Αρθρο της Εύης Τατούλη
στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής:
Η συμμετοχή των πολιτών την πρώτη Κυριακή των εκλογών για
την ανάδειξη του επόμενου αρχηγού της ΝΔ, αλλά και το γενικότερο
ενδιαφέρον που δημιουργήθηκε γύρω από την διαδικασία, απέδειξαν
περίτρανα ότι η υπόθεση της δημοκρατίας μας δεν αφορά αποκλειστικά του
ενεργούς οπαδούς των κομμάτων, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Η εκλογική
λοιπόν διαδικασία την επόμενη Κυριακή αποτελεί το επιστέγασμα μιας
κοινωνικής ενεργοποίησης που σηματοδοτεί την ανάγκη αναζήτησης διεξόδου
για τη χώρα και όχι μόνο για την κεντροδεξιά παράταξη.
Και αυτό συμβαίνει γιατί σήμερα έχουμε μια κουτσή
Δημοκρατία που ψάχνει βάση στήριξης. Η πρώτη φορά αριστερά και η
διαβόητη «αντίσταση» κατά των δανειστών που συνετρίβη στο «ναι σε όλα»
του τρίτου και στυγνότερου μνημονίου, ανέδειξαν μεν την οίηση της
πολιτικής ηγεσίας, ξεκαθάρισαν όμως και το τοπίο. Γιατί παρότι η
αριστερά διατυμπάνιζε πως είναι αδύνατον να βρεθεί λύση στα οικονομικά
μας αδιέξοδα εφαρμόζοντας πολιτικές ακριβώς σαν αυτές που μας οδήγησαν
σε αυτά, το «Όχι» που έγινε «Ναι» την έβαλε στο ίδιο ακριβώς κάδρο με
τους προκατόχους της. Έθεσε ωστόσο τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού
σε νέες βάσεις.
Σε πολιτικό επίπεδο οι εγκληματικές θεωρίες του εμφυλίου
ότι ο «Αριστερός» είναι τρομοκράτης και ανθέλληνας βαφτισμένος με την
ιδιότητα του έντιμου δημοκράτη και ότι ο «Δεξιός» είναι φασίστας και
πατριδοκάπηλος που κατέχει το προνόμιο υπεράσπισης των εθνικών
συμφερόντων αποτελούν πλέον παρελθόν. Οι Έλληνες μάλιστα μετά το
δημοψήφισμα του Ιουλίου και την αθέτηση της απόφασης που αυτό επέβαλε,
στην βάση της αναγκαιότητας για επιβίωση, είναι ίσοι απέναντι στις
θυσίες και τα λάθη για την διάσωση της χώρας από την καταστροφή. Αν και
πλέον δεν υπάρχει το μύθευμα της αριστεράς για μαγικές λύσεις, και το
έλλειμα του οποίου θα μπορούσε να θέσει ένα ολόκληρο λαό σε κατάθλιψη, η
ρεαλπολιτίκ γίνεται αναγκαιότητα για τις ηγεσίες και τις πολιτικές
παρατάξεις.
Η ιστορία του μέλλοντος λοιπόν ζητάει σε αυτή την εκλογική
μάχη επιτακτικά τις επιλογές που θα αποκαταστήσουν το βαριά
τραυματισμένο σώμα της κεντροδεξιάς. Μιας παράταξης που παρότι εκφράζει
το πλειοψηφικό ρεύμα της κοινωνίας βρίσκεται σε κατάσταση λίμπο, μεταξύ
παραδείσου και κόλασης, όπως ακριβώς και ολόκληρη η χώρα. Ο
απεγκλωβισμός της παράταξης από την πολιτική υποταγής στα ισχυρά
οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας και η επάνοδος της στην σύγχρονη
πατριωτική και ταυτόχρονα παγκόσμια επιλογή της πολιτικής πρωτοπορίας,
δεν αφορά πρόσωπα και τακτικισμούς.
Η ΝΔ υπήρξε πάντα κοινωνική, μετριοπαθής και εκ παραλλήλου
σώφρων στην σχέση της με την κοινωνία. Αν και το αποτέλεσμα των εκλογών
για ανάδειξη αρχηγού στη ΝΔ την πρώτη Κυριακή σηματοδοτήθηκε ως μήνυμα
ενότητας, είναι διάχυτη η ανησυχία πλέον για την τόσο έντονα παρωχημένη
ιδεολογική διάσταση με την οποία φορτώθηκε η δεύτερη εκλογική μάχη
μεταξύ των φιλελευθέρων τάσεων και του συντηρητικού κορμού της
παράταξης. Σε βαθμό μάλιστα που διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να
επέλθει σύνθεση ενότητάς μετά τις εκλογές της 10ης Ιανουαρίου. Την
Κυριακή ωστόσο οι Νεοδημοκράτες θα βρεθούν αντιμέτωποι με το δίλημμα
επιλογής του προσώπου που θα έχει τις ικανότητες να κάνει ξανά
πλειοψηφικό κόμμα εξουσίας τη ΝΔ, και όχι ανάμεσα σε μια ιδεολογική
διαμάχη χωρίς ουσία.
Όποιος λοιπόν και να βγει αρχηγός σε αυτές τις εκλογές θα
βρεθεί στην θέση που θα πρέπει να οδηγήσει το κόμμα σε αναγέννηση και
πρόοδο, ή σε αναχρονισμό και κατάρρευση. Ο ιδεολογικός χώρος που
καλύπτει την παράταξη πάντως, και που σήμερα είναι ξανά πλειοψηφικός θα
βρει σε κάθε ενδεχόμενο αποτέλεσμα διέξοδο να εκφραστεί, ανεξαρτήτως
νικητή ή ηττημένου. Ανεξαρτήτως μηχανισμών και συμφερόντων. Είτε αυτό
γίνει στον υπάρχοντα φορέα ή σε κάποιον που θα γεννήσει η ιστορική
αναγκαιότητα.
