναγεννήσουμε την ελπίδα και να συνασπίσουμε γύρω από το απλό σχέδιο που σας περιέγραψα όλους όσους πιστεύουν στην κοινή λογική, τη σκληρή δουλειά, το μέτρο και την αξιοπρέπεια. Και είναι πολλοί. Περισσότεροι από τους ψεκασμένους και τους ιδεοληπτικούς. Απογοητευμένοι, απομακρυσμένοι, καχύποπτοι, αλλά αποτελούν πάντα την μεγάλη και σιωπηλή πλειοψηφία. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που παραμένω στην πολιτική. Ότι πιστεύω σ' αυτούς. Ότι πιστεύω σε σας.
Σας ευχαριστώ.
