Είναι αλήθεια πως η πρώτη άποψη που δημιουργούμε για κάποιον βασίζεται κυρίως στην εμφάνισή του. Επίσης αληθινό είναι πως η συμπεριφορά, η δημόσια παρουσία και ο τρόπος επικοινωνίας ενός ατόμου είναι ικανός να μας οδηγήσει σε συμπεράσματα για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Το ζήτημα είναι τι γίνεται όταν αυτή η «εικόνα» είναι πλασματική, «τεχνηέντως» δημιούργημα, με σκοπό τον αποπροσανατολισμό από την πραγματικότητα; Αρκεί το «φαίνεσθαι»;
Με τις νέες τεχνολογίες και τα επιτεύγματα της επιστήμης, ένας πλαστικός χειρούργος μπορεί να επέμβει δημιουργικά και να διορθώσει τις ατέλειες σε ένα ανθρώπινο σώμα. Ακόμα και όταν αυτές δεν προέρχονται από κάποιο ατύχημα και απλά αποτελούν …προσδοκίες. Έτσι και στον χώρο των δημόσιων προσώπων, έχουν επιστρατευθεί επικοινωνιολόγοι και κάθε λογής σύμβουλοι, ώστε να προσφέρουν τη γνώμη τους σε θέματα «εικόνας». Για το πώς πρέπει κάποιος να εμφανίζεται, τι πρέπει να λέει, πώς και πότε να το εκφράζει, σε ποιό ακροατήριο να απευθύνεται κλπ.
Ο ελληνικός λαός τις τελευταίες δεκαετίες δείχνει επιρρεπής σε τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Με λίγα λόγια, έχει «ουκ ολίγες» φορές παρασυρθεί από την δημόσια εικόνα που «πωλείται» στους τηλεοπτικούς δέκτες, ή αναρτάται στο διαδίκτυο ή ακόμα προβάλλει σε κάποιο πρωτοσέλιδο. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως μπορεί ένα μεγάλο μέρος του κόσμου να έχει αναπτύξει ανοχές και άμυνες σε τέτοιου είδους «επιθέσεις», φαίνεται όμως, ξεκάθαρα, πως ένα άλλο, μεγάλο ακόμα, κομμάτι του επηρεάζεται σημαντικά.
Δεν εξηγείται αλλιώς η πολυετής περιπέτεια που έχει ξεκινήσει για τη χώρα μας, λόγω πολιτικών επιλογών συγκεκριμένων προσώπων και ταυτόχρονα η ανακύκλωσή τους (αυτών ή των «τέκνων» τους…) σε καίριες θέσεις εξουσίας. Ακόμα και το πολιτικό ρουσφέτι για το οποίο κατηγορείται η Ελλάδα από τους ευρωπαϊκούς ετέρους της (και όχι μόνο), αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε. Την διαιώνιση μιας «εικονικής πραγματικότητας». Του πολιτικού που διαλαλούσε φωναχτά τη διαφάνεια και με τη λήξη του πολιτικού λόγου του δεχόταν τις όποιες κρούσεις για «εξυπηρετήσεις»!
Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό, είναι ένα καλό ερώτημα. Μπορεί τα αναθέματα και οι κριτικές να κατακλύζουν το διαδίκτυο και τα “social media” όμως στο… «δια ταύτα» όλα δείχνουν τον ίδιο, κοινό, παρονομαστή. Γέμισε ο τόπος «βαψομαλλιάδες» που επιχειρούν να διατηρούν την εικόνα του «νέου» τη στιγμή που οι γκρίζες τρίχες τους έχουν κατακλύσει το κεφάλι τους και το «υπερήλικο» των απόψεών τους δεν κρύβεται με τίποτα. Ο χρόνος πίσω δε γυρνά. Τα σημάδια του, όσο και αν επιδιώκεται να «καλωπιστούν», είναι φανερά, για αυτούς που ξέρουν να «βλέπουν».
«Ο καιρός γαρ εγγύς» όμως, όπως λέει κάποιος…
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ / ysterografa.ggr
