72 χρόνια μετά…δεν σας ξεχνούμε!
Ελάχιστο μνημόσυνο στους 1300 άντρες των Καλαβρύτων, που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της Ελευθερίας…Αιωνία η μνήμη τους!
τιμούμε μαζί με εσάς και τις ηρωικές γυναίκες , αδελφές και μάνες σας, που με τον πόνο φυλακτό, όπως μόνο μια γνήσια Ελληνοπούλα ξέρει να αντέχει, αντέξανε…και γίνανε της ‘Λευτεριάς Μανάδες’!
θυμόμαστε και τον Αυστριακό φρουρό,
που πλήρωσε με την ζωή του την ανθρώπινη πράξη του να αφήσει τα
κλεισμένα στο σχολείο γυναικόπαιδα να διαφύγουν…υπάρχουν Άνθρωποι, ακόμα
και μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες…και αν η Ιστορία δεν διέσωσε το όνομά
σου, ο Κύριος της Ιστορίας θα σου ανταποδώσει την τιμή που σου αξίζει…
(για το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων επιλέξαμε ένα κείμενο κατάλληλο και για τα μεγαλύτερα παιδιά…για να μαθαίνουμε εμείς και να μεταδίδουμε και στα παιδιά μας τη γνώση της Ιστορίας του τόπου μας, που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε…όμως η γη μας είναι ποτισμένη με ηρώων αίμα και οφείλουμε να θυμόμαστε τις θυσίες που κάνανε οι πρόγονοί μας, για να ζούμε εμείς ελεύθεροι)
Σεμνό κι ἐπιβλητικό τό Μνημεῖο.
Βρίσκεται στά ἡρωικά Καλάβρυτα.
Στήθηκε στήν ἱερή μνήμη ὅσων σκότωσαν σʼ αὐτόν ἐδῶ τόν τόπο –στό χωράφι τοῦ Καπῆ– ἄδικα καί βάναυσα οἱ Γερμανοί στίς 13 Δεκεμβρίου 1943.
Πρόκειται γιά τήν πιό ἄγρια ἐκδίκηση τῶν Γερμανῶν πάνω σέ ἄμαχο πληθυσμό.
Ἦταν ἀκόμη ἡ Κατοχή στήν Ἑλλάδα.
Γερμανική Κατοχή, ἀφοῦ οἱ Ἰταλοί εἶ χαν πιά ἡττηθεῖ – Σεπτέμβριος 1943. Οἱ Γερμανοί λεηλατοῦσαν χωριά καί πολιτεῖες, ἔκαιγαν, σκότωναν μπροστά στη θέλησή τους νά κρατήσουν τήν κυριαρχία τους στή βασανισμένη χώρα.
Στήν περιοχή τῶν Καλαβρύτων, πού εἶχε μείνει ἐλεύθερη μετά τήν ἀποχώρηση τῶν Ἰταλῶν, ἀνέβαιναν συχνά, γιά να ἐλέγχουν τίς κινήσεις… καί κάθε φορά σκόρπιζαν τόν τρόμο, τή φρίκη, τό θάνατο.
Ἔτσι τό Δεκέμβριο τοῦ 1943 θεωρώντας τούς φιλήσυχους Καλαβρυτινούς ὑπαίτιους γιά τό φόνο Γερμανῶν στρατιωτῶν, ξεκινώντας ἀπό τό Αἴγιο, τήν Πάτρα, τήν Τρίπολη πέσανε πάνω στήν ἤρεμη πολιτειούλα μέ ὅλη τη γνωστή τους ἀγριότητα.
Κάλεσαν ὅλο τόν πληθυσμό στό Δημοτικό Σχολεῖο. Κι ἐκεῖ
μάζεψαν χωριστά τούς ἄνδρες καί τά παιδιά ἀπό δεκατεσσάρων ἐτῶν καί
πάνω. Τίς γυναῖκες καί τά μικρότερα παιδιά καί τούς πολύ ἡλικιωμένους
ἄνδρες, μέσα σέ συγκλονιστικές σκηνές ἀποχωρισμοῦ, τίς ἔκλεισαν μέσα στό
Σχολεῖο.Σέ λίγο τούς ἄνδρες τούς ὁδήγησαν κοπαδιαστά στό χωράφι τοῦ Καπῆ, ἕναν ἄγριο τόπο τότε, ἔξω ἀπό τά Καλάβρυτα. Μπροστά πήγαινε ὁ «καλός ποιμένας» τους, ὁ παπα-Καλός (ὁ ἱερέας Παναγιώτης Δημόπουλος), πού ἡ «Σύνοψή» του βρέθηκε ὕστερα ματωμένη καί ἀποτελεῖ κειμήλιο για τήν Ἐκκλησία τῶν Καλαβρύτων. Ἡ ἀγωνία βασάνιζε τούς Καλαβρυτινούς, μά ὁ Γερμανός Διοικητής τους ἡσύχαζε –μέ διερμηνέα– ὅτι τίποτε κακό δέν θα συμβεῖ σʼ αὐτούς. Καί ἔδινε τό λόγο «τῆς στρατιωτικῆς του τιμῆς»!
