Κυρίες και Κύριοι,
Σε τέτοιες συνθήκες σοβαρής κρίσης, οι πολιτικοί έχουν την τάση, μιλώντας σε παραγωγικούς φορείς, να λένε διάφορους «ευφημισμούς»: Να περιγράφουν μια σκοτεινή πραγματικότητα με ρόδινα χρώματα, ή να απευθύνονται στο ακροατήριό τους, σαν να μη βλέπουν το γκρίζο σκηνικό γύρω τους.
Αυτό το κάνουν, είτε γιατί οι ίδιοι συχνά δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, είτε γιατί δεν θέλουν να παραδεχθούν τι συμβαίνει, είτε γιατί δεν θέλουν να απολογηθούν για όλα αυτά που συμβαίνουν…
Εγώ δεν θα ακολουθήσω αυτή την «πεπατημένη».
Ούτε όμως θα σας περιγράψω την άσχημη πραγματικότητα, που είμαι βέβαιος ότι εσείς τη ζείτε καθημερινά και τη ξέρετε καλύτερα απ’ όλους.
Γνωρίζετε πολύ καλά για τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που έκλεισαν. Για τις επιχειρήσεις που ετοιμάζονται να κλείσουν. Για τις εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλων που βρέθηκαν άνεργοι. Γι’ αυτούς που έχουν ακόμα εργασία, αλλά πολύ φοβούνται ότι θα τη χάσουν κι εκείνοι...
Για το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου, για όλους αυτούς που βλέπουν τα έσοδά τους του να μειώνονται κι αγωνίζονται με τα δόντια να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ανοικτές και τους υπαλλήλους του, όταν πολλοί άλλοι κλείνουν γύρω του.
Μεγάλο μέρος αυτής της καταστροφής που ζούμε σήμερα, έχει στο επίκεντρο τον εμπορικό κόσμο. Το Εμπόριο υφίσταται το μεγαλύτερο πλήγμα. Και για κάθε μαγαζί που κλείνει σήμερα, η Ανάκαμψη, που τόσο έχουμε ανάγκη, γίνεται πιο δύσκολη αύριο...
Αυτά όμως, τα ξέρετε εσείς καλύτερα από τον καθένα.
Εγώ θα σας πω όσα οφείλει να λέει ένας πολιτικός που ζητάει υπέρβαση και αλλαγή σε τέτοιες στιγμές: Τι πρέπει να αλλάξει, τι είναι εφικτό να αλλάξει, τι είναι σχετικά εύκολο να αλλάξει άμεσα και τι είναι πιο δύσκολο και χρειάζεται επιμονή και τη συντονισμένη προσπάθεια όλων για να αλλάξει...
Καθαρές κουβέντες λοιπόν:
* Πρώτον, το Εμπόριο είναι βασική πηγή απασχόλησης στην Ελλάδα. Παρά την παρατεταμένη ύφεση που ζούμε, εξακολουθεί να απασχολεί το 18% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και το 25% του ιδιωτικού τομέα.
Και το Εμπόριο δεν βρίσκεται σε αντιπαλότητα με την παραγωγή! Αντίθετα, το υγιές Εμπόριο είναι προϋπόθεση για να υπάρξει Ανάπτυξη του παραγωγικού δυναμικού μιας χώρας.
Όσο πιο ζωντανή είναι η εμπορική δραστηριότητα, τόσο πιο γρήγορα τζιράρεται το χρήμα, τόσο πιο ισχυρά είναι τα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα της Ανάκαμψης μετά από μια περίοδο ύφεσης.
Το Εμπόριο, λοιπόν, θα παίξει κρίσιμο ρόλο στην Ανάκαμψη που τόσο έχουμε ανάγκη σήμερα. Ενώ θα διαδραματίσει καίριο ρόλο και στην Ανάπτυξη που θα ακολουθήσει.
Όλα αυτά, που σε πολλούς ίσως φαίνονται αυτονόητα, τα τονίζω, γιατί επί πολλά χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, το Εμπόριο αντιμετωπιζόταν περίπου ως «πάρεργο» της οικονομίας! Η έμφαση δινόταν σε άλλους κλάδους, πιο σύγχρονους και πιο παραγωγικούς, υποτίθεται...
Ελάχιστη σημασία δινόταν στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό του Εμπορίου. Και κυρίως στην εξυγίανσή του από ποικίλες στρεβλώσεις.
