Η ΤΡΙΤΗ στη σειρά παράταση που εισηγείται η
Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την επαναφορά του δημόσιου ελλείμματος της
Γαλλίας κάτω του 3% του ΑΕΠ επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά το γεγονός
ότι στην ευρωζώνη επικρατεί ο νόμος του ισχυρού.
Το Παρίσι, με βάση τη δεύτερη παράταση που είχε λάβει, όφειλε το
2015 να επαναφέρει το δημόσιο έλλειμμα κάτω του 3% του ΑΕΠ. Οφειλε
επίσης να συμμορφωθεί με τις συστάσεις της Κομισιόν και του Συμβουλίου
ΕCO-FIN και ταυτόχρονα με τη μείωση του ελλείμματος να προχωρήσει σε
σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Επειδή η Γαλλία βρίσκεται ήδη σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος
και διαρθρωτικών ανισορροπιών και δεν έχει συμμορφωθεί εντός των
προθεσμιών, η Επιτροπή θα έπρεπε λογικά να εισηγηθεί την απόρριψη του
προϋπολογισμού του 2015 από το περασμένο φθινόπωρο και την επιβολή δύο
προστίμων ύψους 0,3% και 0,2% του ΑΕΠ αντίστοιχα.
Αντ’ αυτού, η Κομισιόν για το μεν έλλειμμα δίνει στη Γαλλία μια νέα παράταση δύο ετών, δηλαδή μέχρι το τέλος του 2017, προκειμένου από το αναμενόμενο 4,1% του ΑΕΠ το 2015 να το μειώσει κάτω από το 3% στο τέλος του 2017, για τις δε διαρθρωτικές ανισορροπίες θα επανεξετάσει τη μη συμμόρφωση της Γαλλίας στο τέλος Μαΐου εν αναμονή της έναρξης υλοποίησης του εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων.
Εκπτώσεις, αλλά μικρότερες, έκανε η Επιτροπή και στην Ιταλία, η
οποία επίσης δεν είναι σε θέση να τηρήσει τις υποχρεώσεις που έχει
αναλάβει για τη μείωση του ελλείμματος. Η ευνοϊκή αντιμετώπιση των δύο
αυτών χωρών, που σε μέγεθος η Γαλλία είναι η δεύτερη και η Ιταλία η
τρίτη οικονομία της ευρωζώνης, δεν αποτελεί αυθαίρετη επιλογή της
Κομισιόν, αλλά όλα έγιναν σε συνεννόηση και με το Βερολίνο.
Πρόκειται για μια πρωτοφανή αδικία, που δικαίως δημιουργεί πικρία
στις μικρότερες χώρες, στις οποίες επιβλήθηκε μια σφοδρότατη λιτότητα
στο πλαίσιο των Μνημονίων.
Η περίπτωση της χώρας μας είναι η πιο χαρακτηριστική: Η προηγούμενη
κυβέρνηση ανέλαβε το 2012 με ένα έλλειμμα άνω του 10% του ΑΕΠ, το οποίο
το 2014 οδήγησε στη ζώνη του 2%. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ τέτοιου
μεγέθους δημοσιονομική προσαρμογή, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά
παγκοσμίως.
Για να επιτύχει αυτή την εξυγίανση η κυβέρνηση Σαμαρά πήρε πολύ
σκληρά μέτρα, τα οποία, όπως ήταν φυσικό, έπληξαν καίρια τους πολίτες,
αλλά και τη δημοτικότητά της. Και οι εκπρόσωποι των δανειστών, δηλαδή η
τρόικα, αντί να επιβραβεύσουν την προηγούμενη κυβέρνηση, την εξόντωσαν
με την επιμονή τους σε πρόσθετα μέτρα προκειμένου να ολοκληρωθεί η
τελευταία αξιολόγηση και να βγει η χώρα από το Μνημόνιο. Ζητούσαν νέα
μέτρα από την Ελλάδα, η οποία σημείωσε τόσο μεγάλη πρόοδο, ενώ την ίδια
στιγμή εξαντλούσαν όλη την ανοχή τους στη Γαλλία και την Ιταλία.
Εάν είχε ολοκληρωθεί η αξιολόγηση το περασμένο φθινόπωρο και η Ελλάδα είχε βγει από το Μνημόνιο, πιθανότατα η κυβέρνηση δεν θα έχανε τις εκλογές. Και δεν χάθηκαν μόνο οι εκλογές, άλλωστε δεν είναι και το ζητούμενο για τους πολίτες, αλλά όλο αυτό το διάστημα επιδεινώθηκε η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και εκεί που θα είχαμε βγει από την περιπέτεια το πιθανότερο είναι πως η σημερινή κυβέρνηση θα μας οδηγήσει το καλοκαίρι στο τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο. Αυτός κι αν είναι ο ορισμός της αδικίας…
e-typos.com