Ὥσπου γύρω στίς 12.30΄ μ.μ. καί ἀφοῦ πελώριες φλόγες τύλιγαν τά πάντα στά
Καλάβρυτα, ριπές πολυβόλων συντάραξαν τή γῆ, ἀλλά καί τήν ψυχή τῶν Καλαβρυτινῶν. Στό χωράφι τοῦ Καπῆ ἔβρισκε τραγικό θάνατο ὅλος ὁ ἀνδρικός πληθυσμός τῶν Καλαβρύτων. Ἔπεφτε ἕνας ἕνας ζητωκραυγάζοντας ὑπέρ τῆς Πατρίδος, γενναῖα καί ἐλεύθερα. Σώθηκαν μόνο δεκατρεῖς.
Ἀλλά καί τά γυναικόπαιδα θά ἔβρισκαν τραγικό θάνατο ἀπό φωτιά πού ἐρχόταν ἀπό τό ὑπόγειο τοῦ Σχολείου, ἄν ὁ Αὐστριακός φρουρός δέν λύγιζε μπροστά στίς σκηνές ἀλλοφροσύνης πού ξετυλίγονταν μπροστά του, μέ τις γυναῖκες νά πέφτουνε ἀπό τά παράθυρα τοῦ Σχολείου μαζί μέ τά παιδιά τους γιά νά σωθοῦν καί ἄλλες νά ὁρμοῦν νά σπάσουν τήν πόρτα. Καί δεν ἐμπόδισε πλέον τήν ἔξοδό τους –ὅπως εἶχε ἐντολή– πληρώνοντας μέ τή ζωή του τή φιλάνθρωπη πράξη του…
Οἱ τραγικές γυναῖκες –μητέρες, σύζυγοι, ἀδελφές– ἔτρεξαν κατά ποῦ ἔμαθαν πώς ἔγινε τό κακό… Κι ἐκεῖ…
Ἀσύλληπτες ἀπό τό νοῦ σκηνές. Ἀσύλληπτες… καθώς ἔβλεπαν
τραγικά σκοτωμένους τούς ἀγαπητούς τους… Καί, πῶς νά τούς μεταφέρουν στό
νεκροταφεῖο; Πῶς νʼ ἀνοίξουν τάφους να τούς φυλάξουν ἀπό τά ἀγρίμια,
ἀφοῦ ὅλα γύρω εἶ χαν καεῖ; Ποῦ θά στεγάζονταν, χειμώνα καιρό, ὅσοι
ἀπόμειναν;…Πάλεψαν μέ τόν μεγάλο πόνο τους οἱ Καλαβρυτινές γυναῖκες καί κοίταξαν μπροστά. Μεγάλωσαν μέ τήν πίστη τους καί μέ γενναιότητα τά παιδιά τους. Ξανάδωσαν πνοή στά ἐρημωμένα Καλάβρυτα. Ἔγιναν ἡρωίδες.
Τό ρολόι τῆς Ἐκκλησίας ὅμως σταματημένο στήν τραγική ὥρα τοῦ Ὁλοκαυτώματος –2.34΄ μ.μ.– θά θυμίζει πάντα καί σέ ὅλους τήν ὠμότητα τῶν Γερμανῶν κατακτητῶν.
Ἦταν 13 Δεκεμβρίου 1943.
Σάν βρεθεῖς στά ὄμορφα Καλάβρυτα,θεώρησέ το χρέος σου νά περάσεις ἀπό τό χωράφι τοῦ Καπῆ. Προσκυνητής μιᾶς θυσίας ἄφωνης, συμμετοχῆς και αὐτῆς στήν ἀπόφαση τῆς Πατρίδας μας νά μένει ἐλεύθερη. Μιά ἀπόφαση πού εἶχε ἀρχίσει ἀπό τό πρωινό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου μέ τό ἡρωικό ΟΧΙ.
Λογάριασε κι αὐτή τή θυσία πράξη ἐλευθερίας!
.το κείμενο από το περιοδικό Προς τη Νίκη, Δεκέμβριος 2013, εδώ σε PDF
Για την αντιγραφή και την επιμέλεια της ανάρτησης Alexia-momyof6
antexoume.wordpress.com