Γι αυτό και αγαπητοί φίλοι, από καιρό έχω αναφερθεί σε κάτι που αποτελεί υπέρτατη προτεραιότητα για μένα: Να απενοχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα!
Κάθε μορφής επιχειρηματικότητα, ασφαλώς, αλλά ιδιαίτερα τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες! Αυτούς που δεν έχουν άλλες «άκρες» ή «διασυνδέσεις» με την εξουσία...
Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που έχουν στα χέρι τους το Εμπόριο, είναι πιο ανεξάρτητοι, είναι πολλές φορές αυτοδημιούργητοι, είναι εξασκημένοι να εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία που τους παρουσιάζεται, δεν είναι εύκολο να υπάρξουν κρατικοδίαιτοι ανάμεσά τους, δεν είναι εύκολο να ελεγχθούν ή να πάρουν μέρος σε πολιτικά παιχνίδια.
Στο Εμπόριο συγκεντρώνονται πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενοι. Αυτοί που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας και της μεσαίας τάξης.
Αυτοί που μόνοι τους αγωνίζονται και μόνοι τους επιβιώνουν, συχνά σε ένα δύσκολο περιβάλλον. Δίνουν καθημερινά τη μάχη τους στο στίβο του ανταγωνισμού, αλλά και κόντρα σε ποικίλες στρεβλώσεις της αγοράς.
Πολλές φορές αντιμετωπίζοντας και την εχθρότητα της Πολιτείας! Ή την αδιαφορία της. Και ένα κοινωνικό περίγυρο, όπου η επιχειρηματικότητα, αντί να θεωρείται αρετή, θεωρείται περίπου ψόγος ή αδίκημα!
Γι’ αυτό επιμένω: Προτεραιότητα να απενεχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα!
Μια Πολιτεία που βλέπει μακριά, κι έχει ως πρόταγμα την Ανάπτυξη με Ανταγωνιστικότητα και Διάχυση ευημερίας, οφείλει να δώσει έμφαση στην εξυγίανση και ανάπτυξη του Εμπορίου:
-- Εξυγίανση, που σημαίνει να χτυπήσει φαινόμενα καρτέλ και συγκέντρωσης οικονομικής ισχύος, ώστε να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός.
-- Και Ανάπτυξη, που σημαίνει να βρουν οι ανταγωνιστικές παραγωγικές επιχειρήσεις διέξοδο στην αγορά, παρακάμπτοντας «εμπόδια εισόδου» και φαινόμενα ολιγοπωλιακού ελέγχου.
Αυτό δεν συνέβη, αγαπητοί φίλοι, τις τελευταίες δεκαετίες! Με αποτέλεσμα, όχι μόνο να πληθύνουν οι στρεβλώσεις, αλλά και να αναπτυχθεί ανεξέλεγκτα η παραοικονομία.
Μέσα σε τέτοιο καθεστώς πολλαπλών στρεβλώσεων και παραοικονομίας, διογκώθηκε η φοροδιαφυγή, που αποτελεί και τη βασική πηγή της ελληνικής δημοσιονομικής παράλυσης.
Αν δεν εξυγιάνουμε το χώρο του Εμπορίου, δεν θα καταφέρουμε να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή.
Αν δεν χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή, δεν θα καταφέρουμε να βγούμε από το φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων και της υπερχρέωσης. Κι αυτή η παρατήρηση μας φέρνει στο επόμενο σημείο που θέλω να υπογραμμίσω:
* Δεύτερον, λοιπόν, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών και στους έμμεσους φόρους και στους άμεσους - και στο ΦΠΑ, και στα Καύσιμα και στους λοιπούς φόρους κατανάλωσης και στα κέρδη και στα εισοδήματα - δεν διευκόλυνε την πάταξη της φοροδιαφυγής. Αντίθετα, γενίκευσε τη φοροδιαφυγή!
Προσέξτε: βασική παρατήρηση όσων βλέπουν την ελληνική οικονομία απ’ έξω, είναι ότι οι συνολικοί φόροι που καταβάλλονται στην Ελλάδα είναι σχετικά μικρό μέρος του συνολικού παραγόμενου εισοδήματος, του ΑΕΠ. Είναι παραδοσιακά ποσοστό τάξης μεγέθους, ανάμεσα στο 20% και το 25% συνολικά. Που περιλαμβάνει και τους άμεσους και τους έμμεσους φόρους...
