Του Ανδρέα Μητσόπουλου
Πέρασαν
ήδη 20 έτη από την αποφράδα ημέρα της 30ης προς
31η Ιανουαρίου 1996. Από την ημέρα της ενορχηστρωμένης από το βαθύ
τουρκικό παρακράτος ελληνοτουρκικής κρίσης, που ξεκίνησε με την κατάληψη των
βραχονησίδων των Ιμίων από Τούρκους δημοσιογράφους, οι οποίοι υπέστειλαν την
ελληνική και τοποθέτησαν την τουρκική σημαία. Πέρασαν 20 έτη από την ημέρα που
η Πατρίδα και το Πολεμικό μας Ναυτικό, έχασαν τρεις ανδρείους πιλότους και
άριστους αξιωματικούς. Τον Χριστόδουλο Καραθανάση, τον Παναγιώτη Βλαχάκο και
τον Έκτορα Γιαλοψό. Τρία παλληκάρια βγαλμένα από θρύλους ηρώων, που απέδειξαν
με τη θυσία τους ότι το Ελληνικό Έθνος θα γεννά για πάντα Ήρωες, όσο υπάρχουν
σ’ αυτή τη γη Έλληνες.
Πολλή συζήτηση έγινε τότε σχετικά με
το ποια ήταν τα αίτια της πτώσης του πολεμικού ελικοπτέρου του Π.Ν. στο οποίο
μετέβαιναν. Κάποιοι είπαν ότι έπεσε από μηχανική βλάβη, λόγω των αντίξοων
καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή των Ιμίων. Κάποιοι έβαλαν στο
τραπέζι των συζητήσεων ακόμη και την πιθανότητα ανθρώπινου λάθους. Λιγότεροι
ήσαν αυτοί που είχαν το σθένος να διατρανώσουν την άποψη ότι το ελικόπτερο
εβλήθη από ριπές Τούρκων στρατιωτών που ευρίσκοντο στη γύρω περιοχή. Το γεγονός
ότι ακόμη και σήμερα, τα αίτια της πτώσης θεωρούνται «αδιευκρίνιστα»,
προσβάλλει τη μνήμη των Μεγάλων Νεκρών μας.
Το μεγαλύτερο δυστύχημα σε αυτήν την
Εθνική Τραγωδία, είναι ασφαλώς το γεγονός ότι τα τρία παλληκάρια έχασαν τη ζωή
τους όχι σε πόλεμο αλλά εν καιρώ ειρήνης, διότι η ανίκανη να χειριστεί εθνικές
κρίσεις, αλήστου μνήμης κυβέρνηση Σημίτη, δεν είχε την εμπειρία, την πολιτική
βούληση και την εθνική πυγμή, να εκμεταλλευθεί το στρατιωτικό πλεονέκτημα που
απέκτησαν οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εκείνη τη νύχτα, οι άνδρες των οποίων
ανέμεναν το πράσινο φως για να επιχειρήσουν τις δέουσες ενέργειες, ώστε να
εκθέσουν ανεπανόρθωτα τον αντίπαλο.
Εκείνες τις ημέρες φάνηκε πόσο γυμνή
και ρηχή ήταν η πολιτική μας ηγεσία. Διαπιστώσαμε μετά λύπης και δέους ότι ο
τότε Υπουργός Εθνικής Αμύνης, ευρισκόμενος σε «vertigo», αγνοούσε τι σημαίνει η φράση «κανόνες εμπλοκής»
Ακούσαμε ανεπίσημα μεν, παταγωδώς δε, φαιδρές απόψεις πρωτοκλασσάτων
αριστεροπασοκικών στελεχών, ότι δεν αξίζει τον κόπο να κάνουμε πόλεμο για
βράχους που βόσκουν κατσίκια και ότι μακάρι να φυσούσε λίγο αεράκι για να πέσει
η σημαία μας από τον βράχο των Ιμίων.
Εξευτελιστήκαμε ως Έθνος όταν ο Κώστας
Σημίτης ευχαρίστησε τους Αμερικανούς, ως Έλλην Πρωθυπουργός, από το βήμα της
Βουλής, γιατί δήθεν μεσολάβησαν και απεφεύχθη μια γενικευμένη ελληνοτουρκική
σύρραξη, ενώ στην ουσία, με τη δική μας ανοχή, επετράπη στους Τούρκους να
ομιλούν για αμφισβητούμενο καθεστώς στο Αιγαίο.
