ΠΗΓΗ : Εφημερίδα "Στύξ" 09 Ιουνίου 2010
Πρόκειται για θεατρική διασκευή και η αισθητική δραματοποίηση του παιδικού λογοτεχνικού κειμένου - παραμυθιού - «ΑΓΑΠΙΟΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ» της πολυτάλαντης εκπαιδεύτριας στο θεραπευτικό Παιδαγωγικό κέντρο Πατρών για άτομα με νοητική καθυστέρηση «ΜΕΡΙΜΝΑ» κας Άννας Δενδρινού. Η ώριμη συγγραφέας, πετυχαίνει τη δύσκολη συνάντηση του λογοτεχνικού ταλέντου, της παιδαγωγικής κατάρτισης και παιδικής ευαισθησίας, ώστε τα θαυμαστά «παιδιά που
θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και δεν μπορούν» να έχουν σύμμαχο, βοηθό και ενθάρρυνση στην προσπάθειά τους να πετάξουν στο δικό τους ουρανό με τανυσμένα πάντα τα αδύναμα φτερά τους.
Η δραματοποίηση μιας ενότητας είναι γνωστή στην τότε φορμαρισμένη τριμερή μέθοδοι διδακτική πορεία ως έκφραση, στο ζωντανό σχολικό χώρο. Έτσι έγινε στις 26 Μαΐου στη θυμέλη του 2ου Δημοτικού Σχολείου, στο Κράθιο, από τους μαθητές της δεύτερης και τρίτης τάξης. Κατάθεση παιδαγωγικού και καλλιτεχνικού ψυχισμού από τις φιλοπονέστερες δασκάλες Γεωργίας Γκούμα και Λίνας Σπυροπούλου, αντίστοιχα.
Ο μύθος σύμμαχος της αγωγής, ακούγεται με το δρώμενο λόγο, που ζωντανεύει με την υποκριτική παιδική γνήσια έκφραση. Μουσικό χαλί από τα δάχτυλα της Ιωάννας Κωστάκη σε γνωστή μελωδία. Ο μύθος πλέκει την υπόθεση με τις προεκτάσεις στον ανθρωπομορφισμό των ζώων του δάσους και τα μυθοπλαστικά στοιχεία του ανέμου, των μαγισσών Κακιστρούμ, Ηχολαλούμ, του πανέμορφου ξωτικού Αγάπιου. Δεν είναι παράδοξο αυτό γιατί «η ζωή είναι μια αλήθεια γεμάτη ψέματα. Το θέατρο είναι ένα ψέμα γεμάτο αλήθειες» κατά τον Δημήτρη Σιατόπουλο. Το παιδί, αδυνατεί να αντιμετωπίσει καταπρόσωπο την τραγικότητα της ζωής. Με τη δραματοποίηση, αισθητοποίηση και εικονοπλασία βγαίνει αβίαστα με χρωματική σκηνική ποικιλία, λεπτότητα και ευγένια το λανθάνον δίδαγμα του παιδαγωγικού σκοπού, του ιδεολογικού στόχου μέχρι το συγκινησιακό αποτέλεσμα με τη διαφοροποίηση των συμβόλων χωρίς ρητορεία, δογματισμό και την απειλή του οφείλειν και του πρέπειν.
Οι μικροί θεατρίνοι μοιράζονται ισότιμα τη σκηνή, περνούν το μήνυμα της δυνατής αγωγής όταν αυτή μέσα από δικαιωμένα αισθητικά λογοτεχνικό κείμενο δημιουργεί βάσεις συγκίνησης, απόλαυσης και καθαρμό, χαρίσματα του έντεχνου του δρώμενου λόγου. Θέλει όμως κοινωνική ευθύνη, παιδαγωγικό έρωτα, και αναζήτηση της διαλεκτικής τους μετακένωσης, κάτι που έγινε όπως κατέθεσαν οι παριστάμενοι σχολικοί σύμβουλοι Φάνης Βαλμάς, Σίσυ Τουρνάκη και η ίδια η συγγραφέας.
Ελκυστική η παρουσίαση. Γοητευτικοί κελαηδισμοί οι φωνούλες, μαθητάκια αναμμένα καρβουνάκια σε φωτεινά προσωπάκια γεμάτα άνοιξη. Είδαμε και ακούσαμε το φρικτό αποτέλεσμα της καταστροφής του δάσους, τον αγώνα και την αγωνία των ζώων, τη σοφή τους καρτερία, τις ηθικές συγκρούσεις των συμβόλων, το στοιχειωμένο και παθιασμένο στροβίλισμα του κακού, το λυτρωτικό καθαρμό από το γαλάζιο ξωτικό Αγάπιο - αλλά μαυριδερό, αισώπειο. Το κακό στο σύμβολο Κακιστρούμ δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα βαρύ μαύρο «φόρεμα» της ψυχής. Μόνο η αγάπη η πειστική και ανεπιτήδευτη, η ειρηνική συμβίωση, η ανιδιοτελής καλοσύνη έχει τη μαγική, τη θεϊκή δύναμη να αποβάλει αυτό το ένδυμα. Και τότε θα φανούν «χρωματιστές αέρινες λουρίδες, ουράνιο τόξο». Τα μικρά παιδιά έγιναν πιο ώριμα κι εμείς οι μεγάλοι πιο νέοι.
Δασκάλες μας, τώρα θα σας αποκαλέσω φιλοπονέστατες, λίγο με νοιάζει αν το δάκρυ γράφεται με ύψιλον και ακόμα πιο λίγο αν το ύψος ενός ορθογωνίου είναι τα πέντε όγδοα του μήκους της βάσης του. Μου αρέσει που ενώ «το παραμύθι τελείωσε, στην καρδιά μας μένει κερήθρα με το μέλι».
Σωτήρης Μουτζουρέλης
"Στύξ" ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ καιΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