Από την άλλη πλευρά, στις οικονομίες των ευρωπαίων εταίρων μας οι φόροι αποτελούν πολύ υψηλότερο ποσοστό του συνολικού τους ΑΕΠ, τάξης μεγέθους γύρω στο 40%! Οι Έλληνες λοιπόν, φαίνεται, από πρώτη άποψη να πληρώνουν λίγους φόρους.
Έτσι στην Ελλάδα μοιάζει να έχουμε πολύ χαμηλή φορολογική επιβάρυνση.
Όμως αυτό που φαίνεται από πρώτη άποψη δεν είναι πάντα αληθινό.
Οι φορολογικοί συντελεστές στην Ελλάδα δεν είναι χαμηλοί, είναι υψηλοί! Και μαζί με τις έκτακτες φορολογίες των τελευταίων ετών – που δεν είναι «έκτακτες» πια, γιατί επιβάλλονται για τέταρτη συνεχή χρονιά το 2012 – είναι από τους υψηλότερους στην Ευρώπη.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο;
Οι Έλληνες φορολογούνται περισσότερο, αλλά πληρώνουν λιγότερα!
Η διαφορά αποτελεί το μέτρο της φοροδιαφυγής.
Το πρόβλημα δεν είναι να φορολογηθούν όλοι περισσότερο.
Αλλά να μειωθεί η φοροδιαφυγή, να πληρώνουν όλοι αυτά που τους αντιστοιχούν.
Αντί να μειώσουν την φοροδιαφυγή, δηλαδή να κυνηγήσουν αυτούς που κλέβουν από την εφορία, αύξησαν τα επίσημα φορολογικά βάρη όλων!
Με αποτέλεσμα, όσοι πλήρωναν ήδη, να πληρώνουν τώρα περισσότερα – και πολλοί να μην το αντέχουν πια...
Κι όσοι δεν πλήρωναν, να εξακολουθούν να μην πληρώνουν!
Αυτό χειροτέρεψε τις στρεβλώσεις, ιδιαίτερα στο χώρο του Εμπορίου...
Και, τελικά, αύξησε τη φοροδιαφυγή.
-- Αντί να αλλάξουν το φορολογικό σύστημα, αύξησαν τους φορολογικούς συντελεστές!
-- Αντί να μειώσουν τις στρεβλώσεις που επέτρεπαν τη φοροδιαφυγή, επιδείνωσαν τις στρεβλώσεις και αύξησαν τη φοροδιαφυγή!
-- Αντί να ελαφρύνουν τα βάρη όσων ήδη πλήρωναν και να εξαναγκάσουν αυτούς που ως τώρα δεν πλήρωναν να πληρώνουν στο εξής, έκαναν το αντίθετο:
Συνέθλιψαν αυτούς που ήδη πλήρωναν, αλλά δεν άγγιξαν όσους φοροδιαφεύγουν συστηματικά.
Τώρα, πια, όσοι μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα, φεύγουν. Κι όσοι δεν αντέχουν, κλείνουν. Έτσι η φορολογική βάση συρρικνώνεται, αντί να διευρύνεται.
Κι όσοι δεν μπορούν να φύγουν και δεν αποφασίζουν να κλείσουν, ψάχνουν να βρουν τρόπους να αποφύγουν τα τεράστια φορολογικά βάρη.
Κι έτσι η φοροδιαφυγή επεκτείνεται...
Συμπέρασμα: Το αποτελεσματικό χτύπημα στη φοροδιαφυγή είναι η σημαντικότερη λύση που πρέπει να βρούμε στο ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα. Εκεί συμφωνούμε όλοι.
Αλλά για να το λύσουμε χρειαζόμαστε άλλο φορολογικό σύστημα, όχι μεγαλύτερους φορολογικούς συντελεστές!
Άλλο φορολογικό σύστημα, σημαίνει πάνω απ’ όλα τα εξής:
-- Να ελαχιστοποιηθεί η επαφή επιχειρηματία-έφορου, να μπουν σύγχρονα συστήματα πληροφορικής στο εμπόριο, ώστε οι συναλλαγές να καταγράφονται αμέσως και να δοθεί στον μικρομεσαίο επιχειρηματία η επιλογή τεκμαρτού υπολογισμού του εισοδήματος του, αντί του λογιστικού. Ώστε να παρακαμφθεί η γραφειοκρατία και να προσεγγίζουν καλύτερα οι αρχές τους στόχους φορολογικών εσόδων.