Εκείνη τη μαύρη νύχτα της 30ης
προς 31η Ιανουαρίου 1996, εγκαινιάσθηκε επίσημα, η ενδοτική
εξωτερική πολιτική των χειραγωγούμενων από τον ξένο παράγοντα, ελληνικών
κυβερνήσεων. Καθιερώθηκε το σημιτικό δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα», αλλά
παραχωρούμε τα πάντα προκειμένου να έχουμε την ησυχία μας. Ήταν η πρώτη φορά
στη μακραίωνη ελληνική ιστορία που αμφισβητήθηκε από την Τουρκία εν καιρώ
ειρήνης, ελληνικό έδαφος κατοχυρωμένο από το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των
Παρισίων (10-12-1947) και το Διεθνές Δίκαιο. Ήταν η απαρχή της απόλυτης
υποδούλωσης μιας ελληνικής κυβέρνησης στον ξένο παράγοντα. Μια υποδούλωση που
επιστεγάστηκε τρία χρόνια αργότερα, με την περίεργη σύλληψη του φυσικού μας
συμμάχου, Κούρδου Ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν από τους Τούρκους και τη μη
τοποθέτηση των πυραύλων S-300 στην
Κύπρο, που θα θωράκιζαν τη Μεγαλόνησο από τις τουρκικές αυθαιρεσίες.
Τότε οι ενδοτικοί πολιτικοί μας,
έδωσαν το δικαίωμα στην Τουρκία να μας λοιδορεί, να χαράσσει «γκρίζες ζώνες» σε
όλα τα μήκη και πλάτη του Αιγαίου και να ονειρεύεται το μισό Αιγαίο υπό
τουρκική κατοχή. Από τότε αυξήθηκαν οι πιέσεις στη Θράκη και οι απειλές ως προς
την ενάσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Τότε ετέθη σε λειτουργία και
επισήμως, ο μηχανισμός για τη μετουσίωση του “δόγματος” Κίσσινγκερ, ότι δηλαδή ο δυσκολοκυβέρνητος
και ατίθασος ελληνικός λαός, πρέπει να αποκτήσει ηττοπάθεια, έχοντας πρώτα
απολέσει εθνικά ιδανικά δοξασμένων εποχών, την θρησκεία του, την γλώσσα του,
την εθνική του ομοιογένεια και την εθνική του υπερηφάνεια.
Το Ελληνικό Έθνος όμως παρόλα ταύτα,
αντέχει ακόμα. Συνεχίζει να υπάρχει γιατί πάντα θα το υπερασπίζονται ΗΡΩΕΣ,
είτε σε ειρηνική είτε σε πολεμική περίοδο. ΗΡΩΕΣ σαν τους ανδρειωμένους
αξιωματικούς των Ιμίων, που στις καρδιές του λαού έχουν καταταγεί στο Πάνθεον
των Μεγάλων του Έθνους. Η επίσημη Πολιτεία ίσως τους ξέχασε. Ίσως να μην τίμησε
τη θυσία τους όσο θα έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και τα λιγοστά μνημεία
που υπάρχουν προς τιμή τους, μάλλον χάρις την ιδιωτική πρωτοβουλία στήθηκαν.
Βέβαια οι ηρωικές τους ψυχές δεν
αναζητούν μνημεία και εκδηλώσεις μνήμης για να ικανοποιηθούν. Οι Νεκροί των
Ιμίων θα είναι δικαιωμένοι μόνο αν η Ελλάς μεταβάλει την φοβική εξωτερική της
πολιτική και τη μετατρέψει σε ρωμαλέα, αντάξια του Ελληνικού Μεγαλείου και της
Εθνικής Τιμής. Θα αναπαύονται γαλήνια και θα πιάσει τόπο η θυσία τους, μόνο εάν
ο ελληνικός λαός αναδείξει γνήσιους πολιτικούς άνδρες που θα έχουν το σθένος να
ασκήσουν πολιτική που θα υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και θα οδηγήσει στη
σφυρηλάτηση της κατάλληλης νοοτροπίας ώστε όλοι να κατανοήσουμε ότι ο
ενδοτισμός είναι έννοια ασύμβατη με τον Ελληνισμό.
Οι Ήρωες των Ιμίων ζητούν δικαίωση. ΑΙΩΝΙΑ
ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ.
ΑΝΔΡΕΑΣ
ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
“Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ
ΛΑΪΚΗ ΔΕΞΙΑ
ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ
ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ” 