Του Μάνου Οικονομίδη
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα γνώρισε στην ιστορική διαδρομή της αναρίθμητους ηγέτες. Που λατρεύτηκαν και συγκλόνισαν τις μάζες, παρακινώντας την εκάστοτε κοινωνία να εγκαταλείψει τους ενδοιασμούς της, και να διεκδικήσει ένα πεπρωμένο που, ακόμη κι αν δεν της ταίριαζε, κανείς δεν μπορούσε να της στερήσει το δικαίωμα να το ζήσει.
Οι περισσότεροι, όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική, ήταν προσωπικότητες που ακριβώς λόγω των παθών που “ξύπνησαν”, καταγράφηκαν από την Ιστορία με διπλή ανάγνωση. Από τον Ιωάννη Καποδίστρια κιόλας, έστω και λιγότερο, για να ακολουθήσουν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πιο πρόσφατα, άλλοι μικρότερης εμβέλειας. Σχεδόν για όλους, υπάρχει ένας ορατός αντίλογος, που εκφέρεται, και οι υποστηρικτές του τον υπερασπίζονται. Για εκείνον που έφυγε στις 23 Απριλίου του 1998, τέτοιος ισχυρός αντίλογος δεν υπάρχει.