Χρειάζεται όμως και ένα κρίσιμο ακόμα βήμα, χωρίς το οποίο όλα τα άλλα δεν δουλεύουν: Να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές!
Ώστε όλοι να έχουν πλέον τα περιθώρια να επιβιώσουν. Και να μειωθεί το κίνητρο της φοροδιαφυγής!
Να ξεχωρίσουν αυτοί που δεν πληρώνουν, γιατί δεν μπορούν, απ’ αυτούς που δεν πληρώνουν γιατί συστηματικά φοροδιαφεύγουν.
Οι πρώτοι να ξαναγίνουν συνεπείς στις υποχρεώσεις του, ενώ οι δεύτεροι να αντιμετωπίσουν δρακόντειες ποινές.
Κι έτσι φτάνουμε στο πιο σημαντικό: στις ποινές!
Πράγματι, εδώ συμφωνούμε όλοι. Οι ποινές στους φοροφυγάδες πρέπει να είναι αυστηρότατες και άμεσα εφαρμοστές.
Άλλωστε η φοροδιαφυγή είναι από τις χειρότερες μορφές αθέμιτου ανταγωνισμού: Όταν κάποιος κλέβει την εφορία, βρίσκεται σε καλύτερη θέση από εκείνον που παραμένει συνεπής.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στο πρώτο συμφωνούμε όλοι: Πρέπει να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή!
Στο τελευταίο, επίσης συμφωνούμε όλοι: χρειάζονται πολύ αυστηρές ποινές - που να είναι και άμεσα εφαρμόσιμες - για να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή.
Αλλά εμείς επιμένουμε και στο ενδιάμεσο, χωρίς το οποίο τα άλλα δύο μένουν στο χώρο των καλών προθέσεων: Ότι για να μπορέσουν να χτυπηθούν αποτελεσματικά οι φοροφυγάδες, πρέπει να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν όλοι και να αναπτυχθούν οι καλύτεροι, χωρίς να κλέβει την εφορία κανείς.
Έτσι, λοιπόν, απαραίτητη προϋπόθεση για το χτύπημα της φοροδιαφυγής, για την αύξηση των φορολογικών εσόδων, για το εξάλειψη πολλών στρεβλώσεων αθέμιτου ανταγωνισμού είναι μικρότεροι φορολογικοί συντελεστές.
Τα τελευταία χρόνια είχαμε το αντίθετο: συνεχή αύξηση των φορολογικών συντελεστών. Κι αυτό τραυμάτισε βαριά την οικονομία, χωρίς να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα.
Και κάτι ακόμα: Μείωση των εργοδοτικών εισφορών.
Γιατί η μικρομεσαία επιχείρηση συγκρατεί την ανεργία. Και αν μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές, θα διατηρηθούν τελικά θέσεις εργασίας, ενώ θα εισρεύσουν και περισσότερα χρήματα στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Να μειώσουμε το κόστος της μικρομεσαίας επιχείρησης από κάθε πλευρά, για να την βοηθήσουμε να αντέξει, να αναπτυχθεί και προσφέρει περισσότερα στην οικονομία.
Και όλα αυτά προϋποθέτουν ότι θα λυθεί και το μεγάλο ζήτημα της ρευστότητας.
Σήμερα το εμπόριο πεθαίνει, γιατί έχει στεγνώσει η αγορά από ρευστό και οι τράπεζες αδυνατούν να δανείσουν ακόμα και τις πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Και την ίδια στιγμή το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του στον ιδιωτικό τομέα, ενώ ζητά από τον ιδιωτικό τομέα να είναι απόλυτα συνεπής απέναντι στο κράτος. Υπάρχουν επιχειρήσεις που κινδυνεύουν να κλείσουν γιατί το κράτος τους χρωστάει και δεν πληρώνει.
Έχω προτείνει συμψηφισμό οφειλών από και προς το Δημόσιο που ακόμα δεν έχει προχωρήσει.
Αυτό που προτείνουμε εμείς, πέρα απ’ αυτά στα οποία συμφωνούμε όλοι, είναι ένα απλό κοινωνικό συμβόλαιο με τον επιχειρηματικό κόσμο:
Το κράτος θα τους φορολογεί λιγότερο. Θα τους δώσει τη δυνατότητα να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν, όσο παραμένουν απόλυτα συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.
Αλλά όταν τους πιάνει, να κλέβουν την εφορία, παρά τη χαμηλότερη φορολογία, θα είναι αμείλικτο μαζί τους!
Ποιος σοβαρός επιχειρηματίας μπορεί να διαφωνήσει με κάτι τέτοιο;
Αυτό είναι μια πολιτική η οποία στηρίζεται σε τρία πράγματα: Στην ειλικρίνεια, στην εξυπηρέτηση της οικονομικής δραστηριότητας και στην προσήλωση προς το δημόσιο συμφέρον. Γιατί από την πολιτική αυτή όλοι κερδίζουν: και οι έμποροι και οι παραγωγοί και οι καταναλωτές και οι φορολογούμενοι.
Το δημόσιο συμφέρον είναι μια προτεραιότητα δημοκρατική. Είναι μια προτεραιότητα που έχουν όσοι αγαπούν τον τόπο τους. Μια προτεραιότητα Πατρίδας!
Όσοι αγαπούν τον τόπο τους, πιστεύουν στον τόπο τους, επενδύουν στον τόπο τους, σέβονται τους κανόνες του παιγνιδιού και δίνουν ευκαιρίες σε όλους...
* Τρίτον: Η Πολιτεία χρωστάει στον εμπορικό κόσμο να τον προστατέψει από το παραεμπόριο και από τις συνεχείς κοινωνικές αναταραχές που διαλύουν την οικονομική ζωή μέσα στην Πόλη.
Δεν μπορεί ο νομοταγής έμπορος, που πληρώνει φόρους, δημοτικά τέλη και εργοδοτικές εισφορές, να βλέπει έξω από το μαγαζί του, λίγα μέτρα μακριά, τους πάγκους των παράνομων που τον ανταγωνίζονται και του κλέβουν την πελατεία, πολύ συχνά με προϊόντα «μαϊμούδες» και σε τιμές πολύ χαμηλότερες.
Το παραεμπόριο είναι θάνατος για το Εμπόριο! Χώρια από την απώλεια εσόδων για το κράτος. Κι όμως, υπάρχει και ανθεί ανενόχλητο στους πιο εμπορικούς δρόμους. Όπου τα λουκέτα των μαγαζιών όλο και πολλαπλασιάζονται, τα νόμιμα μαγαζιά όλο και λιγοστεύουν, ενώ τα πανέρια των παράνομων συνεχώς πληθαίνουν!
Η Πολιτεία δεν μπορεί να παρακολουθεί αυτό το φοβερό φαινόμενο διάλυσης του οικονομικού ιστού, ανήμπορη, απρόθυμη ή ανέτοιμη να αντιδράσει.
Όπως ξέρετε, δεν είμαι από εκείνους που δίνουν εύκολες υποσχέσεις. Αλλά ό,τι υπόσχομαι το τηρώ. Και σας υπόσχομαι ότι θα κηρύξω πόλεμο στο παραεμπόριο. Για να εξαλειφθεί οριστικά!
Το ίδιο ισχύει και με τις συνεχείς κοινωνικές διαμαρτυρίες που αναστατώνουν τη ζωή της πόλης.
Ασφαλώς οι κινητοποιήσεις είναι μια πολύ διαφορετική υπόθεση. Είναι νόμιμο δικαίωμα των ανθρώπων να διαμαρτύρονται όταν αδικούνται.
Κανείς δεν σκέφτεται να εμποδίσει τις κοινωνικές διαμαρτυρίες που είναι και ουσιώδης ελευθερία σε μια δημοκρατία. Αλλά η αντίθεση σε μια αδικία δεν μπορεί να οδηγεί σε μιαν άλλη, χειρότερη αδικία...
Εδώ έχουμε να κάνουμε με καθημερινό φαινόμενο όπου παραλύει η οικονομική ζωή συχνά από εκδηλώσεις μερικών εκατοντάδων ατόμων!
Το να καθηλώνουν λίγες εκατοντάδες, τη δραστηριότητα εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι κι αυτό αδικία. Κι όταν αυτό συμβαίνει καθημερινά, είναι απόλυτος παραλογισμός.
Οι κοινωνικές διαμαρτυρίες υπάγονται κι αυτές σε δημοκρατικούς κανόνες. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Αρκεί να δούμε τι γίνεται σε άλλες δημοκρατικές κοινωνίες. Όπου κι εκεί το δικαίωμα της διαμαρτυρίας γίνεται σεβαστό, χωρίς να παραλύουν οι πόλεις καθημερινά.
Το παραεμπόριο ανθεί, αλλά το νόμιμο εμπόριο μαραζώνει! Οι καθημερινές κινητοποιήσεις λίγων εκατοντάδων κάθε φορά συνεχίζονται ανεμπόδιστες, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται καθημερινή κόλαση και την επιβίωσή τους να γίνεται όλο και πιο προβληματική.
Αυτό τον απίστευτο παραλογισμό θα τον σταματήσω!
* Τέταρτον: Σας περιέγραψα όσο πιο συνοπτικά μπορούσα την πολιτική μας. Τη σημασία που αποδίδουμε εμείς στο Εμπόριο, που αποτελεί έναν από τους πιο αδικημένους κλάδους τις τελευταίες δεκαετίες. Μαζί με τη μεσαία τάξη που ζει απ’ αυτό και που σήμερα νιώθει να συνθλίβεται.
Σας μίλησα για την ανάγκη να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, όχι μόνο για να ανακουφιστεί το Εμπόριο, αλλά και για να αρχίσει η Ανάκαμψη της Ελληνικής Οικονομίας και να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή.
Σας μίλησα ακόμα και για το χτύπημα κάθε μορφής αθέμιτου ανταγωνισμού, από την πιο προφανή περίπτωση του παραεμπορίου, μέχρι τις πάσης φύσεως στρεβλώσεις και τα καρτέλ που πνίγουν την αγορά.
Μερικά απ’ αυτά εξαρτώνται απολύτως από την Πολιτεία για να τα αντιμετωπίσει και να τα λύσει. Κι αυτά, όταν έρθει η ώρα, θα τα κάνω αμέσως.
Άλλα, όμως, εξαρτώνται πλέον από την έγκριση των δανειστών μας: όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών. Εκεί αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι ότι θα προσπαθήσω να τους πείσω για το τι πρέπει να αλλάξει.
Μερικά πράγματα πια δεν μπορούν να γίνουν, αν δεν συμφωνήσουν κι εκείνοι.
Είναι ορατά, όμως, και τα αρνητικά αποτελέσματα της ως τώρα οικονομικής πολιτικής και τα στοιχεία που δείχνουν ότι μετά από κάθε αύξηση φόρου, μειώνονται αντί να αυξάνονται τα κρατικά έσοδα και άλλα ισχυρά επιχειρήματα για να τους πείσουμε.
Και νομίζω ότι, αν επιμείνουμε, θα τα καταφέρουμε.
Το Εμπόριο πρέπει και μπορούμε να το στηρίξουμε με πολλούς τρόπους και σε πολλά μέτωπα. Για να εξυγιανθεί, να γίνει πιο ανταγωνιστικό. Για να αναπτυχθεί, να γίνει κρίσιμος μοχλός Ανάκαμψης σήμερα και αποφασιστικός μοχλός βιώσιμης Ανάπτυξης αύριο.
Αυτό θα κάνουμε. Γιατί το πιστεύουμε. Και γιατί το έχει ανάγκη ο τόπος.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Όχι παχιά λόγια, λοιπόν. Όχι εύκολες υποσχέσεις. Όχι «λεφτά υπάρχουν»...
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Υπάρχουν κι άνθρωποι που πονάνε τον τόπο αυτό και που πιστεύουν στο δυναμισμό του Έλληνα και στη δυναμική της ελεύθερης αγοράς.
Και που δεν συμβιβάζονται στην κατάθλιψη που γίνεται διάχυτη πια, ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους.
Η Ελλάδα έχει τεράστιο αναξιοποίητο δυναμικό. Και μπορεί να βγει από την κρίση. Αρκεί να πιστέψει η ίδια στις δυνάμεις της.
Κι αρκεί η Πολιτεία να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του κόσμου και να πιστέψει η ίδια στο δυναμισμό και στο δαιμόνιο του Έλληνα.
Εγώ λοιπόν, με αυτό θέλω να κλείσω:
Με την πίστη μου στο δαιμόνιο του Έλληνα και στη επιχειρηματικότητα.
Στην επιχειρηματικότητα που τόσο δοκιμάστηκε τα τελευταία χρόνια.
Στην επιχειρηματικότητα που εσείς εκπροσωπείτε.
Στην επιχειρηματικότητα και το δαιμόνιο του Έλληνα που είναι το μεγάλο αναξιοποίητο δυναμικό της Πατρίδας μας.
Και που τώρα πρέπει να γίνει πρωτοπόρα δύναμη για να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Σας ευχαριστώ πολύ.
